اساس مذهب تشیع بر دو حدیث پایه گذارى شده است: یکى حدیث ثقلین ، که پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در کمتر از نود روز در چهار مکان آن را به مردم گوشزد کرد؛ دیگرى حدیث غدیر. مىتوان گفت حدیث دوم مکمل حدیث اول است.
سفارش بیش از حد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در باره قرآن و عترت و نیز اصرار آن حضرت بر امامت و جانشینى امیرمومنان(علیه السلام) نشان دهنده این حقیقت است که حضرت نگران آشوبى بود که امت اسلامى بعد از وى با آن رو به رو مى شود.
اهمیت دادن به غدیر، اهمیت دادن به رسالت پیامبرگرامى اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) است.
ما در این پست واقعه غدیر را از زبان امام رضا (ع) مورد مطالعه قرار مى دهیم.
امام رضا (علیه السلام) و غدیر
محمد بن ابى نصر بزنطى مىگوید: خدمت امام رضا(علیه السلام) بودم، در حالى که مجلس پر از جمعیت بود و با یکدیگر درباره غدیر گفتگو مىکردند، برخى از مردم این واقعه را منکر شدند؛ امام فرمود: پدرم از پدرش روایت کرد که روز غدیر در میان اهل آسمان مشهورتر است تا میان اهل زمین. سپس فرمود: اى ابى نصر، « این ماکنت فاحضر یوم الغدیر » ؛ هرکجا که هستى در این روز نزد امیرمومنان(علیه السلام) باش. بدرستى که در این روز خداوند گناه شصت سال از مردان و زنان مومن و مسلم را مىآمرزد و دو برابر آنچه در ماه رمضان از آتش دوزخ مىرهاند؛ در این روز آزاد مىکند... سپس فرمود: « والله لوعرف الناس فضل هذا الیوم بحقیقه لصافحتهم الملائکه کل یوم عشر مرات » (1) اگر مردم ارزش این روز را مىدانستند، بىتردید فرشتگان در هر روز ده بار با آنان مصافحه مى کردند.
پی نوشت:
1- تهذیب الاحکام، شیخ طوسى، ج 6، ص 24، ح 52؛ مناقب ابن شهرآشوب، ج 3، ص .41
منبع: ماهنامه کوثر، ش25
