هنری لائونای (Henri Launay ) پیرمرد ۹۰ ساله پاریسی است که سال‌هاست به شغل تعمیر عروسک مشغول است. وی از سال ۱۹۶۴ تاکنون عروسک‌های از کار افتاده را تعمیر می‌کند و حالا خانه و محل کارش با هم یکی شده است.

خبرانلاین  

شفق قطبی یکی از دیدنی‌ترین و شگفت‌انگیز‌ترین رویداد‌های طبیعی است که کمتر کسی در جهان موفق به دیدن آنها می‌شود. این پدیده جوی کره زمین به دلیل ظهور نورهای رنگین و متحرک در آسمان شب است و معمولا در عرض‌های نزدیک به دو قطب زمین به وجود می‌آید. در گزارش زیر تصاویری از شفق قطبی را در کشورهای مختلف از جمله کانادا، روسیه، نروژ، آمریکا و ایسلند مشاهده می‌کنید.

 خبرآنلاین   

تنها بازمانده‌ی آلکاتراز- امنیتی ترین زندان آمریکا- از شرایط عجیب زندگی در این جزیره‌ی کوچک می گوید

به گزارش مجله همشهری،  آلکاتراز از معروفترین زندان های مخوف دنیاست. احتمالا به خاطر این که فیلمی درباره اش ساخته شده و داستان های زیادی درباره اش گفته اند. البته این جا پیش از آن که مخوف ترین زندان دنیا لقب بگیرد و زندانیان بیچاره را برای تحمل دوران محکومیت شان به آن جا بیاورند، جای تمیز و زیبایی به نظر می رسید. طبیعت بکر و چشم نواز منطقه، تنها چیزی بود که «ژوان مانوئل دوآیالا» از این منطقه به چشم دیده و باعث شده بود تا نام «آیلادولوس آلکاتراسس» را برای آن انتخاب کند که به معنای «جزیره لیکان ها» بود.

«جیم کویلین» یکی از خوش شانس ترین کسانی است که توانسته از امنیتی ترین زندان آمریکا جان سالم به در برده و زنده بماند. این روایت بخشی از زندگی اوست که سایت «تلگراف» آن را منتشر کرده است.
 
جیم کویلین از دو واژه برای نامیدن زندانش استفاده می کند: «چاله» و «جهنم». او و زندانیان دیگری مثل او، در سلول های پر از رطوبت و کثافتی زندگی می کردند که هیچ امکانی برای زندگی نداشت. در سیاهی مطلق، محل زندگی شان طوری عایق بندی شده بود که کوچک ترین صدایی از بیرون به گوش زندانی نمی رسید؛ شرایطی که هر کدام شان به تنهایی برای از پا درآوردن یک آدم عادی کافی به نظر می رسد.
 
جیم کویلین مدت خیلی کمی در زندان آلکاتراز زندانی بود. هر چند او به حبس طولانی مدت محکوم شده بود اما به خاطر این که بعد از مدتی به خاطر مرگ مادرش متنبه شده بود، توانست موافقت مسئولان زندان را برای کار در درمانگاه آلکاتراز جلب کرده و بعد از حدود 10 سال هم آزاد شود.
 

خاطراتی که از آن مکان در ذهنش جا گرفته، تا پایان عمرش در سال 1998 میلادی از ذهن او پاک نشد. «کویلین» در کتابی که درباره دوران اقامتش در جزیره پلیکان ها نوشته، شرایط نگهداری زندانی ها را به طو دقیقی بازگو کرده است. او تا پایان عمرش با هیچ رسانه ای مصاحبه نکرد و گفت هر آن چه درباره جزیره می داند را در کتابش منتشر خواهدکرد.
 

صبح به روایت آلکاتراز
جیم کویلین شرایط آلکاتراز را این طور تعریف می کند: «روزهای زندان از ساعت 6 و 30 دقیقه صبح آغاز می شد. شروع روز با روشن شدن نورافکن هایی که نور خیره کننده ای داشتند و به صدا درآمدن زنگی که صدای ناقوس وار و کر کننده ای داشت، اعلام می شد. یک دقیقه بعد سربازها در راهروی زندان را باز کرده و به سلول ها هجوم می آورند. در هر سلول را جداگانه باز کرده و با فریاد از زندانی می خواستند تا سریع تر از جایش بلند شده و روی پا بایستد. بعد که با حال زار و خسته ناچار می شدیم تقریبا به حالت خبردار بایستیم، یک ظرف بزرگ فلزی را به سمت تان پرت می کردند. این ظرف، صبحانه مان بود. هر چند خوراکی که می خوردیم شبیه همان چیزی به نظر می رسید که بقیه زندانی ها در دیگر نقاط کشور می خوردند و حتی شاید مجلل تر هم به نظر می رسید اما همه چیز درهم و برهم تر از آن بود که بتوانید اسمش را غذا بگذارید.
 
نانی که می خوردیم قابل بلعیدن نبود البته چیزی شبیه به پوره قارچ هم در بین خوراک ها پیدا می کردیم. از شیر یا شکر خبری نبود اما اگر خوش شانس بودیم، یک فنجان قهوه هم توی ظرفمان بود. زمان صبحانه خوردن دست خودمان نبود. هنوز 20 دقیقه نشده همه را جمع می کردند و ما را تا وقتی دوباره در سلول را باز کنند، تنها می گذاشتند.»
 

سلول هایی به اندازه یک کمد
«تنها روزنه ای که نور از آن به داخل می تابید، چشمی کوچکی بود که زندان بان برای کنترل وضعیت زندانی از آن استفاده می کرد. همین دریچه کوچک هم بعد از صبحانه بسته می شد و زندانی بقیه روز را باید در تاریکی مطلق سپری می کرد. البته غذا در دو وعده دیگر هم پخش می شد که آن زمان ها، تنها زمان های شنیدن صدا و دیدن نور بیرون بود. در همین فضای کوچک، یک تخت فلزی، یک توالت و روشویی قرار گرفته بود.»
 
سلول های زندان هیچ امکانی برای تهویه نداشتند و بسیار سردتر از آن بودند که بشود تصور کرد. به جز لباس کمی که در اختیار زندانی قرار می دادند و شامل یک دست لباس زیر، جوراب و یک دست روپوش می شد، هیچ لباس یا پتوی دیگری در اختیار آن ها نبود. سقف و دیواره های آلومینیومی سلول هم مشکل را بیشتر می کردند.

سلولی برای از کارانداختن مغز
بیشتر از سردی هوا، چیزی که زندانیان را اذیت می کرد، حس بریده شدن آن ها از دنیا بود. این که صدایی به گوش شان نمی رسید باعث شد حس کنند از تمام دنیا جدا هستند. آن ها در تمام مدتی که در سلول بودند عملا هیچ چیزی نمی دیدند. چند ثانیه ای که دریچه کوچک سلول هم باز می شد فرصت بسیار کوتاهی بود. آن ها که چشم شان ساعت ها به وضعیتی مثل آن عادت کرده بود عملا نمی توانستند چیزی را ببینند.
 
تمام این اتفاقات در کنار نداشتن تحرک باعث می شد زندانی آرام آرام دچار رخوت و سستی شده، حتی قدرت فکر کردن را هم نداشته باشد. این ها در حالی رخ می داد که هیچ نشانه ای از ضرب و شتم روی بدن زندانی دیده نمی شد. با این حساب، زندانبان ها از اتهام ضرب و شتم تبرئه بودند، غافل از این که ضرر اصلی در روح زندانیان وارد شده بود.

یک بازی برای زنده ماندن مغز
آقای کویلین برای این که مغزش دچار فراموشی نشود و همچنانی پویایی اش را تا حدی حفظ کند، دست به ابتکار تازه ای زد: «یک بازی اختراع کردم تا پویایی مغز و چشمم تا حدودی حفظ شود. شاید این روزها انجام چنین کاری مسخره و عجیب به نظر برسد ولی در آن زمان، این کار، تنها کار ماجراجویانه و خاصی بود که می توانستم انجام دهم.»
 
او در این بازی ساده، یکی از دکمه های لباسش را کنده بود، آن را در هوا پرتاب می کرد و بعد با چشم یا لمس دست دنبالش می گشت. او این بازی را تا زمان خستگی ادامه می داد. گاهی هم آن قدر بازی می کرد تا سر زانوهایش بر اثر ساییده شدن به زمین زخم شوند. او هرگز مایل نبود از این ورزش و بازی عجیب دست بکشد. اگر به خاطر ضعف ناشی از کمبود غذا نبود، او می توانست این بازی را تا پایان شب نیز ادامه بدهد.
 

هر 19 روز یک بار
دوره های حبس در سلول های آلکاتراز 19 روزه بود. یعنی یک زندانی هر 19 روز یک بار می توانست برای ساعاتی مثل یک انسان زندگی کند، یک هواخوری کوتاه، مسواک زدن دندان ها و یک استراحت ساده.
 
آقای کویلین در کتابش می گوید: «به ما گفته شده بود که اگر بچه خوبی باشیم، دردسر درست نکنیم و به فکر فرار نیفتیم، هر 19 روز یک بار اجازه داریم از سلول بیرون بیاییم، مسواک بزنیم، کمی هوا بخوریم و باز به داخل سلول برگردیم. این تشویقی های کوچک اصلا چیزی نبود که انتظاری را بکشیم چون عملا بعد از 19 روز زندانی شدن، توان حرکت نداشتیم و تنها چیزی که در ذهن مان می گذشت، حسرت روزهای خوب گذشته بود.»
 
اگر کسی این دوران حبس را بدون درست کردن مشکل برای دیگران گذرانده بود، تشویقی می گرفت و می توانست هوا بخورد، در غیر این صورت زندگی سلول تا 19 روز دیگر تمدید می شد.
 

مخوف ترین زندان امنیتی جهان
    تاریخ تاسیس: 1933 میلادی (1312 خورشیدی)
    مکان: خلیج سانفرانسیسکو/ فاصله تا نزدیک ترین نقطه متمدن: 20 دقیقه
    تاریخ تعطیلی زندان: 1963 میلادی (1342 خورشیدی)
    تبدیل شدن به موزه: 1969 میلادی (1348 خورشیدی) تا امروز

 
آلکاتراز از اواخر سده 19 میلادی محل نگهداری عده ای از کسانی بود که اصلاح ناپذیر تشخیص داده می شدند. این زندان که «غیرقابل فرار» لقب گرفته بود، محل نگهداری مخوف ترین زندانیان تاریخ و البته یکی از پرخرج ترین زندان های آمریکا هم بود. آلکاتراز در نهایت به خاطر هزینه بالا و بدنامی ای که برای دولت به بار آورده بود، تعطیل شد و اکنون یک موزه نظامی است.

خوش شانس ترین زندانی آلکاتراز
    نام: جیم کویلین
    تاریخ دستگیری: 1942 میلادی (1321 خورشیدی)
    تاریخ آزادی: 1952 میلادی


حیم بعد از یک سری آدم ربایی و سرقت مسلحانه به زندان محکوم شد. او خیلی زود از حبس فرار کرد و دوباره دادگاهی شد. دادگاه او را با شماره 586 به 45 سال حبس محکوم کرد و به آلکاتراز فرستاد. او بعد از مرگ مادرش و زمانی که فهمید هیچ راهی برای آزادی وجود ندارد، رفتار کاملا متفاوتی را در نظر گرفت و چند سال بعد، در سال 1952 میلادی، به خاطر خوش رفتاری آزاد شد، جیم که مدتی در بیمارستان زندان کار کرده و تخصص هایی در این زمینه پیدا کرده بود، خیلی زود توانست یک شغل تازه پیدا کرده، ازدواج کند و صاحب یک فرزند دختر شد.
 
او در سال 1998 میلادی، در 80 سالگی درگذشت. جیم کویلین را خوش شانس ترین زندانی آلکاتراز لقب داده اند. کسی که با پای خودش و به صورت قانونی از این محل مخوف آزاد شد.

جشن «روز جمجمه» مانند هر سال هشتم نوامبر در بولیوی برگزار شد. در این آیین عجیب صدها نفر جمجمه عزیزان از دنیا رفته خود را تزئین می‌کنند و برای نیایش به معبدی در نزدیکی گورستان مرکزی شهر "لاپاز" می‌برند. این جمجمه‌ها معمولا با سیگار، برگ کوکا، گلبرگ‌های گل و مدل های دیگر تزئین می‌شوند و شرکت کنندگان در جشن آن‌ها را در جعبه‌های چوبی یا مقوایی، شیشه‌های فانتزی و یا حتی در کیسه‌های پلاستیکی همراه خود به معبد می‌برند.

 خبرآنلاین  

 جشنواره سنتی آتش گاو با مشتعل کردن شاخ گاو در اسپانیا برگزار شد. این مراسم در صورتی برگزار می شود که از سوی هیچ نهاد حقوق حیوانات مورد اعتراض واقع نمی شود. اسپانیا یکی کشورهای ناقض حقوق حیوانات شناخته شده است.

جام جم

سفر غذای روح انسان و پر از درس زندگی است. سفر چشم انداز وسیع تری از جهانی که در آن زندگی می‌کنیم ارائه می‌دهد. سفر فرصت دیدن جهان از نگاه افراد دیگر را به ما می‌دهد.

به گزارش برترین‌ها،  سفر غذای روح انسان و پر از درس زندگی است. سفر چشم انداز وسیع تری از جهانی که در آن زندگی می‌کنیم ارائه می‌دهد. سفر فرصت دیدن جهان از نگاه افراد دیگر را به ما می‌دهد. ما ایده‌های دیگر که حتی در تقابل با اعتقادات ما هستند را می‌پذیریم، زیرا برای افراد دیگر ارزشمند هستند. ما نباید خودمان را به یک مجموعه ارزش محدود کنیم، زیرا ارزش‌های مهم‌تر دیگری هم هستند که باید از دیگران یاد بگیریم.
 
هم چنین سفر به ما درباره شباهت‌ها و تفاوت‌های نژادی یاد می‌دهد. آن‌ها عقاید مشترک خود را به اشتراک می‌گذارند در حالی که باقی آن‌ها منحصربفرد و خارق العاده می‌مانند. این همان چیزیست که آن‌ها را مثل هم و از هم متفاوت می‌کند. آن‌ها ممکن است عقاید مختلفی داشته باشند، اما همین هم افراد را به هم متصل می‌کند. هم چنین سفر جواهر پنهان، راز‌ها و مردم فوق العاده مکان‌های مختلف را به ما نشان می‌دهد. تاریخ غنی آن‌ها پر از حقایق و افسانه هایی است که گردشگران را جذب می‌کند. بعد از بازدید از این مکان‌های عجیب، گردشگران راوی داستان‌های آن‌ها خواهند بود. آن‌ها این جزئیات جدید را با خانواده و دوستانشان در میان می‌گذارند و سپس بین همه مردم منتقل می‌شود. این گونه است که برخی شهر‌ها عجیب و خاص می‌شوند. با وجود ساکنان و گردشگران خبر‌ها به راحتی پخش می‌شوند. این شهرهای عجیب عمدتا در اروپا، آمریکای شمالی و آسیا هستند.

رن لوشاتو (Rennes-le-Chateau)، فرانسه
شهر فرانسوی رن لوشاتو، الهام بخش نویسنده آمریکایی «دن براون» در نوشتن کتاب راز داوینچی بوده است. کتاب او داستان یک جام مقدس را می‌گوید که تصور می‌شود در رن لوشاتو باشد. جام مقدس، خون مسیح یا خون سلطنتی بود. این ایده در اصل از کتاب «خون مقدس و جام مقدس» اثر هنری لینکلن و ریچارد لی و مایکل بایجنت گرفته شده است. آن‌ها بر این باور بودند که عیسی (ع) از مرگ روی صلیب فرار کرد و خانواده‌ای با همسری مریم مجدلیه تشکیل داده و دختری به نام سارا به دنیا آورد. آن‌ها به فرانسه فرار کردند و در رنه لوشانو فوت کردند.
 

 

سوپیلین (Supilinn)، استونی
سوپیلین شهر سوپ استونی است، زیرا به خیابان‌های آن نام هایی مثل سیب زمینی، نخود فرنگی، لوبیا و طالبی دارند که مواد تشکیل دهنده سوپ هستند. علاوه بر نام خیابان ها، سوپیلین در نزدیکی ساحل رودخانه امایوگی (Emajõgi) قرار دارد. این ساحل معمولا هر سال پر از آب می‌شود و تبدیل به یک کاسه پر از سوپ می‌شود. با وجود خطراتی که دارد، ساکنان هنوز به دلیل ارزانی، خانه‌های چوبی و باغ‌های کوچک در نزدیکی این منطقه می‌سازند.

نجف، عراق
دو مکان مهم برای شیعیان در نجف قرار دارد، یکی آرامگاه امام علی (ع) و دیگری وادی السلام. بیش از ۵ میلیون نفر در وادی السلام دفن شده اند که شامل افرادی عادی و بندگان صالح خداوند می‌شوند. وادی السلام بزرگترین قبرستان دنیا و جهان اسلام است و برخی می‌گویند کسی که در آنجا دفن شود در روز قیامت با امام علی (ع) محشور خواهد شد؛ بنابراین نجف مرکز زیارتی جهان اسلام است.

 
دهکده کوتوله ها، چین
ساکنان قلمروی آدم کوچولوه‌ها یا دهکده کوتوله‌ها بلندتر از ۱.۱۵ متر نیستند و افسانه‌های خودشان را دارند. ابتدا مردم محلی از بیماری عجیبی که رشد و سلامتی بچه‌های ۵ تا ۷ ساله را مختل کرده بود مضطرب شدند. برخی می‌گویند نفرین اجدادشان است که درست دفن نشده اند. برخی دیگر هم فنگ شویی وحشتناک این منطقه را دلیل عقب ماندگی ساکنانش می‌دانند. برخی هم معتقدند که لاکپشت سیاه بعد از کشته شدن؛ روستاییان را به دلیل حرص و ولعشان نفرین کرد و انتقامش را از نسل‌های آینده آن‌ها گرفته است.

 
 
جهنم، آمریکا
یک شهر واقعی به نام «جهنم» در میشیگان آمریکا وجود دارد. نظریه‌های زیادی پیرامون نامگذاری این شهر وجود دارد. در دهه ۱۸۳۰، آن را زیبا و درخشان مثل جهنم توصیف کردند. یا شاید به خاطر گفته بنیانگذار آن «جورج ریوز» باشد که گفت: «نمی دانم، می‌توانید اسمش را جهنم بگذارید، برایم اهمیتی ندارد.» یا شاید از گفته زنان شهر گرفته شده که وقتی شوهرانشان هنوز به خانه نیامده بودند می‌گفتند «دوباره به جهنم رفته» دفعه بعدی که کسی به شما گفت: «برو به جهنم» می‌دانید که کجا باید بروید! هم چنین با پرداخت ۱۰۰ دلار می‌توانید برای یک روز شهردار شهر جهنم باشید!
 

 
روستا‌ها (The Villages)
در شهر روستاها، هر خانه‌ای باید حداقل یک فرد ۵۵ سال به بالا داشته باشد. زیرا عنوان یکی از بهترین مکان‌های بازنشستگی در آمریکا را دارد و طبق قانون باید بیشتر جمعیت این شهر را افراد بالای ۵۵ سال تشکیل دهند. چرا بهترین مکان برای بازنشستگی است؟ این شهر طیف گسترده‌ای از جاذبه‌ها مثل ویلاها، میدان‌های شهر، زمین‌های تنیس، زمین‌های گلف، استخرهای شنا، سینما‌ها و .. را شامل می‌شود. اما زندگی در این شهر بسیار گران است، زیرا میانگین قیمت خانه بیش از ۲۰۰۰۰۰ دلار است.

کوبر پدی (Coober Pedy)، استرالیا
کوبر پدی یک شهر زیرزمینی در استرالیاست که از سال ۱۹۱۵ به عنوان معدن اوپال فعالیتش را آغاز کرد؛ بنابراین به عنوان پایتخت اوپال جهان نیز از آن یاد می‌شود. این شهر حدود ۳۵۰۰ نفر جمعیت دارد که به راحتی در خانه‌های زیرزمینی زندگی می‌کنند. بهترین زمان بازدید از این شهر بین ماه‌های اکتبر و مارس است که هوا نه خیلی سرد و نه خیلی گرم است.
 

جزیره کشتی جنگی، ژاپن
هیچ وقت برای ترسیدن از یک داستان ارواح، داستان جزیره هاشیما یا کشتی جنگی دیر نیست. جزیره هاشیما داستان هزاران زن و مرد و کودکی را بیان می‌کند که برای توسعه کشور مجبور به کار در مناطق معدنی بودند. یکی از کارگران سابق این جزیره، زندگی در هاشیما را مثل زندگی در زندان توصیف می‌کند. هم چنین کارگران زیادی در این جزیره جان خود را از دست داده اند. با این حال جزیره هاشیما به عنوان نمادی از صنعتی شدن ژاپن، یک سایت میراث یونسکو در سال ۱۰۱۵ شناخته شده است.

لانگیربین (Longyearbyen)، نروژ
اگر در حال مرگ هستید برنامه سفر یا سکونت در لانگیربین را نچینید! چرا؟ زیرا دفن مرده در این شهر غیرقانونی است، چون دمای انجماد اجازه نمی‌دهد اجساد تجزیه شوند و به همان صورت حفظ می‌شوند. این شهر قوانین عجیبی هم دارد. هیچ خیابانی نام دارد بلکه همه آن‌ها شماره هستند. هم چنین داشتن گربه به عنوان حیوان خانگی ممنوع است، زیرا گربه‌ها زندگی پرندگان را به خطر می‌اندازند. همه باید تیراندازی را بلد باشند تا اگر خرس قطبی به در خانه شان آمد یا در شهر با آن‌ها مواجه شدند از آن استفاده کنند، اما آوردن اسلحه داخل ساختمان ممنوع است.

سنترالیا (Centralia)، پنسیلوانیا
سنترالیا زمانی محل زندگی بیش از هزار نفر بود، اما حالا به یک محیط سمی و شهر ارواح تبدیل شده که موجب مرگ بازدیدکنندگان می‌شود. دولت در سال ۱۹۶۲ فقط می‌خواست زباله‌ها را در اینجا دفن کند و بسوزاند، اما این واقعیت را نادیده گرفت که این یک گودال معدنی است که به منبع زغال سنگ متصل است. این موجب آتش سوزی زیرزمینی شد و مرکز شهر را تحت تاثیر قرار داد. ذخیره زغال سنگ می‌تواند آتش را به مدت ۲۵۰ سال روشن نگه دارد و اکنون بیش از ۵۰ سال است که سنترالیا می‌سوزد؛ بنابراین بیشتر ساکنان در سال ۱۹۸۰ آن را تخلیه کردند و تحت حمایت ۴۲ میلیون دلاری دولت قرار گرفتند.
 

نویوا دو کوردیرو (Noiva do Cordeiro)، برزیل
نویوا دو کوردیرو شهر برزیلی است که حدود ۶۰۰ هزار نفر زن متاهل و مجرد بین ۲۰ تا ۳۵ سال دارد. زنان قوانین خاص خود را برای فعالیت روزانه در این شهر تصویب کرده اند و مردان اجازه ورود به این شهر را به جز آخر هفته‌ها ندارند. به عقیده آن‌ها شهر بدون مردان سازمان یافته تر، آرام‌تر و پاک‌تر است، زیرا زنان یکدیگر را بهتر درک می‌کنند.
 

سیتینیل دی لاس بودگاس (Setenil de las Bodegas)، اسپانیا
تا به حال زیر یک صخره زندگی کرده اید؟ اگر یکی از ساکنان سیتینیل دی لاس بوگاس باشید این را تجربه می‌کنید. صخره‌ها کاربردهای مختلفی در جنگ کاتولیک‌ها و مسلمانان داشته اند. مسلمانان از صخره‌ها به عنوان سپری در برابر مهاجمان استفاده می‌کردند. امروزه ساکنان از صخره‌ها برای حفاظت از خودشان از سرمای زمستان و گرمای تابستان استفاده می‌کنند.
 

 
مونووی (Monowi)، نبراسکا
آیا شهری وجود دارد که تنها یک نفر در آن زندگی کند؟ در واقع اگر شما تن‌ها سکنه باشید، شهردار، کتابدار، متصدی و ... خودتان خواهید بود. این در مورد السی ایلر ۸۳ ساله صدق می‌کند که بعد از درگذشت همسرش در سال ۲۰۰۴ تن‌ها ساکن باقی مانده مونووی در نبراسکا است. افراد زیادی از جمله گردشگران و همسایه‌ها هر روز برای دیدن از او می‌آیند. البته منظور از همسایگان کسانی هستند که حداقل ۳۰ کیلومتر از او فاصله دارند.

جزیره میاکه-جیما، ژاپن
جزیره دیگری در ژاپن به معنای واقعی کلمه یک جو عجیب و غریب دارد. ساکنان و گردشگران این جزیره به دلیل غلظت بالای گازهای سمی، به ویژه گوگرد مجبورند همیشه از ماسک گاز استفاده کنند. گوگرد بسیار سمی و خطرناک است و باعث تحریک شدید بینی، گلو و مرگ می‌شود. این گازهای سمی از آتشفشان فعال اویاما می‌آیند. در سال ۲۰۰۰ از ساکنان خواسته شد به خاطر فوران آتشفشان این شهر را تخلیه کنند و پس از مدت کوتاهی دوباره برگشتند، اما مجبور شدند برای تحمل هوای سمی شهر از ماسک استفاده کنند. با این حال گردشگران هنوز از تجارب متنوعی که این جزیره ارائه می‌دهد لذت می‌برند مانند غواصی و تماشای دلفین ها.
 

سلفی گرفتن گردشگران با مجسمه مومیایی هیتلر دیکتاتور مشهور آلمان باعث بر انگیخته شدن خشم مردم شد و مسئولان موزه هنر آرچا استوارت مجبور به برداشتن مجسمه از موزه شدند. مسئولان موزه گفته‌اند قصدشان آموزش و آگاهی‌رسانی بوده است و نمی‌خواستند کسی را خشمگین کنند.

دلیل این خشم عکس پس‌زمینه هیتلر از اردوگاه آشویتس که به آن اردوگاه مرگ می‌گفتند است که از سال ۲۰۱۴ در موزه نصب بود اما معترضان معتقدند نصب آن به معنی به مسخره گرفتن قربانیانی است که به این اردوگاه رفتند و هرگز بازنگشتند.

 .

 خبرانلاین   

زلزله‌ای در یک مغازه اثری هنری از خود برای صاحب مغازه به جا گذاشت.

به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان،  زلزله همیشه با ویرانی و ویران کردن نقاط مختلف یک کشور به پایان می‌رسد و هیچکس آن‌ها را با اثری هنری و یا نقاشی زیبا و به وجود آوردن نمی‌شناسد. در سال 2001 وقتی یک زلزله ی 6.8 ریشتری المپیا را تکان داد، صاحب یک مغازه به فروشگاهش بازگشت و متوجه شد یک آونگ شن و ماسه این تصویر را ثبت کرده است.

یک برنامه نویس از دختر مورد علاقه‌اش با آیفون X خواستگاری کرد.

به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان،  همه افرادی که به لوازم رایانه‌ای و نرم افزارها و کارهای رایانه‌ای در زندگی خود علاقه دارند، دوست دارند همه چیز زندگی آن‌ها به صورت دیجیتالی اتفاق بیفتد. چن مینگ یک برنامه نویس بازی‌های رایانه‌ای است که 25 گوشی آیفون X خرید و با چیدن آن‌ها روی زمین به شکل قلب از دختر مورد علاقه‌اش خواستگاری کرد. گفته می‌شود خرید این گوشی‌ها 24975 دلار هزینه داشته است.