حجاب برتر

3-مشورت و تبادل نظر
فرد مشورت کننده به طور غیر مستقیم، شخصیت طرف مقابل را  تأیید می کند و در عمل به او می فهماند که من به تو اعتماد دارم. مشورت زن و شوهر با هم در اموری که به خانواده و زندگی آنان مربوط می شود  نشان دهنده علاقه آنان به یکدیگر و نیز افزایش دهنده نزدیکی و صمیمیت میان آنان است.
عقل حکم می کند که زن و شوهر برای حفظ صمیمیت میان خودشان، در کارها با هم مشورت می کنند. تصمیم گیری های یک سویه مرد یا زن، بدون مشورت با همسر، به یگانگی آن دو آسیب می زند؛ زیرا دیگری احساس پوچی می کند و می پندارد که در اداره ی خانه جایگاهی ندارد. آشکار است که این احساس او را وادار می کند به سوی بی مهری و انزوا کشیده شود و از همسرش فاصله بگیرد.
4-اهمیت دادن به نظر و خواسته همسر و مقدم دانستن آن بر نظر و خواسته خود 
از نشانه ها و عوامل افزایش صمیمیت آن است که زن و شوهر برای خواسته ها و تمایلات همسر، بیشتر از خواسته و میل خود ارزش قایل باشند و بکوشند تا حد امکان، خواسته همسر را برآورند. برای مثال، اگر زن دوست دارد برای تفریح به پارک برود، اما می داند که شوهرش دوست دارد به خانه والدینش برود، از خواسته خود حرفی نمی زند و بنا بر خواسته شوهر عمل می کند.
یا مرد اگر فلان غذا را دوست دارد، اما می داند همسرش از غذایی دیگر خوشش می آید، غذای دلخواهش را مطرح نمی کند و از همسرش می خواهد که غذای دلخواه خودش را آماده کند. پیامبراکرم (ص) فرمودند: «المؤمن یاکل بشهوه اهله و المنافق یاکل اهله بشهوته»؛⁶مومن بنا بر میل و خواسته اهل و عیالش غذا می خورد، و منافق، اهل و عیالش به میل و خواسته او غذا می خورند.
 

5-گذشت از خطاهای همسر
کینه توزی و لجاجت، ویژگی انسان های حقیر با همت های پایین است. برعکس، آنان که نظر بلند و روح بزرگ دارند، پوزش ها را می پذیرند؛ از خطاهای دیگران چشم می پوشند و از حق شخصی خویش در می گذرند.
گذشت و چشم پوشی و نادیده گرفتن لغزش های دیگران، دانه های جلب محبت است و دیگران را خوش بین، وفادار و با محبت نگه می دارد. علی (ع) فرمودند: «إقبل عذار الناس تستمتع بإخائهم»؛⁷عذر دیگران را بپذیر و از خطای آنان درگذر تا از برادری آنان بهره مند شوی.
در خانواده ای که کانون انس و الفت است و بر پایه ی محبت بنا شده، زن و شوهر باید از خطاها و بدی های یکدیگر بگذرند و آن ها را نادیده بگیرند. تنها این گونه است که می توانند در فضایی صمیمی و آکنده از محبت زندگی کنند.

6-مدارا کردن
مدارا کردن به این معناست که ما در زندگی جمعی، برخی رفتارهای نابجای دیگران را تحمل کنیم و از آن ها چشم بپوشیم. برای مثال اگر اخلاق یا رفتار همسر ایرادی دارد که موجب آزار ما می شود، آن را تحمل کنیم. اما اگر کوشش ما برای برطرف کردن آن عیب به جایی نرسید، همسرمان را با همان عیب بپذیریم و با آن کنار بیاییم. پذیرش همسر آن گونه که هست، با همه عیب ها و ایرادهایش دوستی و محبت او را بر می انگیزد و فضای خانه را از صمیمیت پر می سازد.
امام علی (ع) در توصیه ای به فرزند خود محمدبن حنیفه، درباره ی مدارا با همسر می فرمایند: «فان المراﺓ ریحانه و لیست بقهرمانه، فدارها علی کل حال و احسن الصحبه لها لیصفو عیشک»؛⁸همانا زن گلی خوش بوست نه یک قهرمان، به همین دلیل، در همه حال با او مدارا و با او نیکو مصاحبت کن تا زندگی ات با خوشی همراه باشد.
 

7-احترام گذاشتن به بستگان همسر
انسان ها به طور طبیعی به بستگان خود، به ویژه والدینشان علاقه دارند. از خوش حال بودن آن ها، خوش حال می شوند و ناراحتی شان آنها را غمگین می سازد. کسی را که به ایشان نیکی کند، دوست دارند و از کسی که به آنان بدی کند بیزار می شوند.
8- گفتگوی صمیمانه
منظور از گفتگوی صمیمانه، در میان گذاشتن احساسات، رویاها، خواسته ها، نگرانی ها و شادی هاست. گفتگوی صمیمانه سه شرط دارد:
علاقه به گفتن و شنیدن
اشخاص باید به واقع مطمئن باشند که شما به شنیدن حرف های آنان علاقه مندید. اگر به شنیدن حرف های دیگری علاقه ای نداشته باشید، نیاز نیست آن را با صراحت بگویید. این مساله به زودی مشخص می شود؛ زیرا به حرف هایی که می شنوید توجه نمی کنید؛ تماس چشمی تان قطع می شود؛ بی قرار می شوید  و فرد مقابل این را به خوبی احساس می کند.
اطمینان از محبت
کسی احساس درون خود را با دیگران در میان می گذاد که به دوستی و مهر و محبت آنها اطمینان داشته باشد. اگر زن یا شوهر از محبت همسر به خودش مطمئن نباشد، گفتگوی صمیمانه ای میان آنان رخ نخواهد داد.
مشارکت در گفتگو
زن و شوهری که به هم علاقه دارند، در فرآیند گفتگوی صمیمانه مشارکت می کنند. رو به روی هم می نشینند؛ با هم تماس چشمی برقرار می کنند؛ پرسش های خود را مطرح می کنند؛ به سخنان یکدیگر به دقت گوش می کنند؛ در مقام حمایت از یکدیگر حرف می زنند و از قضاوت و سرزنش کردن می پرهیزند.
 

منبع: کتاب محبت را زندگی کنیم، مجتبی حیدری    

--------------------------------------------
پی نوشت ها:
1. حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج14، ص250.
2. محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج100، ص253.
3.محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج5 ، ص569.
4.عبدالواحد بن محمد تمیمی امدی، شرح غررالحکم، ج1، ص83، ح316.
5.محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج75، ص237.
6. محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج4، ص12.
7 . همان، ج2، ص215، ح2420.
8 .محمدبن بابویه، قمی، من لا یحضره الفقیه، ج3، ص556.