زمان ما که خبری از سرویس مدرسه نبود یادمه موقع رفتن به مدرسه با دوستم که الان برای خودش دندانپزشکی حاذقی شده قرار گذاشتم هرکی بیشتر با چشمان بسته راه بره برنده است و اون یکی کیک و نوشابه براش میخره
شرطش این بود که اگه مانعی سر راه بود اون که مراقب مسیر بود خبر بده
چشمتون بد نبینه اول من شروع کردم رفتم و رفتم تا اینکه صورتم خورد به میلگردهای بیرون زده یه تیر چراغ برق نیمه کاره با کلی درد و خون و گریه
به دوستم گفتم چرا نگفتی جلوی من تیر چراغ برقه
گفت فکر میکردم زیرچشمی داری نگاه میکنی ولی من از همون کودکی راست گفتار بودم!
هنوزم جاش است
بعدها بیشتر از بیست سی سال بعد این دوست دوران کودکی رو پیدا کردم و اون هم پذیرفت مجانی دندان های من رو درمان کنه و من هم بیخال اون خاطره بشم (خاطره ی یکی از اقوام)