امام رضا(ع) مي فرمايند: اولين عملي که از انسان مورد محاسبه و بررسي قرار مي گيرد، نماز است. چنانچه صحيح و مقبول واقع شود، بقيه اعمال و عبادات نيز قبول مي گردد و گرنه مردود خواهد شد. (مستدرک الوسايل، ج 3 ، ص 25 ، ح 4 )
از آنجا که تمام عقايد و باورهاي اسلامي فقط در صورتي که به عمل درآيند، اعتبار مي پذيرند و در غير اين صورت هيچ ارزش و اعتباري نمي گيرند، براي يادآوري و تذکر و تداعي آنها در ذهن و تجسم آنها در عمل، امر به برگزاري صحنه پرشکوه نماز شده است. هر روز، آن هم پنج نوبت چرا که با برگزاري نماز، عصاره دين به نمايش مي آيد و براي آنهايي که نماز را با توجه و تأمل در فلسفه آن، به جاي مي آورند، هشداري مي شود که حواسشان جمع باشد از کجا آمده اند؟ به چه منظور آمده اند؟ چگونه بايد زندگي کنند و در آخر به کجا برمي گردند و انسانها با توجه به ميزان معرفت و شناختي که نسبت به نماز پيدا مي کنند و اهميت و احترامي که براي آن قائل مي شوند، به همان اندازه پاي به وادي دين مي گذارند و از اصل دين مطلع شده، از نور و روشنايي آن در زندگي شان، سود مي برند.
از اين رو، امام(ع) اشاره مي کنند که اگر نماز انسان مورد قبول حق واقع شود همه جوانب زندگي او درست و صحيح مي شود و همه اعمال و عباداتش مورد قبول واقع مي شود و اگر نماز انسان قبول نشود، تمام زندگي اش منحرف مي شود و همه اعمالش مردود. در حديث ديگري نيز مي فرمايند: نماز نزديک کننده هر انسان متقي و پرهيزگاري به خداوند است.