احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

-«چرا این قدر گریه و ضجه می‏کنی و نمی‏گذاری زائران دیگر، زیارت کنند؟! برو نماز امام موسی کاظم (ع) را بخوان، حاجتت حتما برآورده می‏شود!».
با آن که تازه آرامش یافته بود، ناگهان بغضی سنگین در گلویش خزید. چادرش را روی صورت کشید و دست راستش را داخل جیب کرد. می‏خواست ببیند تکه پارچه‏ی سبزی که با خودش برای بستن دخیل آورده بود، هنوز هست یا نه؟ پارچه را از جیبش درآورد و آن را چندین بار در دست فشرد، به صورتش نزدیک کرد، بی‏صدا با اشکهایش شستشو داد، مقابل چشمانش گرفت و با دقت در آن نگریست! گویا دورن پارچه نور امیدی می‏دید و شاید کلید مشکلاتش را!
تمام آرزوهایش را در آخرین نگاه به تکه پارچه خلاصه کرد، آن را داخل جیب پیراهنش درست روی قلبش گذاشت و دست چپش را روی قلب خود قرار داد. می‏خواست ضربه‏ های قلبش هم به پارچه التماس کنند!

خودش را جمع و جور کرد، دستش هنوز روی قلبش قرار داشت، چادرش را هم جمع و جور کرد، کفشهایش را به دست گرفت و آهسته آهسته به پنجره‏ی فولاد نزدیک شد. آن روز، روز زیارتی آقا علی بن موسی الرضا (ع) و نزدیک شدن به پنجره‏ی فولاد کار بسیار سختی بود. گوشه‏ای را پیدا کرد، کفشهایش را به آن گوشه پرتاب نمود و خودش را به هر ترتیبی که بود به پنجره‏ی فولاد رسانید. با وجود این که برایش بسیار سخت بود ولی هنوز دست چپش روی پارچه و قلبش قرار داشت. دیگر فاصله‏ای بین صورت خود و پنجره‏ی طلا نمی‏دید. صورتش را به پنجره چسبانید و با تمام وجود برای دخترش دعا کرد.
دختر او از یک سال و نیم پیش، به قول پزشکان به بیماری لاعلاجی مبتلا شده بود و او هر روز صبح شاهد تحلیل رفتنش بود. ماه‏بانوی تمام قوم و خویش، حالا به حال و روزی افتاده بود که همه با دلسوزی و ترحم نگاهش می‏کردند. درست مثل یک آدم برفی که در گرمای خورشید قرار گیرد، در حال آب شدن بود.
دستش را آرام از روی قلبش برداشت و آن را داخل جیب پیراهنش فروبرد ولی اثری از پارچه‏ی سبز ندید! برای چند لحظه دنیا دور سرش چرخید، به خود آمد، هر چه سعی کرد پارچه را نیافت. سیل عظیم زائران او را نیز به همراه دستهایشان که تمنای وصال پنجره‏ی فولاد را داشتند، به آن فشار می‏داد. برای لحظاتی نفسش گرفت. صدای زائرین را می‏شنید که می‏گفتند: «خانوم، زیارت کردی، بیا عقب، ما هم زیارت کنیم!»
نمی‏دانست چه کند؟ می‏خواست تمام نیاز و نیتش را هنگام بستن دخیل به پنجره‏ی فولاد، به زبان جاری کند! ولی حالا چه کند؟ نزد آقا التماس می‏کرد! حالا دیگر برای یافتن پارچه‏ی سبز خود، التماس می‏نمود و از آقا کمک می‏خواست! ناگهان فکری به ذهنش رسید. گوشه‏ی چارقد سفیدش را زیر دندان گرفت. تمام نیرویش را در دستش متمرکز کرد و پارچه را کشید. پس از لحظه‏ای، تکه‏ای از چارقد در دستش بود. حالش را نمی‏فهمید، می‏خواست محکمترین جای پنجره را بیابد و سخت‏ترین گره‏ها را به آن بزند.
در مقابل صورتش جایی را یافت. گوشه‏ی چارقد را که حالا تمام آرزوهایش را در آن جا داده بود، در دست گرفت و آن را گره زد.
به هر سختی که بود خودش را از میان جمعیت بیرون کشید. به طرف سقاخانه رفت. آبی به سر و صورتش زد. درست رو به روی پنجره‏ی فولاد با فاصله‏ی چند متری، نشست و به آن خیره شد. از دور پارچه‏ای را که به پنجره بسته بود، می‏دید. ناگهان مشاهده کرد که یکی دو تن از خدام حرم مشغول پراکنده کردن مردم از جلوی پنجره‏ی فولاد هستند، چند نفری هم با تیغ و قیچی به آن نزدیک شدند و همه‏ی گره‏ها را باز کردند! مردم تمام گره‏های باز شده را به عنوان تبرک می‏بردند! خودش می‏دید که تکه‏ی چارقدش در دست خانم مسنی بود که آن را بر سر و صورتش می‏کشید!
برغم همه‏ی خستگی، حال خوبی داشت. احساس می‏کرد آقا حاجتش را برآورده کرده است. خم شد که کفشهایش را از روی زمین بردارد، ناگهان دستش به پارچه‏ی سبز خود که در کفشش جا گرفته بود، خورد! مانند کسی که گم‏شده‏اش را یافته باشد، دیگر

در پوست خود نمی‏گنجید! کفشهایش را برداشت. مجددا به پنجره‏ی فولاد بالا سر آقا خیره ماند!
باد ملایمی، سبکی‏اش را صد چندان کرده بود. آرام آرام به طرف پنجره به راه افتاد. با زحمت خودش را به آن رسانید. آرام شده بود، آرام آرام! دست چپش را با آهستگی بر محل گره گذاشت. باور می‏کرد که گرهش واقعا باز شده است؛ باور می‏کرد که اثری از گرهش وجود ندارد! جای خالی گره، آرامشش را چندین برابر کرد. بی‏اختیار سرش را بر روی دست راستش قرار داد و پلکهایش را بر روی هم گذاشت.
قطرات اشک، آهسته صورتش را می‏پوشانید. در حالی که لبهایش مدام بر هم می‏خوردند، زائرین دیگر، بوضوح می‏شنیدند که او با خود می‏گفت: «السلام علیک ایها الامام الشهید، السلام علیک ایها الامام الغریب، السلام علیک ایها الامام الهادی... اشهد انک تشهد مقامی و تسمع کلامی و ترد سلامی و انت حی عند ربک مرزوق...».

یا ضامن آهو
نویسنده : محبوبه بوري