شاید مردم امروز به یاد نیاورند که در گذشته، برای نگارش هر متن و مقاله‌ای، چه مشکلات و محدودیت‌هایی وجود داشت. دورانی که نوشتن با یک ظرف جوهر و پر پرندگان به کندی پیش می‌رفت. اما دانش آموزان جوان امروز، از ابزاری به نام خودکار و روان نویس استفاده می‌کنند که به سبب برخورداری از سری گوی شکل، امر نگارش با دست را بسیار شیرین‌تر، آسان‌تر و سریع‌تر کرده است. اما آیا می‌دانستید که ابزاری که تا این حد کاربردی طراحی شده، نخست 75 سال پیش بود که برای اولین بار همدم ادیبان و نویسندگان گشت.
بگذارید به سال 1888 برگردیم که فردی به نام جان.جی.لاود اولین ابزار نویسندگی را خلق کرد که می‌توانست بود مقداری جوهر را با خود حمل کرده و قادر به بر جای گذاشتن خاطرات، احساسات و داستان‌های نویسندگان دوران بر روی چرم باشد. اما در دوره‌ای که کاغذ جای خود را یافته و کاربرد فراوانی پبدا کرده بود، طرح او چندان باقی نماند و علی‌رغم استقبال اهل فن، به دست فراموشی سپرده شد.
سپس در 1938 میلادی، یعنی 75 سال پیش، لاسزلو بایرو و برادرش جورجی نمونه‌ی موفق‌تر خود را به ثبت رسانیدند. مدلی که از روشی مشابه، اما جوهری غلیظ تر و بدنه‌ای باریک‌تر و خوش‌ساخت‌تر بهره می‌برد و در ضمن قادر بود که بر روی کاغذ هم بنویسد.
بدین گونه بود که ابزاری فراهم شد تا به ما این قدرت را بدهد تا با دستان خود تاریکی‌ها و جهالت را کنار زده و دانایی و دوستی را فرا افکنیم.
