احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

رابطه خاص ایشان به حضرت امام رضا علیه‌السلام خود حدیث مفصلی است. او با علاقه و سعی وافر، هر روز صبح به حرم ولی نعمت خود مشرف می‌گردید و پس از زیارت، در پایین پای ضریح مطهر به نجوا و گریه می‌نشست. وی تا آخر عمر پر برکتش با وجود کهولت سن و ضعف بنیه، این عادت را ترک نگفت.

در کتمان کمالات روحی و کرامات نفسی مهارتی تام داشت، چندان که پنهان کردن آن حالات نیز جز برای معدودی از فرزندان و ملازمان خاص، بر کسی معلوم نمی‌شد. هر چند این اواخر، برخی از مشاهدات و مکاشفات‌شان پرده برمی‌داشت. در یک جریان مکاشفه چند ساعته که به سبب تغییر حالت چشم و خطوط چهره، برخی از اطرافیان متوجه شده بودند، به سادگی و با لبخند فرمود: «اینها چیز فوق‌العاده یا تازه‌ای نیست، خداوند برای خیلی از بندگان خود چنین لطف‌هایی دارد، اتفاق خاصی نیست.»

حالت رضا و تسلیم در حرکات و سکنات آن عالم وارسته مشهود بود. به ایشان در این اواخر عرض شده بود: شما که هر روز به خدمت حضرت رضا علیه‌السلام مشرف می‌شوید و رابطه خاص با حضرت دارید، یک روز هم شفای چشمتان را درخواست کنید! در پاسخ‌ فرموده بود: خود حضرت وضع مرا می‌دانند و هر طور صلاح بدانند عمل می‌کنند.

در هیچ یک از بیماری‌های خود اظهار درد نمی‌فرمود، و اطرافیان از درهم رفتن چهره یا احیاناً ناله بی‌اختیار ایشان از شدت درد، ناراحتی جسمی‌شان را در می‌یافتند.

از دعا و مناجات لذت می‌برد. زیارت عاشورای هر روز ایشان زیانزد عام و خاص است، و چشمان اشک آلودش خاطره همیشه کسانی است که در این اواخر به دلیل نابینایی آن عزیز، این زیارت را برایشان می‌خواندند. به ادعیه و اذکار، چه روزانه و چه مربوط به زمان‌های خاص، تأکید بسیار داشت. دائم الذکر بود و گاهی برای کتمان این حالت، خیلی عادی با دست، دهان ذاکر خود را می‌‌پوشاند.

تلاش سلوکی ایشان این بود که با مداومت بر نماز اول وقت و اذکار، نورانیتی در قلب ایجاد شود و زمینه‌ساز توفیقات گردد. از این رو در مجالس نصیحت، اذکار و دعاهای کوچک را با شرح کاملی از معنا و تفسیر آن تعلیم می‌دادند. بر قرائت دعا و ذکر به همان صورت مأثور و دانستن معنای آن تذکر می‌دادند.

 

منبع:

كتاب مروارید علم و عمل،‌ زندگینامه میرزا حسنعلی مروارید