حجاب برتر

«مورسایلین  پیرزادا» دختر ۲۳ ساله کشمیری که آرزویش ستاره شدن در سینمای بالیوود بود ولی مرگ «یاش چوپرا» کارگردان مشهور بالیوود به قدری او را متحول می‌کند که او با وجود اینکه یک مسلمان‌زاده غیرمعتقد است، پس از مطالعه و تحقیق بسیار به اسلام روی آورده و محجبه می‌شود. اکنون او یک دختر مسلمان محجبه و معتقد است.

و اما شرح ماجرا...

«مورسایلین پیرزادا»، دختر «فیروز پیرزادا»، یکی از پولدارترین و مشهورترین تاجران کشمیر است.

زندگی روزانه او با پوشیدن لباس‌هایی از معروفترین برندها و خرید از گران‌ترین پاساژها سپری می‌شود، سرگرمی او این است که ماهی چند بار به همراه دوستانش برای یک خرید کلی به دبی مسافرت کند.

ولی بزرگترین آرزوی این دختر ۲۳ ساله که در بمبئی متولد شده، ستاره شدن در سینمای بالیوود است.

البته او چند سال پیش از آن در فیلم «زمانی آنجا یک ببر بود» به عنوان دستیار کبیر خان(فیلمساز بالیوودی) کار کرده ولی او بلند پروازتر از این حرف‌‌هاست.

پدر «مورسایلین» یکی از دوستان قدیمی «یاش چوپرا»، فیلمساز مشهور سینمای هند مشهور به سلطان فیلم‌های رمانتیک است و به واسطه این آشنایی «مورسایلین» که هنوز یک سال از تحصیلات دانشگاهش مانده، قرار است در آینده‌ای نزدیک در چند پروژه مهم سینمایی حضور داشته باشد.

تا آنکه یک حادثه همه چیز را برهم می‌زند، سی‌ام مهرماه ۱۳۹۱ خبر غیرمنتظره مرگ «یاش چوپرا» در رسانه‌های سراسر جهان منتشر می‌شود: «یاش چوپرا، سلطان رمانس  سینمای هند، در سن ۸۰ سالگی در بیمارستانی در بمبئی  درگذشت.»

مابقی ماجرا از زبان «مورسایلین پیرزادا»...

* مرگ «یاش چوپرا» کل زندگی‌ام را دگرگون کرد

من خیلی به «یاش چوپرا» نزدیک بودم. او برایم مثل یک پدربزرگ بود. مرگ او مرا شوکه کرد و به طور کلی مرا در هم ریخت، شروع‌ کردم به فکر کردن درباره زندگی و قدرتی بزرگ و مافوق تصور که همه چیز را کنترل می‌کند. برای سه یا چهارماه دچار افسردگی خیلی شدید شدم، دست به هیچ کاری نمی‌زدم.

* سخنرانی مبلغان اسلامی، مرا از خوابی طولانی بیدار کرد

زمانی‌که شروع کردم به جستجوی در اینترنت و سایت‌های مختلف، با ویدئوهای چند تن از سخنران‌ها و مبلغ‌های اسلامی برخوردم. وقتی‌که برای اولین بار این سخنان را شنیدم با خودم گفتم: اوه خدای من! مثل این می‌ماند که دارند با من حرف می‌زنند.

* زمانی‌که به اهمیت حجاب برای زنان پی بردم، محجبه شدم

من پیش از این تنها به اسم مسلمان بودم و در عمل هیچ خبری از مسلمان بودن نبود. ولی آن سخنان ارزشمند حقیقتا مرا بیدار کرد. از همان جا بود شروع کردم به نماز خواندن، دو بار در روز نماز می‌خواندم ولی هنگام نماز خواندن از خدا می‌خواستم که مرا راهنمایی کند و راه درست را به من نشان دهد.

می‌دانید شاید به عقیده برخی اسلام دین سختگیرانه‌ای باشد ولی من اسلام را بسیار راحتی یافتم. در ماه‌های اولی که در حال تحقیق درباره اسلام بودم، روسری نمی‌پوشیدم و در مراکز اسلامی رفت و آمد می‌کردم ولی هیچ کس مرا وادار به حجاب نکرد، تا آنکه خودم پس از مدتی با تمام وجود به اهمیت حجاب برای زنان پی بردم و از همان زمان محجبه شدم. از این تغییرم بسیار خوشحالم و از صمیم قلب دوست دارم که بتوانم افراد زیادی را به سمت خداوند راهنمایی کنم چون تنها حقیقت همین است.

* جلوی دوربین احساس ناامنی و بی‌پناهی کردم

اگرچه روزی بزرگترین آرزویم ستاره بالیوود شدن بود ولی خوب به خاطر دارم که زمانی‌که ۱۹ سال داشتم در فیلم «زمانی آنجا یک ببر بود» از من تست گریم گرفته شد و قرار بود که برای تست بازیگری جلوی دوربین بروم، زمانی‌که جلوی دوربین رفتم، پروژکتورها به سمت من روشن بود و تمام چشم‌ها به من دوخته شده بود، احساس خیلی بدی داشتم احساس ناامنی و بی‌پناهی. احساس می‌کردم به یک شیء تبدیل شده‌‌ام که همه نگاه‌ها متوجه آن است، ناگهان بیرون دویدم و گفتم: نه این آن چیزی نیست که من می‌خواهم.

دو برادر که لحظاتی قبل از ما به اسارت در آمده بودند، یکی مرد میانسالی بود که دو دستش بسته بود و از صورتش خون می چکید … برادر دیگری حدوداً ۲۶ سال داشت و در لباس تکاوری … بر خاک افتاده بود و خاک زیر پایش سرخ شده بود. با دیدن این دو برادر مجروح در یک لحظه موقعیت خودم را فراموش کردم و اسارتم را از یاد بردم … .
با دندان دست هایم را باز کردم، سپس دست های خواهر بهرامی را نیز باز کردم. هر چه سرباز فریاد می زد گویی گوشی برای شنیدن نداشتم … با خودم گفتم هرچه بادا باد، مگر برای کمک به این مجروحان به آبادان برنگشته بودم؟ … تکاور هر لحظه رنگ پریده تر می شد، اسمش را از رو ی لباسش خواندم « میر احمد میر ظفرجویان» از شدت بغض داشتم خفه می شدم … دل و روده هایش پیدا بود … بر سر سرباز فریاد می زدیم و در خواست  آمبولانس می کردیم.
برادر میر ظفرجویان می گفت: « از آنها چیزی نخواهید» … مستأصل شده بودم، چند متر آنطرف تر یکی از منازل شرکت … درش باز بود. به خواهر بهرامی گفتم:« … شاید بتونم پارچه تمیز یا وسایل ضدعفونی پیدا کنم … » خواهر بهرامی گفت:« خطرناکه …» برگشتم و به گودالی که برادران در آن اسیر بودند نگاه کردم، به پشتوانه ی غیرت نگاه آنها احساس امنیت کردم … برادر میر ظفرجویان چیزی زمزمه می کرد … :« جایی نرید اینجا امنیت نداره » از اینکه تکاوری با تنی مجروح به خاک افتاده بود و هنوز غیرت و مردانگی در صدایش موج  می زد احساس غرور می کردم و … تقریباً سه ساعت طول کشید تا آمبولانس آمد … به برادری که کنارش بود گفتم:« این تکاور سید است به خاطر خدا دستت را روی زخمش بگذار و فشار بده … برای آخرین بار دستم را بر زخمش گذاشتم و … چشمانش را باز کرد و گفت:« خواهر این راه زینب و سیدالشهداست» خون توی بدنم خشکید … .
من و مریم را از گروه جدا کردند و سوار ماشین شدیم … به اولین مقر که رسیدیم پیاده و وارد ساختمانی شدیم که به نظر می آمد مقر فرماندهی باشد … من و مریم را به سمت سالنی هدایت کردند که در آن چند ردیف تخت و تعدادی مجروح  … وجود داشت. چشم هایم در میان زخمی ها نگاهی آشنا را می جست که یکباره … یادم آمد این همان جوانی بود که سید تکاور را به او سپرده بودم … بی آنکه مصلحت اندیشی یا تقیه کنم از دیدن او خیلی خوشحال شدم، … پرسیدم: « از تکاور مجروح چه خبر؟»
هنوز پاسخی از او نشنیده بودم که سنگینی سیلی دکتر سعدون بر صورتم، سرم را صد وهشتاد درجه چرخاند …، رد سیلی دکتر سعدون بر صورتم نقش بسته بود. مریم برای دلداری دادن به من با گوشه مقنعه اش دهان خون آلودم را پاک می کرد، اما درناک تر از درد آن سیلی، این بود که برای اولین بار در عمرم یک دست غریبه و نامحرم را بر صورتم احساس کرده بودم. این حس چنان برایم چندش آور بود که برای خلاصی از آن به ناچار از سرباز نگهبانی که در خودرو همراه ما بود تقاضای آب کردم تا شاید بتوانم رد دست های ناپاک و نامحرم دکتر سعدون را از صورتم تطهیر کنم.
مریم … گفت:« حالا فهمیدی میرظفرجویان کجاست؟» گفتم: « نه» و با بغضی که گلویم را فشار می داد ادامه دادم:« اما فهمیدم خودم کجا هستم».
منبع:  می خواهم زنده بمانم  معصومه آباد