احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

میان شلوغی اینجا، در جستجوی خلوتم. تلاطم‌های قلبم دوباره در آرزوی کنجی دنج. چند سالی می‌گذرد از آرامش نابی که اینجا طعمش را چشیدم. آمده‌ام اما. دوباره آمده‌ام برای رهایی احساسم در همهمه‌های ناب اینجا. میان ربناها، میان صدای آرام صلوات و بوی خوش اسپند. می‌نشینم. چشم‌هایم را می‌بندم. عروج می‌کنم گویی از این کنج تا بلندای مناره‌ها. می‌روم بالا. تمام آرزوهایم حالا از این اوج، کوچک به نظر می‌رسند. اینجا آرامم می‌کند. قلبم را، روحم را و تمام تلاطم‌های احساسم را. دوباره حجم ثانیه‌هایم در هوای اینجا بهم گره می‌خورد و دوست ندارم انگار که گذر زمان را بفهمم. دلم را می‌کشم به طلایی‌ها. می‌خواهم نگاهم را صیقل دهم، می‌خواهم ترنمش دهم با عطر گلاب نابی که در فضای اینجا می‌وزد.

هرثمه يكى از اصحاب امام رضا عليه السلام است ، حكايت كند:
روزى به قصد ديدار مولايم ، حضرت رضا عليه السلام به طرف منزل آن بزرگوار حركت كردم ، وقتى نزديك منزل آن حضرت رسيدم ، سر و صداى مردم را شنيدم كه مى گفتند: امام رضا عليه السلام وفات يافته است .

طبرى مى‏نويسد: در اين سال، يعنى سال 200 هجرى، مامون فردى را به نام رجاء بن ابو ضحاك، عموى فضل بن سهل و فرناس خادم را براى آوردن على بن موسى بن جعفر بن محمد و محمد بن جعفر روانه كرد. محمد بن جعفر در مكه بر مامون شوريد و خود را امير مؤمنان خواند. آنگاه خود را به دست جلودى سپرد و جلودى با او به عراق آمد و وى را تسليم حسن بن سهل كرد. حسن نيز وى را به همراه رجاء بن ابو ضحاك به نزد مامون در مرو گسيل داشت. طبرى نيز اين مطلب را نوشته است. رجاء، امام رضا (ع) را از مدينه و محمد بن جعفر را از عراق آورد.

مرحوم شيخ صدوق رحمت الله عليه در كتاب شريف عيون اخبار الرضا (عليه السلام) از مفضل نقل مي‌كند كه گفت: خدمت حضرت موسي بن جعفر (عليه السلام) رسيدم آن حضرت فرزندش علي (عليه السلام) را به دامن گرفته بود ، مي‌بوسيد و گاهي بر شانه مي‌گذاشت و گاهي در بر مي‌گرفت و مي‌فرمود:
 ما أطيب ريحك ، وأطهر خلقك ، و أبين فضلك .

صلاى ولايت
از آن زمان كه تو در نيشابور، سر از كجاوه برون آوردى و به كرشمه‌اي، آتش شوق بر جگر سوخته خلايق عاشق زدى و صلاى توحيد سر دادى و آن را مأمن و پناهگاه محكم و خدشه ‌ناپذير خواندي، راز ورود به اين قلعه را فاش كردي كه تويي.