ابراهيم بن محمّد همدانى گويد:
از امام رضا(ع) پرسيدم:
چرا خداوند فرعون را غرق کرد، در حالى که او ايمان آورده و به يگانگى خداوند اعتراف کرده بود؟
امام فرمود:
او هنگامي که گرفتارى را ديد، ايمان آورد، و اين پذيرفته نيست. اين حکم خداست که بر گذشتگان و آيندگان چنين روا داشته: ... پس چون سختى عذاب ما را ديدند، گفتند:فقط به خدا ايمان آورديم و اينک بدان چه با او شريک ميکرديم کافريم. و هنگامي که عذاب ما را ديدند، ديگر ايمانشان برى آنان سودى ندارد. (مؤمن84) و فرموده است: روزى که پاره اى از نشانه هاى پروردگارت پديد آيد، کسى که پيشتر ايمان نياورده يا خيرى در ايمان آوردن خود به دست نياورده، ايمان آوردنش سود نميبخشد. (انعام158) فرعون نيز اين گونه بود .. وقتى که در آستانه غرق شدن قرار گرفت، گفت: ايمان آوردم که هيچ معبودى جز آن که بنىاسرائيل به او گرويده اند، نيست و من از تسليم شدگانم. پس به او گفته شد: اکنون؟ در حالى که پيش از اين نافرمانى ميکردى و از تباهکاران بودى؟ پس امروز تو را با زره خودت به بلندى ميافکنيم تا براى آنان که از پىِ تو ميآيند عبرتى باشد... و فرعون از سر تا پا در لباسى آهنين بود. هنگامي که غرق شد خداوند او را از آب بيرون افکند تا براى آيندگان درسى باشد و او را ببينند که با آن جامه هاى سنگين آهنى اينک در بلندى قرار گرفته است، در حالى که طبيعت جسم سنگين آن است که در آب فرو رود و بالا نيايد. اين خود نشانه اى است. دليل غرق فرعون را در جاى ديگرى نيز ميتوان يافت، زيرا او هنگامي که در آٍستانه مرگ بود، به خدا متوسّل نشد بلکه موسى را ياد کرد و خدا چنين وحى کرد که: اى موسى! تو که فرعون را نيافريدى، پس نميتوانى او را رهايى بخشى! اما اگر از من خواسته بود او را نجات ميدادم.
(علل الشرايع1:55)