اين منزل جان است و تجلي‏گه سينا
کز خاک درش چشم ملک کسب ضيا کرد
 
اين محفل قدس است که پروانگيش را
ارواح به صد عجز تمنا ز خدا کرد
 
گلزار سبک‏روحي خلقش به نسيمي‏
خاشاک به جيب و بغل باد صبا کرد
 
قنديل، نخست از دل روح‏القدس آويخت‏
معمار ازل قبه‏ي قصرش چو بنا کرد
 
با روضه‏ي او خلد برين را ثنا گفت‏
با خاک رهش مشک خطا را که بها کرد
 
هر مور ضعيفش هنر آموخت به شهباز
هر صعوه‏ي او سايه‏ي دولت به هما کرد
 
تا مهر سليماني داغش به جبين نيست‏
دل را نرسد عربده با ديو هوا کرد
 
گر نيست گهر بخشي آن دست سخاسنج‏
کز خواست فزون در کف اميد گدا کرد
 
اين گنج به کان دست که افشاند، بگوئيد
اين مايه ببينيد به دريا که عطا کرد
 
شاها! سخني لايق مدح تو ندارم‏
مدح تو نيارد کسي آري به سزا کرد
 
گر دست دم سرد خسان با قلم من‏
آن جور که با شمع فروزنده صبا کرد
 
آهنگ ثنايت که بلند است مقامش‏
نتوان به ني خامه‏ي بي‏برگ و نوا کرد
 
بخشاي، گر پرده به دستان نسرايم‏
شوقت دل پرشور مرا پرده سرا کرد
 
تضمين کنم اين مصرع يکتا ز «نظيري»
«مي‏کوشم و کاري نتوانم به سزا کرد»
 
در دست من خاک‏نشين نيست نثاري‏
مشتاق تو اول دل و جان روي به ما کرد 
 
 مدهوشم و از سختي هجران نخروشم‏
زين سنگ ستم، شيشه ندانم چه صدا کرد
 
گر جسم مرا چرخ ز کوي تو جدا ساخت‏
جان را نتواند ز ولاي تو جدا کرد
 
تقدير چو بسرشت گل دير و حرم را
درگاه تو را کعبه‏ي صدق عرفا کرد
 
از هر دو جهان فارغم و رو به تو دارم‏
جذب تو دل يک جهتم قبله‏نما کرد
 
کوي تو کشد از کف من دامن دل را
با من خس و خارش اثر مهر گيا کرد
 
از جا نرود خاطرش از هول قيامت‏
آسوده کسي کو به سر کوي تو جا کرد
 
خورشيد فلک را نه طلوع و نه غروبست‏
از دور زمين بوس تو هر صبح و مسا کرد
 
از حال «حزين» آگهي و جان اسيرش‏
داني چه جفاها که به وي جسم فنا کرد
 
يکبار هم آواره‏ي خود را به درت خوان‏
در حسرت کوي تو چها ديدو چها کرد
 
آن روز که کردند رخ ذره به خورشيد
اقبال، مرا هم ز غلامان شما کرد
 
يا شاه غريبان! مددي کن که توانم‏
يک سجده‏ي شکرانه به کوي تو ادا کرد
 
معذورم اگر نيست شکيبم به جدايي‏
موسي به چنان قرب تمناي لقا کرد
 
از مطلب ديگر ادبم بسته زبانست‏
دلتنگيم از وسعت آمال حيا کرد
 
چون بر ورق دهر، ني نکته‏سرايان‏
رسمست که انجام سخن را به دعا کرد
 
من خود چه دعا گويمت از صدق که يزدان‏
بر قامت جاه تو طرازي ز بقا کرد