جنگ انداختن حیوانات باهم این روز‌ها موضوع جنجال برانگیزی است. ورزش‌های خونین، همان طور که از نامشان پیداست، در بسیاری از کشور‌ها غیرقانونی هستند، هرچند در برخی دیگر به صورت قانونی برگزار می‌شوند. در قرون گذشته، آن‌ها کاملا قانونی و یک سرگرمی بودند. حتی انسان‌ها برخی حیوانات را به طور خاص برای این ورزش‌های خونین پرورش می‌دادند. پس از غیرقانونی شدن بسیاری از این ورزش‌های خونین، برخی از این حیوانات منقرض شدند، چون هیچ هدف دیگری نداشتند. برخی از آن‌ها هنوز هم وجود دارند و در ورزش‌های خونین استفاده می‌شوند. در اینجا ده حیوانی که به طور خاص برای ورزش‌های خونین تربیت می‌شوند را مشاهده می‌کنید.

سگ جنگی کوردوبا
 

سگ جنگی کوردوبا یک نژاد منقرض شده سگ است که به طور خاص برای مبارزه سگ‌ها و در کوردوبای آرژانتین پرورش داده می‌شد. تصور می‌شود این سگ دورگه ماستیف‌های جنگی اسپانیایی و بول تریر‌ها باشد. سگ جنگی کوردوبا به خطر چابکی و تهاجمی بودنش در میان مبارزان سگ محبوب بود و به راحتی با سگ‌ها و حتی حیوانات وحشی بزرگتری مثل پوما‌ها می‌جنگید.

سگ جنگی کوردوبا بسیار مهاجم بود. حتی نر‌ها هنگام جفت گیری به ماده‌ها حمله می‌کردند و آن‌ها را می‌کشتند. انسان‌ها هم در امان نبودند، زیرا سگ‌های کوردوبا نسبت به انسان‌ها هم پرخاشگر بودند. از این سگ گاهی برای شکار هم استفاده می‌شد، اما هرگز به صورت گروهی برده نمی‌شدند، چون به جای شکار، مبارزه می‌کردند؛ بنابراین همیشه از یک نر و یک ماده برای شکار استفاده می‌شد. حتی با این وجود هم تضمینی نبود که آن‌ها با هم نجنگند. تولید مثل کم و مرگ و میر زیاد سگ‌های کوردوبا باعث می‌شد جمعیتشان کم بماند و در نهایت وقتی مبارزه سگ‌ها ممنوع شد، آن‌ها هم منقرض شدند.

خروس لاری اصیل
 

خروس لاری قدیمی‌ترین نژادی است که برای مبارزه خروس‌ها استفاده می‌شود. این خروس اولین بار حدود ۲۰۰۰ سال پیش در هند برای جنگ خروس‌ها پرورش داده شد. خروس لاری یک مبارز قوی است. دو هزار سال پرورش، آن‌ها را برای چنین مبارزاتی کاملا مناسب کرده است. برخلاف خروس‌های دیگر، آن‌ها مهمیز فلزی نمی‌پوشند و از مهمیز طبیعی خودشان استفاده می‌کنند. خروس‌های لاری پا، منقار و استخوان‌های قوی و هم چنین گردن‌های ضخیمی دارند. آن‌ها بسیار وحشی هستند و چند روز جنگ می‌کنند. شکست هرگز گزینه آن‌ها نیست. همچنین بسیار سنگین هستند و میانگین وزن آن‌ها بین ۱.۸ تا ۲.۷ کیلوگرم است. خروس لاری‌های جوان هم مانند همتایان بالغ خود جنگجو و پرخاشگر هستند و به طور طبیعی از چند هفتگی مبارزه را یاد می‌گیرند.

لوسیتانو
 

یکی از حقایق کمتر شناخته شده درباره مسابقات گاوبازی این است که در طول مبارزه، یک گاوباز که پیکادور نامیده می‌شد، سوار بر اسب از نیزه خود برای زخمی کردن گردن حیوان و تضعیف او استفاده می‌کرد. گاوهایی که برای مبارزه استفاده می‌شدند تقریبا همیشه در انتها کشته می‌شدند. گاهی اوقات اگر یک گاو بسیار خوب مبارزه می‌کرد زنده می‌ماند، اما به ندرت چنین اتفاقی می‌افتاد.

اسب لوسیتانو یکی از معدود نژادهای اسب است که توسط پیکادور‌ها استفاده می‌شده است. گاهی چشم آن‌ها بسته می‌شد و نمی‌توانستند گاو را ببینند، در حالیکه در مواقع دیگر، چشم آن‌ها باز بود و می‌توانستند به طرز ماهرانه دربرابر شاخ گاو جاخالی دهند تا پیگادور‌ها بتوانند آن‌ها را زخمی کنند. اسب‌های لوسیتانو به خاطر شجاعت، آرامش و سرعت خود محبوب بودند. آن‌ها مثل اسب‌های دیگر فرار نمی‌کردند و حتی به طرف گاو حرکت می‌کردند.

کاگانچو یک اسب لوسیتانوی مشهور است. او در طول ۱۱ سال با بیش از ۱۰۰۰ گاو در بیش از ۳۰۰ مبارزه گاوبازی در اسپانیا، پرتغال، مکزیک و فرانسه جنگید. معمولا اسب‌ها وقتی پیر می‌شوند کشته می‌شوند، اما کاگانچو به زندگی خود ادامه داد. او در سال ۲۰۲ بازنشست شد و در سال ۲۰۱۵ درگذشت.

ماهی بتا

ماهی بتا را ماهی جنگجوی سیامی نیز می‌نامند، زیرا در سیام (تایلند امروزی) پرورش داده می‌شد. حتی نام آن هم از نام قبیله‌ای جنگجو به نام بتا گرفته شده است. بتا‌ها از دهه ۱۸۰۰ از ماهی برای مبارزه استفاده می‌کنند، زمانی که مردم سیام متوجه شدند که این ماهی‌ها اگر در کنار هم قرار داده شوند با هم می‌جنگند. این مبارزات معمولا چند دقیقه طول می‌کشید تا یک طرف مبارزه عقب نشینی کند، اما مردم خیلی زود پرورش آن‌ها را برای مبارزه آغاز کردند.

ابتدا ماهی‌ها تا زمانی مبارزه می‌کردند که یکی برنده شود، برنده معمولا ماهی بزرگتر بود و تا وقتی زخم هایش خوب شوند از مسابقه دور می‌ماند. اما بعد ماهی برنده باید با برندگان دیگر مبارزه می‌کرد. این ماهی که زمانی فقط چند دقیقه مبارزه می‌کرد حالا باید در مبارزاتی شرکت می‌کرد که ساعت‌ها طول می‌کشید. برنده ماهی بود که هنوز می‌خواست به مبارزه ادامه دهد و بازنده ماهی بود که عقب نشینی می‌کرد.

در گذشته، شرط بندی‌های بزرگی روی مبارزات آن‌ها انجام می‌شد که از پول تا خانه یا حتی اعضای خانواده را دربرمی گرفت. حتی برخی مردان سر همسرانشان شرط بندی می‌کردند. این مبارزات آنقدر در سیام محبوب بود که به ماهی ها گواهی داده می‌شد. این ماهی هنوز برای مبارزه پرورش داده می‌شود.

بول و تریر
 

بول و تریر (با بول تریر اشتباه گرفته نشود) یک سگ جنگی بود که از تلفیق بول داگ با یک تریر پرورش داده می‌شد. این سگ، نژاد سابق بول تریرهای امروزی است. وقتی جنگ سگ‌ها با گاو در سال ۱۸۳۵ در انگلستان غیرقانونی شد، مبارزه سگ‌ها به وجود آمد. مبارزان شروع به پرورش سگ‌های چابک و سبکی کردند که بتواند مدت طولانی مبارزه کند، زیرا مبارزه سگ‌ها از مبارزات سگ‌ها با گاو طولانی‌تر بود. هم چنین سگ‌ها باید آنقدر کوچک می‌بودند که اگر پلیس به صحنه مبارزه رسید بتوانند به راحتی پنهان شوند.

به همین دلیل دو رگه بولداگ های قدیمی با تریرهای مختلف به وجود آمد. نتیجه سگی بود که مثل تریر‌ها سریع و هوشیار و مثل بولداگ‌ها قوی و با تحمل بالا نسبت به درد بود. این سگ‌ها مبارزه می‌کردند تا بمیرند. در سال ۱۸۵۰، جیمز هینک، سگ بول و تریر را با سگ‌های دیگر پیوند زد تا بول تریر را ایجاد کند. بول تریر برخلاف اجدادش، سر بلندی داشت و پاهای قوس دار نداشت. قبل از اینکه بول تریر نامیده شود با اسامی دیگری مثل نژاد هینک و وایت کاوالیر نامیده می‌شد.

عنکبوت سامورایی

در ژوئن هر سال، ساکنان شهر کاجیکی در ژاپن جنگ عنکبوت‌ها را برگزار می‌کنند. این مسابقات ۴۰۰ سال است که برگزار می‌شود و در آن دو عنکبوت ماده «Argiope amoena» با هم مبارزه می‌کنند که عنکبوت سامورایی هم نامید می‌شوند. قبل از مسابقه، مبارزان عنکبوت‌ها را می‌گیرند یا می‌خرند و آن‌ها را برای مبارزه آماده می‌کنند.

عنکبوت‌ها مبارزه نمی‌کنند تا بمیرند و همیشه یک داور انسانی وجود دارند که هروقت مبارزه خیلی شدید شد آن‌ها را از هم جدا کند. عنکبوت‌ها می‌تواند مسابقه را به یکی از این سه روش ببرند: رقیب خود را با تارهایشان به دام بیندازند، تار رقیب خود را از بین ببرند یا اول گاز بگیرند.

میورا

گاوهای میورا یکی از سرسخت‌ترین گاوهای مبارز اسپانیایی هستند. آن‌ها در مزرعه‌ای در سویل پرورش داده می‌شوند که در اصل متعلق به دن ادواردو میورا فرناندز بوده است. فرناندز اولین کسی بود که این گاو‌ها را پرورش داد و به همین دلیل نامش را بر این گاو‌ها نهادند. اولین میورا در ۲۰ آوریل ۱۸۴۹ وارد صحنه نبرد شد. گاوهای میورا بزرگ و مهاجم هستند. حتی برخی از آن‌ها نام خودشان را دارند.

کِلسو

خروس‌های کلسو نژادی از خروس‌های جنگی هستند که در اصل توسط والتر کلسو پرورش داده شدند. کلسو این ژن را با خرید خروس‌های برنده بعد از مبارزه و تلفیق آن‌ها با مرغ‌های دیگر به وجود آورد. این زمانی بود که پرورش دهندگان نژاد‌ها را خالص نگه می‌داشتند و معتقد بودند برای جنگ خروس‌ها بهتر است. اما کلسو تا حد ممکن سعی می‌کرد همه خروس هایش را دورگه نگه دارد. هر وقت کلسو یک خروس جدید به دست می‌آورد آن را با خواهر یکی از پرنده‌های برنده اش تلفیق می‌کرد. اگر خروس جدید جنگنده خوبی بود، خواهرانش را نگه می‌داشت و برای پیوند زدن با سایر خروس‌های برنده اش استفاده می‌کرد. امروزه، خروس کلسو زیرشاخه‌های خودش را دارد.

لوتاتور بریندیزینو

لوتاتور بریندیزینو، نژادی از سگ است که به تازگی ایجاد شده است. این سگ در بریندیزی در ایتالیا و از تلفیق سگ پیت بول با کین کورسو و روتوایلر ایجاد شده است. سگ هایی که به عنوان والد استفاده می‌شدند برندگان مسابقات بودند. بااین حال این نژاد هنوز استانداردسازی نشده و پرورش دهندگان مختلف نسخه‌های خودشان را ایجاد می‌کنند. در ایتالیا، این سگ عمدتا توسط مافیای بریندیزی برای جنگ سگ‌ها استفاده می‌شود، اما گاهی از آن‌ها برای نگهبانی هم استفاده می‌شود. این سگ بسیار وحشی و غیرقابل کنترل است. در عین حال که با صاحب خود مهربان است در مقابل انسان‌ها و سگ‌های دیگر بسیار درنده خو می‌شود.

بولداگ انگلیسی قدیمی
 

 بولداگ انگلیسی قدیمی برای مبارزه سگ‌ها با گاو پرورش داده می‌شده است. درواقع به همین دلیل نام بولداگ را بر آن نهادند. در ورزش مبارزه سگ‌ها با گاو، چند بولداگ در مقابل یک گاو افسار بسته ر‌ها می‌شدند. هر سگی که می‌توانست گاو را با پوزه بگیرد و آن را به زمین بزند برنده بود. این ورزش بسیار خونین بود و گاو توسط سگ‌ها کشته یا بسیار زخمی می‌شد. وقتی این مسابقات در سال ۱۸۳۵ در انگلستان ممنوع شد، بولداگ انگلیسی قدیمی هم منقرض شد. اما برخی از آن‌ها به آمریکا فرستاده شدند و برای گرفتن گاوهای وحشی مورد استفاده قرار گرفتند. سگ‌ها گاو را با پوزه می‌گرفتند تا کسی بیاید و طنابی دور گردن گاو ببندد.

 برترین ها