مرحبا ای عشق خوش سودای ما           ای طبیب جمله علتهای ما
 

ای دوای نخوت و ناموس  ما                   ای تو افلاطون و جالینوس ما
 

جسم خاک،از عشق برافلاک شد           کوه در رقص آمدوچالاک شد

باغ سبز عشق،کاو بی منتهاست           جزغم و شادی،دراو بس میوهاست
 

عشق خودزین هردوحالت برتراست         بی بهر و بی خزان سبز و تر است
 

عشق جوشد بحر را مانند دیگ              عشق ساید کوه را مانند ریگ
 

عشق بشکافد فلک را صد شکاف           عشق لرزاند زمین را از گزاف
  ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است  
بردار تو این  پرده  که  مشتاق نگاهیم