حجاب برتر

نور دگری به بیت احمد آمد
محبوب رسول حیّ سرمد آمد
تا عطر وجودش همه عالم گیرد
زهرا ، گل گلزار محمد آمد

در احادیث و اخبار رسیده بانوان برتر بهشتی را  چهار نفر؛ خديجه دخت خويلد، فاطمه بنت محمد، مريم دختر عمران، آسيه همسر فرعون برشمرده شده است که هر کدام برترین بانوان عصر خود بوده اند ولی حضرت فاطمه صدیقه (علیها السلام) برترین بانوی عالمیان معرفی شده است. در این حدیث حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) از بانوان بهشتی یاد کرده است:

أَخْبَرَنِي مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ إِسْمَاعِيلَ قَالَ أَخْبَرَنَا أَبُو الْعَبَّاسِ بْنُ مَنِيعٍ قَالَ حَدَّثَنَا شَيْبَانُ بْنُ فَرُّوخٍ قَالَ حَدَّثَنَا دَاوُدُ بْنُ أَبِي الْفُرَاتِ قَالَ حَدَّثَنَا عِلْبَاءُ بْنُ أَحْمَرَ قَالَ حَدَّثَنَا عِكْرِمَةُ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: خَطَّ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَرْبَعَ خِطَطٍ فِي الْأَرْضِ وَ قَالَ أَ تَدْرُونَ مَا هَذَا قُلْنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَعْلَمُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَفْضَلُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ أَرْبَعٌ خَدِيجَةُ بِنْتُ خُوَيْلِدٍ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ مَرْيَمُ بِنْتُ عِمْرَانَ وَ آسِيَةُ بِنْتُ مُزَاحِمٍ امْرَأَةُ فِرْعَوْنَ. (1)

محمد بن علی بن اسماعیل با اسنادی از ابن عباس نقل کرده است: پيامبر بر زمين چهار خط كشيد و گفتند می­ دانيد كه اين چيست؟ گفتند: خدا و فرستاده ‏اش داناتر هستند. گفت: «نيكوترين زنان بهشت چهار نفر هستند: خديجه دخت خويلد و فاطمة بنت محمد و مريم دختر عمران و آسيه دختر مزاحم همسر فرعون.» (2)

این چه شمع است که خاموش نگردد هرگز      

         مرگ مادر که فراموش نگردد هرگز

ای بهتر از همه کلمات! ای خواستنی تر از عشق! دوست دارم خورشید را تقدیمت کنم و ستاره ها را بالای سرت بچینم و دستهای پینه بسته ات را در دستهایم بفشارم و در نگاه خسته و زیبایت گم شوم و بگویم دوستت دارم مادر. روزت مبارک

شادی همه مادران خفته در خاک صلوات

شأن و منزلت والای حضرت فاطمه صدیقه (علیه السّلام) در نزد خداوند متعال سبب گردیده است که تأویل بسیاری از آیات قرآن به ایشان و اهل بیت عصمت (علیهم السّلام) اختصاص یابد. خداوند در آیه 26 سوره مبارکه اسراء صراحتا به ادای حق حضرت فاطمه زهرا (علیه السّلام) اشاره نموده است:

«وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‏ حَقَّهُ وَ الْمِسْكينَ وَ ابْنَ السَّبيلِ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذيراً: و حقّ نزديكان را بپرداز و (همچنين حق) مستمند و وامانده در راه را و هرگز اسراف و تبذير مكن.» خداوند به پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستور داده است که حق نزدیکانت را بپرداز. پس از نزول این آیه حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله) به دستور خداوند متعال فدک را به حضرت فاطمه زهرا (علیه السّلام) بخشیدند.

طبق آیه ششم سوره مبارکه حشر: «وَ ما أَفاءَ اللَّهُ عَلى‏ رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَما أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْلٍ وَ لا رِكابٍ وَ لكِنَّ اللَّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلى‏ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَديرٌ: و آنچه را خدا از آنان [يهود] به رسولش بازگردانده (و بخشيده) چيزى است كه شما براى به دست آوردن آن (زحمتى نكشيديد) نه اسبى تاختيد و نه شترى ولى خداوند رسولان خود را بر هر كس بخواهد مسلّط مى‏ سازد و خدا بر هر چيز توانا است.» خداوند آنچه را که بدون جنگ به دست حضرت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برسد برای حضرت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) اعلام می نماید و قرآن از آن تعبیر به فیء می کند. فدک چون بدون جنگ به دست حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله) رسیده، ملک کامل خود ایشان است و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) هم بر اساس آیه 26 سوره مبارکه اسراء فدک را به حضرت فاطمه (علیها السّلام) بخشیدند.

1.شرح واقعه اعطای فدک

فدک منطقه وسیع کشاورزی با چشمه سارهای پرآب و قلعه ای مهم نزدیک خیبر بود که ساکنان آن یهودی بودند. این سرزمین فقط توسط حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله) و حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) در سال هفتم هجرت و پس از خیبر فتح شد.

«یهودیان فدک با پیامبر (صلی الله علیه و آله) پیمان بستند که آنان را آزاد کند و اموال را به تناسب نصف مصالحه کند. حضرت این پیشنهاد را پذیرفتند و حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) را فرستادند و با ضمانت حفظ خونشان با آنان مصالحه کرد و قرار بر این شد که هر که از اهل فدک مسلمان شود خمس اموال او را بگیرند و هر کس بر دینش باقی بماند همه اموالش را بگیرند. این قرارداد که درباره جان و مال یهودیان بود بین پیامبر (صلی الله علیه و آله) و یهودیان فدک به امضاء در آمد و سرزمین فدک به عنوان ملک شخصی پیامبر (صلی الله علیه و آله) درآمد و قرار شد سالیانه یکصد و بیست هزار دینار طلا به عنوان درآمد فدک ارسال نمایند.» (1)

مَهدے جان! هر زمان که مے گوییم " العجل یا مولای یا صاحب الزمان " زمزمه هایت را میشنوم که میگویے: صبر کن چشم دلت نیل شود مے آیم شعر من حضرت هابیل