ساعت‌های هوشمند، بازار تازه‌ای است که این روزها چشم بسیاری از شرکت‌های تکنولوژی به آن دوخته شده است. از شرکت‌های بزرگ آمریکایی همچون اپل و کوالکوم تا آسیایی‌هایی همچون سامسونگ در پی به دست آوردن جایگاهی در این بازار تازه به وجود آمده هستند. اما آیا کاربران روی خوشی به ساعت‌های هوشمند فعلی، نشان خواهند داد؟ آیا اصلا شما به یک ساعت هوشمند نیاز دارید یا این هوشمند‌های کوچک، تبدیل به بی‌استفاده‌ترین عضو گجت‌های شما خواهند شد؟
از نظر نگارنده، اغلب زمانی می‌توان موفقیت یک تکنولوژی تازه را تضمین کرد که بتواند با نوآوری، قدمی بلند در آسان‌سازی و رفع و رجوع مشکلات فعلی بردارد. محصولاتی که با روش‌های پیچیده‌تر یا مشکلات بیشتر، همان امکانات قبلی را ارائه می‌کنند، نمی‌توانند مدت زیادی را در دنیای شلوغ تکنولوژی دوام بیاورند. مثل آن است که بیایند و کارت بانکی را با اندکی تغییر ظاهر، از نو تولید کنند و همان امکانات قبلی را با مشکلات بیشتر، در آن قرار دهند و اسمش ر ا بگذارند کارت‌های فوق هوشمند! اما خب وقتی چیز جدیدی در آن وجود ندارد چرا باید از آن به جای کارت‌های قدیمی استفاده کنیم و مشکلات تازه آن را نیز به جان بخریم؟
ساعت هوشمند، از جهاتی به NFC شبیه است. NFC را که می‌شناسید. تکنولوژی که یکی از کاربردهای آن برای مثال، قرار دادن و تکان دادن تلفن‌هوشمند در مقابل دستگاه‌های گیرنده و پرداخت وجه به جای استفاده از کارت بانکی است. تکنولوژی که نه تنها در کشور ما وجود ندارد، بلکه در بسیاری از کشورهای پیشرفته نیز چندان جایگاه قابل توجهی به خود اختصاص نداده است. در واقع NFC راه حل نه چندان مناسبی را برای حل مسئله‌ای بسیار پیش پاافتاده ارائه می‌کند که تنها با دست کردن در جیب بغل و در آوردن کارت بانکی به راحتی حل می‌شود.
یکی دیگر از نکات منفی تکنولوژی مانند NFC آن است که ما را از همه نیازهایمان بی نیاز نمی‌کند که هیچ، بلکه ریسک بیشتری را به وجود می‌آورد. برای مثال تصور کنید که شما با اتکا به وجود NFC در تلفن‌هوشمندتان برای خرید به بازار می‌روید. احتمال تمام شدن عمر باطری، نبودن NFC در فروشگاه مورد نظر و ... می‌تواند خرید شما را ناتمام باقی بگذارد. اما به همراه داشتن کارت بانکی نه تنها مشکلات نظیر آن را ندارد بلکه بسیار هم مناسب‌تر است. پس در حال حاضر، تکنولوژی‌های قدیمی بهتر از NFC می‌تواند نیازهای ما را برآورده کند.
حالا ساعت‌های هوشمند از این هم بدتر هستند. ساعت‌های هوشمند برخی از کاربردهای تلفن‌های هوشمند را دارند، منتها ضعیف‌تر و با صفحه نمایشی کوچکتر که استفاده را سخت‌تر می‌کنند. در نهایت نگرانی شما برای پایان باطری گجتی دیگر نیز به وجود می‌آید.
بیایید باز هم به NFC و تکنولوژی‌هایی که قبل از آن برای پرداخت پول وجود داشت بازگردیم. کارت‌های بانکی با ظهور خود، مشکلی جهانی را به بهترین نحو ممکن حل نمودند. مشکل پرداخت پول بدون مراجعه به بانک در هر ساعت از شبانه روز، بدون نیاز به کوچکترین مدرک شناسایی و تنها با کمک یک کارت الکترونیکی با ابعاد کوچک! اما آیا NFC نیز می‌تواند این موضوع را تکان دهد؟ تکنولوژی که استفاده از آن ریسک بالاتری دارد و امکان خاصی را نیز اضافه نمی‌کند! باز به ساعت‌های هوشمند باز می‌گردیم؟ آیا ساعت‌های هوشمند می‌توانند همانطور که تلفن‌های هوشمند دنیای ارتباطات را تکان داد، تغییر ویژه‌ای به وجود آورند؟ ایا همانطور که سونی با والکمن دنیای موزیک‌دوستان را تکان داد و اپل با ارائه آیپاد تاچ تحول‌های گذشته را عمیق‌تر نمود، ساعت‌های هوشمند هم می‌توانند تغییر مشابهی به وجود بیاورند؟
البته این پایان ماجرا نیست. شاید روزی تکنولوژی به قدری پیشرفته باشد که با چیپ‌های قدرتمند و صفحه نمایش‌های بهتر، بتوانیم از ساعت مچی‌مان استفاده‌های خارق‌العاده‌ای ببریم، اما در حال حاضر خبری از این رویاها نیست. در واقع، شاید ساعت‌های هوشمند نوعی اسباب‌بازی یا اگر کمی مهربان باشیم، گجت‌های فانتزی نویی هستند که قرار است با کمک آن، چیزهای کوچکی که به راحتی با تلفن‌هوشمندمان انجام می‌دادیم را با زحمت بیشتر روی ساعت مچی‌مان انجام دهیم.
