پشت پنجره ایستاده بودم. منتظر برگشتن بابا بودم. بابا رفته بود مشهد. هم برای انجام کاری، هم برای زیارت. من منتظر آمدنش بودم؛ چون قرار بود برایم سوغاتی بیاورد. چه نقشه‌هایی با خودم می‌کشیدم. هزار چیزِ جورواجور توی ذهنم می‌آمد و می‌رفت. یکی از یکی قشنگ‌تر. شلوار، توپ، کفش، کیف مدرسه و... . با هر کدام از آن‌ها توی خیالم راه می‌رفتم و آن‌ها را به دوستانم نشان می‌دادم.
زنگ در که خورد از جا پریدم. بابا بود. خودم را انداختم توی بغلش. مامان گفت: بگذار بابایت یک کمی بنشیند خسته است. بابا نشست. چشم از او بر نمی‌داشتم. به چای‌خوردن و قندبرداشتنش نگاه می‌کردم. بابا خندید و گفت: چی شده؟ چرا این‌طوری نگاه می‌کنی؟ راستش را بگو دلت برای من تنگ شده بود یا سوغاتی؟ گفتم: برای هر دو. مامان و بابا خندیدند. منتظر بودم بابا چمدانش را باز کند و سوغاتی من را زودتر بدهد. اما بابا دستش را کرد توی جیب کُتش. دلم ریخت پایین. فهمیدم چیز بزرگی نباید باشد که توی جیب کُت جا می‌شود. دلخور و ناراحت شدم. بابا جعبه مقوایی کوچکی را از جیبش درآورد و جلویم گرفت. گفت: بیا این هم سوغاتی تو. جعبه را گرفتم. باز امید تازه‌ای توی دلم پیدا شد. با خودم گفتم: خودنویس طلایی... شاید هم ساعت مچی... . جعبه را که باز کردم چشمم به یک شیشه کوچک افتاد که داخل آن یک مایع زردرنگ بود. بابا گفت: عطر است. بو کن ببین چه بوی خوبی دارد. دوباره ناراحت شدم. با خودم گفتم: این هم شد سوغاتی؟ عطر به چه دردم می خورد؟
مامان مثل این که فهمید من ناراحت شدم. گفت: به! به! عجب سوغاتی خوبی! می‌دانستی که بهترین چیزها برای پیامبر ما عطر بوده است و خیلی بوی خوش را دوست داشتند؟ می‌دانستی پیامبر ما همیشه خوشبو بوده‌اند و همه را به زدن عطر تشویق می‌کردند؟ می‌دانستی وقتی پیامبر ما از خانه بیرون می‌رفتند بوی عطرشان در کوچه می‌پیچید؟ سر عطر را باز کردم و یکی کمی از آن به خودم زدم. چه بوی خوشی آمد. بوی یاس و گل محمدی. عطر را گذاشتم توی جعبه‌ای و جعبه آن را گذاشتم توی جیبم. از بابا تشکر کردم و رفتم تا سوغاتی خوبم را به دوستانم نشان بدهم.
