یا چشم مرا زجای برکن

یا پرده زروی خود فروکش

یا بگذار تا بمیرم

کز دیدن روزگار سیرم

           ***

دیری است که در زمانه دون

از دیده همیشه اشکبارم

عمری به کدورت و الم رفت

تا باقی عمر جان سپارم

            ***

نه بخت بد مراست سامان

وای شب ، نه تراست هیچ پایان

آنجا که ز شاخ گل فروریخت

آنجا که بکوفت باد بر در

             ***

و آنجا که بریخت آب امواج

تابید بر او مه منور

ای تیره شب دراز ، دانی 

         ***

کانجا چه نهفته بدنهانی ؟

بوده است ولی ز درد خونین

بوده است رخی ز غم مکدر

بوده است بسی سر پر امید