اولین باری که قرار بود ماه مبارک را در تابستان بگذرانیم، بیشتر از هر چیز، نگران لحظه‌هایی بودم که باید در حرم خدمت می‌کردم. اولین روز را به هزار سلام و صلوات گذراندم که مبادا طاقتم طاق شود و وسط صحن ولو شوم اما ماه رمضان تمام شد و تنها لحظاتی که احساس نشاط داشتم روزهای خدمتم بود.
حالا هم همینطور است و این تجربه شیرین فقط مخصوص من نیست. این روحیه را در دیگر دوستان حرمی‌ام نیز می‌بینم.
نسیم رمضان مبارک در حرم علی بن موسی الرضا(علیه السلام) بیشتر از هر جای دیگر دلنشین و شیرین است و از همین حالا نگران شب‌هایی هستم که بیش از هزار ماه است و پرونده یکساله‌ای که فقط دعا میکنم آخرش هر چه که می‌خواهد بشود، بشود فقط عاقبت بخیری پایان داستانش باشد!
پ.نوشت: اولین روز ماه مبارک، روز خدمتم بود و طبق معمول وظیفه، دعاگوی دوستان دور و نزدیک، غریب و آشنا بودیم.
نقل از خادم حرم رضوی
