در هرار، از شهرهای کشور اتیوپی، کفتارها بیشتر دوست انسان هستند تا دشمن آن‌ها. این حیوانات که معمولاً ترس به اندام انسان می‌اندازند، اینک به جاذبه گردشگری هرار تبدیل‌شده‌اند. تاریخچه دوستی کفتار با انسان در این شهر به قرن 19 میلادی بازمی‌گردد یعنی به دورانی که کشاورزان برای کفتارها غذا می‌گذاشتند تا سری شوند و دیگر به  آغل‌ها حمله نکنند.

روابط انسان‌ها و کفتارهای این منطقه به‌مرورزمان آن‌قدر دوستانه شد که همان‌طور که در تصاویر زیر می‌بینید مردم به‌راحتی به این حیوان وحشی نزدیک می‌شوند و با دست خود به آنها گوشت می‌دهند و حتی برخی از بومیان گوشت را به‌جای دست با دهان می‌گیرند و به کفتارها می‌دهند.

به گفته یکی از کشاورزان محلی اگر مدتی به این حیوانات غذا ندهند، ممکن است از گرسنگی مزارع را تخریب کنند و یا به گله‌ها حمله کنند و یا از آن‌ها تغذیه کنند.

اخبار گوناگون - باشگاه خبرنگاران

پِرِم کومار با دستانی برهنه و بدون محافظ ماهی سرخ می‌کند؛ او دستانش را درون دیگ پر از روغن با حرارت 200 درجه سانتی گراد فرومی‌برد و غذا را زیرورو می‌کند. این آشپز 65 ساله در «کارول باغ» کنار خیابان روزانه 150 کیلوگرم ماهی سرخ می‌کند و به صدها نفر می‌فروشد و البته بیشتر مشتریان فقط به هوای تماشای هنرنمایی عجیب وی به دکه اش می‌آیند.

کومار می‌گوید این استعدادش را از پدرش که در سال 1960 بانی این کسب وکار خانوادگی بود، به ارث برده است. ناگفته نماند پرم همیشه دستانش را در روغن فرو‌نمی‌برد و فقط وقتی مشتری‌ها از او بخواهند این کار را انجام می‌دهد. او بسیار امیدوار است که پسر 26 ساله‌اش، دیپاک کومار، نیز به‌زودی این مهارت را بیاموزد. البته کومار تنها کسی در دنیا نیست که چنین توانایی دارد؛ آشپزی دیگر از تایلند، چیانگ مای، نیز با دستانی برهنه مرغ سرخ می‌کند.

جالب است بدانید در پس این استعداد مافوق بشری یک دلیل علمی وجود دارد با نام «تأثیر لیدن فروست» (Leidenfrost effect). طبق این پدیده فیزیکی انسان می‌تواند دستانش را درون مایعات داغ فروببرد به شرطی که قبل از آن دستش را درون آب یخ فروکند. در چنین حالتی مایع داغ، آب روی دست را گرم و به بخار تبدیل می‌کند. این بخار همچون محافظی برای پوست عمل کرده و مانع از تماس مایع داغ با سطح پوست می‌گردد. البته این لایه محافظ فقط برای مدت‌زمان اندکی دوام می‌آورد و فرد باید سریعاً دستش را از مایع داغ خارج کند.

اخبار گوناگون - باشگاه خبرنگاران

وقتی که در قطب شمال هستید، فرقی ندارد که هستید، رویایتان چیست، یا اینکه می‌خواهید چه چیزی به جهان بگویید. آنجا هیچکدام اینها هیچ معنی‌ای ندارد.
 اینها حرفهای اِوژِنیا آربوگاوا، عکاس اهل سیبری است.
 "این ویژگی‌ای است که من در اسلاوا دوست داشتم. او مغزش را با چرت و پرت شلوغ نمی‌کند."
اسلاوا، که نام شناسنامه‌ایش ویاچسلاو کورتوتکی است، هواشناس 65 ساله‌ای است که در یک پایگاه هواشناسی دولتی در خودوواریخا زندگی و کار می‌کند. خودوواریخا، شبه‌جزیره‌ای در ساحل یخی شمال روسیه است. او 13 سال است که در اینجا زندگی می‌کند.

عکاس این مجموعه در مورد لحظه‌ای که وارد ایستگاه هواشناسی اسلاوا شد، اینگونه می‌گوید: "مثل سفر در زمان بود. او هنوز عکس یوری گاگارین را که از مقالۀ مربوط به اولین پروازش در آورده بودند را داشت. کاغذ دیواری آنجا شاید از 1939 عوض نشده باشد. پر از خاطره و حال و هوای گذشته است."

ویاچسلاوا کوتوتکی، از تنهایی و سکوت لذت می‌برد. او زن دارد، اما فقط هر سه چهار سال به او سرمی‌زند. او با علاقه به بارش، دما، جریانهای یخی و تشکیل ابر می‌اندیشد. آربوگاوا می‌گوید: "خیلی از ایستگاه‌ها در جاهای بسیار دورافتاده واقع شده‌اند و همگی با هم هماهنگند. آنها همه دقیقاً در یک زمان، داده‌ها را گزارش می‌کنند. انگار همۀ این نقاط به هم وصل می‌شوند. اسلاوا شاید به تعبیری در انزوا باشد، اما بخشی از شبکه‌ای بزرگ است که سیارۀ ما را مورد سنجش قرار می‌دهند."

 فانوس دریایی چوبیِ خودروواریکا زمانی راهنمای مهمی برای کاروانهای دریایی روسیه بود

کوروتکی لوازم هواشناسی‌اش را زیر نور شفق‌های قطبی وارسی می‌کند. او به عکاس گفته که "اگر بخواهم بدانم هوا دقیقاً در اینجا ساعت سه صبح در سال 1893 چگونه بوده، می‌توانم از داده‌های ثبت شده بفهمم. او به این داده‌ها باور دارد."

عکاس می‌گوید: "این بی‌سیم قدیمی تنها وسیلۀ ارتباطی است که دارند."

کابین کشتی یخ‌شکنی که عکاس خود را با آن به خودروواریخا رسانده بود.

کوروتکی و طوطیش. نام طوطی کِشا است.

مدل نیمه‌تمامی که کوروتکی شروع به ساختش کرد و اما هرگز آن را تمام نکرد.

اخبار گوناگون - فرادید

روز دوشنبه، جویس کینگزلی ساکن میشیگان در خانه‌اش مشغول استراحت و تماشای تلویزیون بود که صدای وحشتناکی به گوشش رسید و در ابتدا تصور کرد که بیرون طوفان است؛ اما زمانی که پیرمرد 83 ساله بیرون رفت و نگاهی انداخت در کمال تعجب با یک ماشین فورد موستانگ را روی سقف خانه‌اش مواجه شد. ظاهراً راننده یک‌باره دچار افت شدید قند خون می شود، کنترل ماشین را از دست می‌دهد و نهایتاً روی سقف خانه جویس که نزدیک یک تپه ساخته‌شده و تقریباً هم‌سطح جاده است، متوقف می‌شود.

البته به گزارش پلیس، این ماشین پیش از پارک روی سقف به بوته‌ها، درختان و نرده‌های بسیاری برخورد کرده بود. آقای کینگزلی از اینکه هیچ‌کس آسیب‌ندیده ابراز خوشحالی کرد و قرار است تا پیش از تعمیر خانه اطراف آن را نرده‌کشی کند.

اخبار گوناگون - باشگاه خبرنگاران

هدف از این پروژه معرفی عناصر طبیعی در محیط شهری است. این مدرسه ابتدایی شامل دو بخش است: مدرسه ای با 18 کلاس و یک مجموعه ورزشی که مختص افراد محلی ساکن آنجاست.

اخبار گوناگون - برترین ها

ظاهراً این «تجربه مرگِ» آزمایشی به افراد کمک می‌کند تا اگر در لحظات آخر زندگی‌شان بودند، به یاد این تجربه افتاده و قدر زندگی را بهتر بدانند. در طی سال‌های گذشته درصد خودکشی در کره جنوبی در حال افزایش بوده است و تقریباً روزی 40 نفر دست به خودکشی می‌زنند. متخصصین معتقدند که جو فوق‌العاده رقابتی حاکم بر فضای کشور باعث افسردگی و خودکشی شهروندان می‌شود.

طبق اظهارات مرکز درمانی سئول هویوون راه‌حل مقابله با این بحران در درمان از طریق تجربه مرگ امکان‌پذیر است. کسانی که برای درمان به این موسسه مراجعه می‌کنند از همه اقشار جامعه هستند؛ دانش‌آموزانی که در مدرسه تحت‌فشار قرار دارند، والدین سالخورده‌ای که تنها شده‌اند و افراد مسنی که به لحاظ مالی باری بر دوش خانواده خویش ‌اند (!). شرکت‌کنندگان همگی لباس‌های سفید (کفن) به تن می‌کنند و درون تابوت‌هایی که به‌ردیف چیده شده‌، می‌خوابند.

در کنار هر تابوت یک میز کوچک، یک خودکار و برگه قرار داده‌شده است. شرکت‌کنندگان درون تابوت دراز کشیده و به سخنان جیونگ یونگ مام گوش می‌دهند. جیونگ سابقاً کارگر بخش کفن‌ودفن بود و اکنون رییس این مرکز درمانی است. او به بیماران می‌گوید: آن‌ها باید سختی‌های زندگی را به‌عنوان بخشی از زندگی پذیرا باشند و سعی کنند حتی در سخت‌ترین لحظات به دنبال شادی باشند. سپس دانش آموزان بلند می‌شوند، وصیت‌نامه‌ای برای عزیزانشان می‌نویسند و برای دیگران یا صدای بلند می‌خوانند.

زمانی که لحظه مرگ فرضی فرامی‌رسد، به آن‌ها گفته می‌شود که اکنون زمان رفتن به دنیای دیگر است. در این هنگام شمع‌ها را روشن می‌کنند و «فرشته مرگ کره ای» وارد اتاق می‌شود و درب تک‌تک تابوت‌ها را می‌بندد. هر فرد باید ده دقیقه در تابوت بماند و به ایده «پوچی» (!) پس از مرگ فکر کند و از دنیای بیرون به زندگی بیندیشد. دانش آموزان می‌گویند زمانی که از تابوت بیرون می‌آیند احساس تازگی و آزادی می‌کنند.

اخبار گوناگون - باشگاه خبرنگاران

 خانه هایی که در این گزارش تصویری می بینید در حدود ۱۵ متر مربع وسعت دارند ولی به زیباترین حالت ممکن طراحی شده اند. 
 

اخبار  گوناگون  - باشگاه خبر نگاران

ال‌ها محققان بر این تصور بودند که لاک‌پشت‌های غول‌پیکر در غرب و شرق سانتاکروز به یک گونه تعلق دارند. اما لاک‌پشت‌ها از ظاهر نسبتا متفاوتی برخوردارند و اخیرا دانشمندان آزمایشات ژنتیکی بر روی حدود 100 لاک‌پشت از هر دو گروه انجام داده‌اند.

آزمایش‌ها نشان داد که دو گونه جمعیت لاک‌پشتی در این ناحیه وجود دارد که با فاصله 10 کیلومتر در دو سوی متضاد جزیره قرار گرفته‌اند و اقوام بسیار دور یکدیگر هستند.

پارک ملی گالاپاگوس (PNG) با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد: این گونه جدید را Chelonoidis donfaustoi نامگذاری کرده و این نامگذاری به افتخار فاستو لرنا، جنگلبانی که از جرج تنها، مشهورترین لاک‌پشت جهان مراقبت کرده بود، انجام شده است. جرج تنها در سال 2012 در سن 102 سالگی مرد.

گروهی از محققان ملی و بین‌المللی به سرپرستی گیزلا کاکون، متخصص بوم‌شناسی و زیست‌شناسی تکاملی دانشگاه ییل در این جزیره موفق به کشف گونه جدید شدند.

محققان عنوان کردند: شناسایی این گونه جدید، تلاش برای محافظت و احیای جمعیت لاک‌پشت‌های دریایی شرق جزیره سانتاکروز را افزایش می‌دهد. این یافته‌ها در مجله PLOS ONE منتشر شده است.

اخبار گوناگون - ایسنا

کوبا یکی از کشور های فقیرجهان به شمار می‌رود که میلیون ها توریست از کشورهای مختلفی چون کانادا و امریکا برای یک اقامت خاطرانگیز به آن سفر می‌کنند.
 
گرچه توریست ها برای دیدن ساختمان‌های قدیمی، اتومبیل های کلاسیک و دود کردن سیگار برگ و دراز کشیدن در کنار سواحل زیبا به اینجا سفر می‌کنند اما فقر و عقب ماندگی روی دیگری نیز در این کشور دارد که آنها کمتر به آن توجه می‌کنند. محله "جسیس ماریا باریو" در هاوانا یکی از این نقاط است؛ اینجا یکی از نقاط مخوف و خطرناک هاوانا است که خیلی از اهالی این شهر نیز جرات رفتن به آنجا را ندارند چه برسد به گردشگران. با این حال "مت ویلسون" عکاس گاردین که در هاوانا به سر می برد ترجیح داده به جای پرداختن به جاذبه های این شهر سری به این محله بزند و عکاسی کند. خیابان‌های تنگ و تاریک، کوچه های پر پیچ و خم، فساد، فقر و نا امیدی در "ماریا باریو" موضوعی است که این عکاس با شهامت گرفته است.

اخبار گوناگون -  باشگاه خبرنگاران جوان