عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلاّدٍ قالَ: كانَ أَبُوالْحَسَنِ الرِّضا عليه السلام إِذا أَكَلَ أُتِىَ بِصَحْفَةٍ فَتُوضَعُ قُرْبَ ما ئِدَتِهِ فَيَعْمِدُ إِلى أَطْيَبِ الطَّعامِ مِمـّا يُؤْتى بِهِ فَيَـأْخُذُ مِنْ كُلٍّ شَيْئا، فَيُوضَعُ فى تِلْكَ الصَّحْفَةِ، ثُمَّ يَأْمُرُبِها لِلْمَساكينِ… حديث
معمّر بن خلاّد گويد: امام رضا عليه السلام به هنگام خوردن غذا، سينى بزرگى برايش آورده مىشد و در كنار سفرهاش قرار مى مىگرفت، و آن حضرت از بهترين غذاهايى كه برايش آورده مىشد مقدارى بر مىگزيد و در آن مىنهاد، سپس آن را براى فقراء مىفرستاد.
اين نهايت تواضع، مردم دوستى، خير رسانى و دلسوزى براى بينوايان و محرومان است. قدرتمندان و ثروتمندان خودخواه، اغلب لذايذ و مزايا را براى خود مىخواهند، ولى اولياى الهى دوست دارند از داشتههاى خود انفاق و احسان كنند و حقوق فقرا و نيازمندان را ادا نمايند.
