در ذيل آيه شريفه وَ اِذَ الْمَوْؤُدَة سُئِلَتْ بِاءَىِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ در بعضى از تفاسير نقل شده كه او محسن فاطمه (عليهاالسلام)   است .
و مفضّل بن عمر از حضرت صادق (ع ) نقل مى كند كه آن حضرت فرمودند :
در روز قيامت خديجه و فاطمه بنت اسد محسن را به روى دست مى گيرند و وارد محشر مى شوند و خداوند، اول مطالبه حق او را از ظالمينش ‍ مى كند .
بعد از نقل اين روايت حضرت به قدرى گريه كرد كه محاسن شريفش تر شد و فرمود : لاقرت عينٌ لا تبكى عند هذا الذكر . يعنى : روشن و بينا نباشد چشمى كه از شنيدن اين مصيبت گريان نشود .
از اخبار وارده استفاده مى شود كه مصيبت هاى وارده بر حضرت صديقه طاهره فاطمه زهرا (سلام اللّه عليها) بر ائمّه هدى (عليهم السلام) خيلى سخت بوده .
چنانچه نقل شده : يك روز حضرت رضا (ع) ديدند نور ديده اش حضرت جواد (ع) (در سنّ طفوليّت) دستهاى خودش را روى زمين گذاشته و متحيّرانه به طرف آسمان نگاه مى كند و اشك مى ريزد حضرت او را در بر گرفته و سبب گريه اش را سؤ ال نمودند؟
حضرت جواد (ع) عرض كرد: يك وقت متوجّه مصايب مادرم زهرا (سلام اللّه عليها) شدم و ناخودآگاه گريه ام گرفت .
و همچنين در كتب اخبار نقل شده كه : حضرت باقر (ع) در مرض موت خود، متوسّل به زهرا (سلام اللّه عليها) شد و در مصايب وارده بر آن بى بى اشك مى ريخت .

 و نيز شيخ طوسى (رحمة اللّه عليه) از ابن عباس نقل مى كند كه : در مرض ‍ رحلت حضرت رسول (ص) ديدم آن حضرت خيلى متاءثّر بود و اشك مى ريخت . وقتىعلّت گريه آن حضرت را سؤ ال كردم فرمودند: براى فرزندانم گريه مى كنم چون از امت بهآنها خيلى جفا مى رسد و گويا مى بينم دخترم زهرا را كه مورد شكنجه واقع شده و صدامى زند يا ابتاه و كسى به داد او نمى رسد (1)

پي نوشتها:

1- منهاج الدموع ، ص 243
2-  نواى عشق حسينى ، ص 152

منبع: كتاب كرامات الفاطمية