فضل گويد از امام جعفر صادق(عليه السلام) شنيدم كه مى فرمايد:

روزى خداوند به ابراهيم(عليه السلام) وحى كرد كه به زودى صاحب فرزندى خواهى شد. ابراهيم(عليه السلام) بسيار خوشحال شد به سرعت به نزد ساره، همسر خود، شتافت تا اين مژده مسرّت بخش را به او برساند.

وقتى ساره از بشارت الهى مطلع شد، به ابراهيم(عليه السلام) گفت: چه مى گويى؟ من پير شده ام. چه طور ممكن است كه صاحب فرزندى شوم.

ابراهيم(عليه السلام) سخت به فكر فرو رفت.

حق تعالى دوباره به او وحى كرد و فرمود: اى ابراهيم! همسرت به زودى فرزندى به دنيا خواهد آورد كه اولاد او به خاطر اين كه مادرشان وعده مرا انكار كرد، چهارصد سال گرفتار عذاب خواهند شد!

] فرزندان ساره يعنى [ بنى اسراييل، سال ها ] به همين جهت [ گرفتار عذاب ] و ستم فرعونيان [ بودند. تا اين كه روزى از طولانى شدن مدّت عذاب به تنگ آمده و چهل شبانه روز تمام به درگاه الهى گريه و زارى نمودند.

در اين هنگام، خداوند متعال موسى و هارون(عليهما السلام) را مبعوث نمود تا آن ها را از دست فرعونيان نجات دهند، و صد و هفتاد سال زودتر از موعد مقرر گرفتارى آنها را بردارند.

آنگاه امام جعفر صادق(عليه السلام) فرمود: شما نيز اگر براى تعجيل در فرج قائم ما(عليه السلام)گريه و زارى كنيد، خداوند فرج ما را نزديك خواهد نمود. و الاّ بايد تا آخرين روز موعد ظهور او در انتظار به سر بريد (1)

پي نوشتها:

1- تفسير عياشى، ج 2، ص 163، در تفسير سوره هود; بحار الانوار، ج 52، ص 131 و 132

منبع: كتاب داستان بهار