احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

بدین جهت مریض مزبور را از آنجا به تهران می‏برند و برای اولین بار در تهران شورای طبی برای تشخیص مرض تشکیل می‏شود و پس از معاینات دقیق، دستوراتی به خانواده‏ی مریض داده می‏شود و آنها به ده خود برمی‏گردند. ولی متأسفانه تفاوت محسوسی در حال مریض مشاهده نمی‏کنند، بدین لحاظ بار دیگر او را به تهران برده، پس از عکسبرداری، او را در بیمارستان نجمیه بستری می‏کنند و بنا به دستور دومین کمیسیون پزشکی، مریض مزبور را تحت عمل جراحی قرار می‏دهند. ولی این بار نیز پس از انجام عمل و مراجعت به مسکن خود، حال مریض را مانند گذشته می‏بینند. دومین عمل جراحی نیز انجام می‏گیرد، اما با کمال تعجب باز پس از مراجعت به محل خود تفاوتی در حال مریض محسوس نمی‏شود. خلاصه برای چهارمین بار که خانواده‏ی مریض به تهران می‏آیند، پس از دو بار عمل کردن و به بیشتر اطبای معروف تهران مراجعه نمودن و آن همه شورای طبی و کمیسیون پزشکی تشکیل شدن، والدین جواب یأس می‏شنوند و گفته می‏شود که باید در انتظار مرگ دختر خود باشند و از معالجه‏اش قطع امید کنند. 

مریض را به مسکن همیشگی‏اش برمی‏گردانند و هر آن در انتظار مرگ دختر بسر می‏برند. دختر مریض که از همه جا دست رد به سینه‏ی او زده شده بود و در انتظار مرگ خود بسر می‏برد، در همان حال ضعف می‏گوید: مرا به مشهد ببرید، طبیب حقیقی و شفا دهنده‏ی من امام رضاست. 

پیشنهاد دختر مریض با بی‏اعتنایی همه مواجه شد جز از طرف مادر دلسوخته که مورد استقبال واقع گردید، در حالی که همه‏ی خانواده دست از مریض شسته و ناامید بودند. پافشاری و اصرار مادر باعث شد که به قصد مشهد مقدس بهشهر را ترک می‏گویند و دختر را زنده به مشهد مقدس می‏رسانند و به مجرد پیاده شدن، دختر را به صحن بزرگ حمل کرده او را در پشت پنجره فولادی که پشت سر مطهر امام هشتم علیه‏السلام واقع شده است، قرار می‏دهند، در حالی که مریض به حال عادی نبود، ولی مادرش با سوز و گداز و اشک و ناله شفای کامل مریضش را از طبیب واقعی یعنی پروردگار توانا به وسیله و شفاعت ثامن‏الائمه  علیه ‏السلام خواستار بود. 

شب فرارسید و همه‏ی مردم و زوار برای استراحت و رفع خستگی روزانه به منازل خود رفتند. ساعت اواخر شب بود و مادر رنجدیده‏ی آن مریض بر اثر رنج سفر و خستگی فوق‏العاده‏ای که ناشی از گریه‏های شدید او بود، به خواب عمیقی فرورفته بود. ولی با کمال تعجب درآن هنگام دستی را روی شانه‏ی خود احساس می‏کند، در حالی که تکانی به او می‏دهد و با صدایی که آمیخته با یک دنیا عاطفه و محبت است، می‏گوید: مادر، مادر برخیز! من شفا یافته‏ام. حالم خوب شده. امام رضا مرا شفا داد. 

مادر رنجدیده با شنیدن این صدا چشمهای خود را باز می‏کند و دخترش را سالم و بدون هیچ گونه ناراحتی بالای سر خود نشسته می‏بیند. ولی این منظره برای مادر آن قدر غیرمنتظره بود که با دیدن آن بلافاصله فریادی کشیده غش می‏کند و روی زمین قرار می‏گیرد. 

خدامی‏که در داخل صحن مشغول نگهبانی بودند، با شنیدن فریاد آن زن دورش جمع می‏شوند و پس از گذشتن چند دقیقه و به هوش آمدن آن زن، او را به اتفاق دختر شفایافته‏اش به مسافرخانه می‏رسانند. 

پس از بازگشت به بهشهر، اطبای معالج آن دختر حاضر می‏شوند و از او معاینه‏ی دقیق به عمل می‏آورند و بالاتفاق صحت کامل مزاجش و شفا یافتن او را تصدیق می‏کنند. (1)

پی نوشت:

1- مناظره دکتر و پیر ص 132

منبع :حدیث اهل بیت