حجاب برتر

دست ام‌کلثوم را در میان انگشتانش فشرد: «بیایید موهایتان را شانه کنم». شانه را به‌دست گرفت و با حوصله و علاقه شروع به شانه‌زدن موهای دخترانِ بهترین خلق خدا کرد؛ آن‌ قدر قلبش در گرو این خانواده بود که کنیزی در خانه‌شان فخری بود که نمی‌توانست با هیچ نعمت سرشاری جابه‌جا کند.
صدای نفس‌های شماره ‌افتادۀ بانویش، بار غم را بر دلش نشاند. دست به دیوار، آرام‌ آرام به آن‌ها نزدیک می‌شد و چنان با حسرت به برق گیسوان زینب می‌نگریست که ام‌ایمن را بی‌قرار می‌کرد: «چه شده بانوی من؟ امری دارید؟ می‌خواهید کمکتان کنم؟!» به سؤال او پاسخ منفی داد.
 

کنار همان دیوار نشست. دخترها کنار مادر نشستند و سر را روی زانویش نهادند... به ‌سختی سخن می‌فرمود: «می‌دانی ام‌ایمن، داشتم فکر می‌کردم چقدر بد است وقتی کسی می‌میرد، روی تخته‌ای او را می‌گذارند و پارچه‌ای بر او می‌افکنند؛ آن وقت حجم بدن میت را مرد و زن می‌بینند و حالا خاطرم ناآرام است. لاغر و نحیف شده‌ام؛ ولی نمی‌خواهم نظری بر بدنم بیفتد».
ام‌ ایمن روی زمین را نگریست. بغض در میان گلویش، انگار شیء بزرگی بود که باعث تنگی‌ نفس می‌شد. نمی‌خواست چشم‌های خیس و نمناکش را دخترها ببینند. ذهنش رفت تا سرزمین اجدادش، حبشه‌... سرش را بالا آورد و تمام توانش را برای فرودادن بغض به ‌کار گرفت. کنار خانومش نشست و آرام دست بانو را گرفت. این روزها با احتیاط بیشتری به دست‌های او دست می‌زد. بدنی مجروح که درد، همراه و هم‌نشینش شده بود. صدایش را از بانو آرام‌تر کرد و گفت: «من چاره را می‌دانم سرورم، در حبشه برای این کار تابوت می‌سازند».
 
منبع: اسوه حسن، نعیمه استیری، معاونت تبليغات و ارتباطات اسلامي
برگرفته از سایت آستان قدس رضوی