محرم یادآور یکی از تلخ‌ترین اتفاقات تاریخ اسلام یعنی شهادت امام حسین(ع) است.
در این ایام همه جا سخن از امام حسین(ع) و یاران باوفای آن حضرت است و هر انسان آزاده‌ای آن واقعه تلخ را در ذهن خود تصور کند از شدت غم و اندوه «اشک» از چشمانش جاری می‌شود.
ریان ابن شبیب روایت کرد که من روز اول محرم خدمت حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) رسیدم. حضرت فرمودند: ای پسر شبیب آیا امروز را روزه گرفته‌ای؟ عرض کردم نه یابن رسول‌الله! فرمودند: امروز روزی است که زکریا پروردگارش را خواند و گفت: پروردگارا فرزندی پاک به من مرحمت بفرما، همانا تو دعای بندگان را می‌شنوی. حق تعالی دعای او را مستجاب فرمود، درحالی که حضرت زکریا در محراب بود به ملائکه فرمود: او را ندا کرده گفتند خدا بشارت می‌دهد تو را به یحیی، پس هر که امروز را روزه بدارد و سپس دعا کند دعای او مستجاب می‌شود چنان‌که دعای زکریا(ع) مستجاب شد.
اعراب دوران جاهلیت هم «قتال در محرم» را حرام می‌دانستند
سپس حضرت رضا(ع) فرمودند: ای پسر شبیب! محرم ماهی بود که اهل جاهلیت در زمان گذشته ظلم و قتال را در این ماه حرام می‌دانستند برای احترام این ماه، نام این ماه محرم‌الحرام است. پس این امت حرمت این ماه را نشناختند، حرمت پیامبر خدا(ص) را ندانستند، در این ماه با ذریه پیامبر(ص) قتال کردند و زنان ایشان را اسیر کردند و اموالشان را به غارت بردند پس خدا اینان را هرگز نیامرزد. سپس فرمود: ای پسر شبیب اگر گریه می‌کنی برای حسین‌بن‌علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) گریه کن که او را مانند گوسفندی ذبح و با هجده نفر از اهل بیتش شهید کردند درحالی که هیچ یک ازآنها در روی زمین شبیه و مانندی نداشتند.
سپس حضرت فرمودند: به تحقیق، برای شهادت حسین(ع) آسمان‌های هفتگانه و زمین‌ها گریستند. به تحقیق، چهار هزار ملک برای نصرت و یاری حضرت حسین(ع) اجازه خواستند تا به زمین بیایند و آمدند اما آن هنگام که رسیدند امر شهادت تمام شده بود. این چهار هزار ملک مأموریت پیدا کردند در کنار قبر آن حضرت باشند، شب و روز پیوسته با موی ژولیده، گردآلود و غبارگرفته مشغول عزاداری هستند تا ظهور حضرت مهدی(عج) و تا وقتی که حضرت ظهور کند. پس این چهار هزار ملک از یاوران حضرت مهدی(عج) هستند و شعارشان در هنگام نبرد «یا لثارات الحسین(ع)» است، یعنی ما خون‌خواهی از ابی‌عبدالله می‌کنیم.
اگر گریه می کنی بر حسین(ع) گریه کن که ...
حضرت در ادامه فرمود: ای پسر شبیب! خبر داد مرا پدرم از پدرش، از جدش که چون جدم حسین(ع) را شهید کردند از آسمان خون‌وخاک سرخ بارید. اگر گریه می‌کنی بر حسین(ع) گریه کن که تا آب دیده بر روی صورت تو جاری شود خدای متعال تمام گناهان صغیره و کبیره تو را می‌آمرزد. خواه اندک باشد یا بسیار. ای پسر شبیب! اگر می‌خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که هیچ گناهی برای تو نباشد پس امام حسین(ع) را زیارت کن. اگر می‌خواهی در غرفه عالیه بهشت ساکن شوی، با رسول خدا و ائمه طاهرین(ع) باشی، پس قاتلان حسین(ع) را لعنت کن. اگر می‌خواهی مثل ثواب شهدای کربلا را داشته باشی، هر گاه که مصیبت آن حضرت را یاد می‌کنی بگو: « یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما» و اگر می‌خواهی در درجات عالیه بهشت با ما باشی، برای اندوه ما اندوهناک و برای شادی ما شاد باش.
منابع:
(کتاب عیون اخبارالرضا(ع) ج ۱- باب ۲۸ – ص۶۰۴- حدیث ۵۳)
(الامالی للشیخ‌الصدوق ص۱۲۹ المجلس السابع والعشرون
