رفته بوديم شهرك سينمايي غزالي، يك فيلم تاريخي داشت ضبط مي شد.
وقت استراحت با پسر عمم رفتيم به يكي از اين سياه لشكرا كه خيلي چهره خسته اي داشت گير داديم:
من: واي سلام شما خودتي، من كاراي شمارا دنبال مي كنم.
پسر عمه: جان بچت يه امضا بده، خدا خدا ببينش
من: وايسا ببينم خودتي؟ ها خودشه
سياه لشكر:آقا جانا اشتباه بگرفتن، برو برو
من: اشتباه نه نه من منتظر همچبن لحظه بودم.
پسر عمه: وايسا من برم دوربين بيارم خدا خدايا يعني....
سياه لشكر: عجب بي پدرا ول كنين(من دستمو انداخته بودم دور گردنش، پسر عمه دوربين به دست)
پسرعمه: فيلم بعدي تون چيه، با حاتمي كياس؟
سياه لشكر: بوق بوق شده ها، اگه بوقتونو به بوقتون ندوختم آدم نيستم
ما: يعني هنرمند اين همه بد دهن
سياه لشكر:يعني آدم اين همه كرم