ما هم گل بستان این گلخانه ایم                   خوبان همه شمعند وما پروانه ایم

ما عاشق دیدار ویاران در گداز                        آنان همه سوزند وما دیوانه ایم

اندر پی او عاشقی آواره ایم                       مشتاق وصالی  چه بس جانانه ایم

پروانه به شمعی فروزان گفته است         از سوز تو دانم که در ویرانه ایم

از عشق و زمی گو که ما میخواره ایم         سرمست از خم پرجوش این خم خانه ایم

صد شکر که با درد و درمان ساختیم          سر مست وخرامان زیک پیمانه ایم

از مقصد ومقصود دوری جسته ایم         از توبه وتوبو چه بس بی گانه ایم

یارب زتو بخشش زما شرمندگی                سجاده نشینان در این خانه ایم

از لغزش و لغزان راهم در گذر                  ما دبر سر آن عهد خود مردانه ایم

از عشق علی عشق  معنایی شود                جز عشق علی همه را خصمانه ایم