احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

در شرح حال و سيرت آن حضرت نوشته اند که...
هرگز با سخن خويش بر کسي جفا نکرد و بر وي ستم نراند.
تا سخن کسي به پايان نمي رسيد سخن نمي گفت و گفتار او را قطع نمي کرد.

هرثمه يكى از اصحاب امام رضا عليه السلام است ، حكايت كند:
روزى به قصد ديدار مولايم ، حضرت رضا عليه السلام به طرف منزل آن بزرگوار حركت كردم ، وقتى نزديك منزل آن حضرت رسيدم ، سر و صداى مردم را شنيدم كه مى گفتند: امام رضا عليه السلام وفات يافته است .

هشتمين پيشوا و امام علي بن موسي الرضا عليهماالسلام‌ در عصري مي‌زيست كه خلافت ننگين عباسيان در اوج خود بود،‌زيرا سلسله‌ي بني عباس پادشاهاني عظيم تر از هارون و مأمون ندارد؛ و از سوي ديگر سياست بني عباس در برابر ائمه (عليهم‌السلام) و بويژه امام رضا (عليه‌السلام) به بعد، سياستي پر مكر و فريب و همراه با نفاق و تظاهر بود؛ آنان با آنكه بخون خاندان امامت تشنه بودند براي ايمن ماندن از شورش علويان و جلب قلوب شيعيان و ايرانيان، سعي داشتند وانمود كنند كه روابطي بسيار صميمي با خاندان اميرمؤمنان علي (عليه‌السلام) دارند و بدينوسيله مشروعيت خويش را تأمين نمايند؛ و اوج اين سياست خدعه آميز را مي‌توان در حكومت مأمون ديد.

ابن طلحه مى گويد: (1) ... اينك سخن درباره سومين على يعنى على الرضا عليه السلام است و هر كه به دقت بنگرد براستى او را وارث ايشان مى يابد و حكم مى كند كه وى سومين على (2) است. ايمان و مقام و منزلتش والا و توانمندى وى گسترده و يارانش فراوان و برهانش هويدا و آشكار است تا آن جا كه مامون خليفه عباسى او را از خواص خود قرار داد و در مملكت خويش شريك ساخت و امر جانشينى خويش را به او واگذارد و دخترش را به همسرى او درآورد.

دعاى مستجاب
1- آل برمك، مخصوصاً يحيى بن خالد بر مكى براى حفظ حكومت و مقام خويش هارون عباسى را وادار كردند تا موسى بن جعفر (ع) را شهيد كرد، بدين سبب امام رضا (ع) در مكه به آنها نفرين كردند، حكومت و مقامشان تار و مار گرديد.

امام با هربذ اكبر كه عالم زرتشتیان بود سخنی كوتاه گفت و او نیز از جواب عاجز شد. سپس فرمود:« هر كس سؤالی دارد، بپرسد.»
عمران صائبی كه از علمای زبردست بود، گفت: «من با افراد زیادی در كوفه و بصره بحث كرده‌ام ولی كسی نتوانسته به من ثابت كند كه این جهان خدای واحدی دارد. شما برای من ثابت كنید.»

امامان پاک ما در میان مردم و با مردم می زیستند،و عملا به مردم درس زندگی و پاکی و فضیلت می آموختند،آنان الگو و سرمشق دیگران بودند،و با آنکه مقام رفیع امامت آنان را از مردم ممتاز می ساخت،و برگزیده ی خدا و حجت او در زمین بودند در عین حال در جامعه حریمی نمی گرفتند،و خود را از مردم جدا نمی کردند،و به روش جباران انحصار و اختصاصی برای خود قائل نمی شدند،و هرگز مردم را به بردگی و پستی نمی کشاندند و تحقیر نمی کردند...