او بسیار به مستمندان رسیدگی می کرد.
- به دادن صدقه بویژه در شبهای تار و به صورت پنهانی بسیار مبادرت می کرد.
- با خدمتگزارانش کنار یک سفره می نشست و غذا می خورد.
- هیچ فرقی میان غلامان واشراف و اقوام و بیگانگان نمی گذارد، مگر براساس تقوا.
- همواره متبسم و خوش رو بود.
- بهترین بخش غذای خود را قبل از تناول، برای گرسنگان جدا می ساخت.
- با فقرا می نشست.
- در تشییع جنازه شرکت می جست.
- خدمتکاری راکه مشغول خوردن غذا بود، به خد مت فرا نمی خواند.
- با صدای بلند و با قهقهه هرگز نمی خندید.
- رفع نیاز مؤمنان وگره گشایی از ایشان را ب ر دیگرکارها مقدم می داشت.
- روی حصیر می نشست.
- قرآن زیاد تلاوت می کرد.
- با گفتارش دل کسی را نرنجانید
.
- سخن هیچ کس را ناتمام نمی گذاشت و نمی شکست.
- هیچ نیازمندی را تا حد امکان رد نکرد .
- پای خود را هنگام نشستن در حضور دیگران دراز نمی کرد.
- در حضور دیگران همواره از دیوار فاصله داشت و هیچ گاه تکیه نزد.
- همواره یاد خدا بر زبان جاری داشت.
- از اسراف و تبذیر سخت پرهیز داشت.
- به مسافری که پول خود را تمام و یا گم کرده بود، بدون چشمداشت، هزینه سفر می داد. - در دادن افطاری به روزه داران کوشا بود.
- به عیادت بیماران می رفت.
- در معابر عمومی، آب دهان خود را نمی انداخت.
- ازمیهمان شخصا پذیرایی می کرد.
- هنگامی که بر جمعی کنارسفره وارد می شد، اجازه نمی داد تا برای احترام وی از جای برخیزند.
- به سخن دیگران که وی را مورد خطاب قرارداده، از او پرسشی داشتند، با دقت کامل گوش می داد.
- خویش را به بوی خوش معطر می کرد، بخصوص برای نماز.
- به نظافت جسم و لباس بویژه موی سر توجه داشت.
- قبل از غذا دستها را می شست و با چیزی خشک نمی کرد، بعد از غذا نیز آنها را می شست و با حوله ای خشک می کرد.
- اگر غذایی از حد نیاز زیاد می آمد، آن را هرگز دور نمی ریخت.
- در حضور دیگران بتنهایی چیزی نمی خورد.
- بسیار بردبار و شکیبا بود.
- کارگری را که به مبلغ معین اجیر می کرد، در پایان افزون بر مزدش به او عطا می کرد.
- با همگان با رأفت و خوشرویی روبرو می شد.
- بسیار فروتن بود.
- به فقرا و بیچارگان بسیار می بخشید و آن را برای خود پس اندازمی دانست (1)
این همه که یاد شد، بی گمان خوشه ای ازخرمن شخصیت اخلاقی آن امام بزرگ است و نه تمام آن.
پی نوشتها:
1- این مجموعه از منابع زیر استخراج گردیده است: عیون اخبار الرضا2 : 179، وسائل الشیعه 16 : 498-500، 537، 522
منبع: کتاب امام علی بن موسی الرضا منادی توحید و امامت
