داشتن عمری طولانی و به اصطلاح «عمر نوح» از دیگر آرزوهای بشر است. در کتب مختلف آمده که برخی از پیشینیان توانسته‌اند عمری طولانی را تجربه نماید. در روزگار حاضر نیز افراد گوناگونی از ژاپن، تبت یا دیگر مردمانی که در ارتفاعات زندگی کرده یا سبک زندگی سالمی دارند نیز موفق شده‌اند مرزها را شکسته و برای مدتی مدید زندگی کنند. آیا از نظر زیست‌شناسی این امکان برای ما وجود دارد که بیش از 120 سال زندگی کنیم؟
تحقیقات نشان می‌دهد که سلول‌های بدن آدمی پیش از مرگ، می‌توانند تقریباً 50 مرتبه تقسیم شوند؛ که به حد Hayflick معروف است. موردی که محققان طول عمر را به چالش کشیده است. به اعتقاد آن‌ها تا زمانی که این محدودیت وجود داشته باشد، نمی‌توان طول عمری بیش از 120 سال را برای آدمی متصور بود. این در حالی است که تازه‌ترین نتایج تحقیقاتی اذعان می‌کند این محدودیت آن قدرها که پیش‌تر تصور می‌شد سفت و سخت نیست.
محققان توانسته‌اند در محیط آزمایشگاهی دست به کار بی‌نظیری بزنند. آن‌ها موفق شده‌اند کاری کنند تا سلول موش‌های آزمایشگاهی برای همیشه در حال تقسیم سلولی باشند و از بین نروند. این در حالی است که سلول‌های دیگر موجودات زنده برای این مهم نیازمند مقادیر ناچیزی اکسیژن هستند.
دستاورد امیدوار کننده‌ی دیگر مربوط به تلومرهاست؛ که در واقع کوتاهی توالی DNA هستند و پیش‌تر تصور می‌شد برای نشان دادن ساعت زیستی بشر به کار آیند. اما تحقیقات جدید حاکی از آن است که تلومرها آنقدر که پیش از این تصور می‌شد ربطی به طول عمر ندارند و می‌توان آن‌ها را با استفاده از آنزیم‌هایی دوباره ساخت.
البته این یافته‌ها هنوز به نتایجی نرسیده‌اند که خیال ما را راحت کنند، می‌توان امیدوار بود با ادامه یافتن تحقیقات و به نتیجه رسیدن آن‌ها، راهی برای زندگی بیش از 120 سال کشف شود. اما تا آن زمان چه می‌توان کرد، شاید بهترین توصیه همان گذران بودن ایام و توجه به حال است که در رباعیات عمر خیام به کرات به آن اشاره شده است؛
شادی بطلب که حاصل عمر دمی است
هر ذره ز خاک کیقبادی و جمی است
احوال جهان و اصل این عمر که هست
خوابی و خیالی و فریبی و دمی است
