احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

انسان موجودی مدنی بالطبع است، از تنهایی گریزان و گرایش به سوی جمع و اجتماع دارد. انسان بر حسب فطرت خود ناگزیر است با دیگران رابطه و تعامل داشته باشد و به تنهایی قادر نیست در مقابل انواع سختی‌ها و مشكلات بایستد و نیازهای خود را برطرف سازد. هرچه پیوند و تعامل انسان‌ها با یكدیگر نزدیك‌تر و استوارتر و اتحاد و همدلی آن‌ها بیشتر باشد، به همان اندازه در دستیابی به سعادت و كمال و خودشكوفایی در عرصه‌های مختلف زندگی موفق‌تر خواهند بود.

خواستم عاشقـــــــــیـم پیش خودم بـاشد و تو

گریه هایم...چه کنم دست مرا رو کردند

خـادمـان تـو نـگـفـتـنـد برای تـو مگر ... !؟

چـقدر اشـک که از صحن تــو جـارو کردند...

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا

باز هم به دیدن تو آمدم
گرچه پای رفتنم نمانده است
عشق، این بهانه همیشگی
باز تا حرم مرا کشانده است

باز تا حرم مرا کشانده است
تا کنار آن وجود مهربان
تا کنار گنبدی که روشن است
گنبدی که رفته تا به آسمان

عشق من به این حرم قدیمی است
مانده از هزار سالِ پیش از این
از همان زمان که من نبوده‌ام
ای امام مهربان در این زمین

پای رفتنم اگر نمانده است
آمدم به دیدنت به پای دل
ای امام مهربان که نام تو
شد دلیل آمدن برای دل

در جغرافیای خط سیر امام رضا(ع) از مکه و مدینه و پایان سفر ایشان به طوس و سرخس و سرانجام مرو، اختلافی نیست، اما در حد فاصل بین این دو خط سیر، چند

دیدگاه وجود دارد.

با جمع بندی روایات، به سه خط سیر عمده می توان دست یافت:

الف ـ مدینه، بصره، اهواز، فارس، یزد، نیشابور، طوس، سرخس و مرو.

ب ـ مدینه، نجف، بغداد، قم، ری، سمنان، آهوان، نیشابور، سرخس و مرو.

آمدم زیارت سر به زیر و خسته
با دو چشم بی سو با دلی شکسته
سال های سال است دورم ازنگاهت
جان من فدای صحن و بارگاهت
در دلم بساطِ گریه رو به راه است
ای همه سپیدی نامه ام سیاه است
نغمه های پر شور گرم و عاشقانه
می رسد به گوشم از نقاره خانه
هر کجا که بودم غرقه در تلاطم
عاشقانه گفتم : یا امام هشتم
ای که با تو دارم خلوتی خدایی
از تو شد دو چشمم غرق روشنایی
هم طراوت از تو هم جلا گرفتم
حاجتم روا شد من شفا گرفتم