قد هزارتا آسمون کبوتراتو دوست دارم
وقتی میام امام رضا سوغاتی گندم میارم
وقتی میام به مشهدت داغ دلم تازه میشه
دلم میره کرببلا غصه بی اندازه میشه
تنگ میشه تا دلم برات عکس حرم رو میبینم
تو خیالم میام پیشت کنار گنبد میشینم
دنیا بدون مشهدت از خونمون کوچیکتره
وانمیشه دلم آقا با صد هزارتا پنجره
بسکه به مشهد اومدم جاده ها بام رفیق شدن
چرا نمیرسم آقا ثانیه ها دقیق شدن
دلم برای صحن نو نیگا بکن پر میزنه
ایندفه که من اومدم نگو که وقت رفتنه
امید دارم که من بیام دوباره پاکم بکنی
تو صحن اسماعیل طلا یه گوشه خاکم بکنی
با خاک کفشداری تو آقا چشامو سو میدم
با گفتن رضا رضا به خودم آبرو میدم
آخ که چی میشه تو بگی خونتو جمع کن و بیا
رها بکن زندگیتو بیا به مشهد الرضا
کاشکی میگفتی خونه ام یه حجره تو صحن طلاست
داد میزدم آی آدما صاحبخونم امام رضاست
