حضرت فاطمه عليهاالسلام از همان وقتى كه خود را شناخت، و دوران كودكى را مى گذرانيد، يار غمخوار و نوازشگر مهربانى براى پدر بود، رنجهاى پدر را از نزديك مى ديد و براى پدر دعا مى كرد، بنابر قول مشهور، پنج ساله بود كه با رحلت جانسوز مادرش خديجه عليهاالسلام روبرو شد، او حدود سه سال همراه مادر و پدرش در شعب ابى طالب در محاصره ى مشركان بود، و سختى گرسنگى و گرماى سوزان و رنجهاى آن سه سال را از نزديك ديد و چشيد، و در ميان رنج هاى بزرگ شد، بنابراين فاطمه عليهاالسلام رنج ديده و خود ساخته بود، براى درك رنجهاى حضرت زهرا عليهاالسلام به نمونه هاى زير توجه كنيد:

1- پس از وفات حضرت ابوطالب عليه السلام در سال دهم هجرت، جرئت و آزار رسانى مشركان به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله زيادتر شد، تا آنجا كه يكى از مزدوران بى خرد مشركان، به سر و صورت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله خاكروبه ريخت، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله با همان حال به خانه آمد، يكى از دخترانش (كه ظاهرا حضرت زهرا عليهاالسلام بود) آب آورد و سر و صورت پدر را شست و از گرد و غبار پاك كرد، در حالى كه سرشك اشك از ديده مى ريخت، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «دختر عزيزم گريه نكن، خداوند پدرت را از گزند دشمنان حفظ خواهد كرد» [ سيره ى ابن هشام، ج 2، ص 58. ] 2- ابن عباس نقل مى كند روزى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله كنار كعبه آمد و به نماز ايستاد ابوجهل دشمن پركينه ى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مشركان را به دور خود جمع كرد و به آنها گفت: «چه كسى به سوى اين مرد (اشاره به پيامبر) مى رود تا نمازش را تباه سازد؟».

يكى از مشركان به نام «ابن زبعرى» مقدارى از خون و محتويات شكمبه گوسفندى را برداشت، كنار پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آمد و به سر و روى آن حضرت ريخت، ابوطالب از اين حادثه آگاه شد، با شمشير كشيده نزد مشركان آمد و به آنها گفت: «چه كسى اين كار را كرد؟»، آنها گفتند: «عبداللَّه بن زبعرى چنين كرد».

ابوطالب مقدارى خون و داخل شكمبه حيوانى را برگرفت و به سر و روى او ريخت و به اين ترتيب قصاص نمود.

مطابق روايتى كه در صحيح بخارى آمده: حضرت زهرا عليهاالسلام در اين هنگام به حضور پدر آمد و سر و صورت پدر را شستشو نمود [ مناقب آل ابى طالب، ج 1، ص 60. ] 3- در يكى از روزها، فاطمه عليهاالسلام در كنار كعبه بود، چشمش به گروهى از مشركان افتاد كه در حجر اسماعيل (كنار كعبه) اجتماع كرده اند، هوشمندانه كنجكاوى كرد تا بداند آنها براى چه در آنجا جمع شده اند، دريافت كه آنها با هم به سه بت «لات، عزى و منات» پيمان مى بندند كه دست جمعى به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله حمله كنند و او را بكشند.

فاطمه عليهاالسلام با شتاب نزد پدر آمد، و در حالى كه اشك مى ريخت، توطئه ى مشركان را به آن حضرت گزارش داد.

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «دختر عزيزم، آب حاضر كن وضو بسازم».

فاطمه عليهاالسلام آب حاضر كرد، و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله وضو گرفت و سپس به سوى مسجد (كنار كعبه) حركت كرد، وقتى كه مشركان آن حضرت را ديدند: «گفتند: اين است كه مى آيد...!»، آنها با ديدن چهره ى نورانى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، آن چنان سر در گريبان فروبردند و درمانده شدند، كه هيچ يك از آنها جرئت دست درازى به طرف پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ننمود، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مقدارى خاك از زمين برداشت و به صورت آنها پاشيد و فرمود:

شاهت الوجوه:

«زشت باد روى شما» آن خاك به هر كدام از آنها اصابت كرد، در جنگ بدر به هلاكت رسيد [ مناقب آل ابى طالب، ج 1، ص 71. ] 4- روز ديگر مزدوران مشرك، به تحريك ابوجهل، شكمبه گوسفندى را بر سر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله كه در سجده بود افكندند و حاضران با صداى بلند خنديدن، هيچ كس جرئت دفاع از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را نداشت، اين خبر به فاطمه عليهاالسلام رسيد، با شتاب خود را به پدر رسانيد و آن شكمبه را برداشت و با شجاعت و صلابت خاص، ابوجهل و يارانش را سرزنش كرد و با شمشير زبان مجازات نمود و براى آن ستمگران نفرين كرد [ صحيح بخارى، ج 5، ص 8. ]

منبع:كتاب نگاهي بر زندگي حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها