احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

گفتم: «لبیک ای مولای من.» 

گفت: «بنشین.» 

چون نشستم، فرمود: «ای هرثمه! آنچه می‏گویم بشنو و ضبط کن، بدان که هنگام آن شده است که نزد حق تعالی رحلت نمایم و به جد بزرگوار و پدران و ابرار خود ملحق گردم، نامه‏ی عمر من به آخر رسیده است و این ملعون عزم کرده است که در انگور و انار به من زهر بخوراند، پس زهر در رشته خواهد کشید و با سوزن میان دانه‏های انگور خواهد کرد، و همچنین ناخن بعضی از غلامان خود را به زهر آلوده خواهد کرد و به دست آنها انار برای من دانه خواهد کرد، و فردا مرا خواهد طلبید و آن انگور و انار را به زور به من خواهد خورانید و بعد از آن قضای حق تعالی بر من جاری خواهد شد. 

چون به دار بقا رحلت نمایم آن ملعون خواهد خواست که مرا به دست خود غسل بدهد، چون این اراده کند در خلوت پیام مرا به او برسان و بگو که امام گفت: اگر متعرض غسل و کفن و دفن من بشوی، حق تعالی به تو مهلت نخواهد داد و عذابی که در آخرت برای تو مهیا کرده است را بزودی در دنیا بر تو خواهد فرستاد.  چون این را بگویی دست از غسل دادن من خواهد کشید و به تو خواهد گذاشت و از بام خانه خود مشرف خواهد شد که مشاهده کند که تو چگونه مرا غسل می‏دهی. 

ای هرثمه! زینهار متعرض غسل من نشو تا ببینی که در کنار خانه، خیمه سفیدی برپا کنند، چون خیمه را مشاهده کردی مرا بردار و درون خیمه ببر و خود در بیرون خیمه بایست و دامان خیمه را بالا نزد و نگاه نکن که هلاک می‏شوی. 

بدان که در آن وقت آن لعین از بالای بام خانه خود به تو خواهد گفت که: ای هرثمه! شما شیعیان می‏گوئید که امام را غسل نمی‏دهد مگر امامی مثل او پس در این وقت امام رضا علیه‏السلام را چه کسی غسل می‏دهد و حال آنکه پسرش در مدینه است و ما در طوس هستیم؟ 

چون این را بگوید در جواب بگو که: ما شیعیان می‏گوئیم که بر امام واجب است که امام را غسل دهد تا آن وقتی که ظالمی مانع نشود، پس اگر کسی تعدی بکند و در میان امام و فرزندش جدایی بیفکند، امامت امام باطل نمی‏شود، اگر امام رضا علیه‏السلام را در مدینه می‏گذاشتی پسرش که امام زمان است او را غسل می‏داد و در این وقت نیز پسرش غسل می‏دهد به نحوی که دیگران نمی‏دانند. 

پس بعد از ساعتی خواهی دیدی که آن خیمه گشوده می‏شود و مرا غسل داده و کفن کرده بر روی نعش گذاشته‏اند، پس نعش را برمی‏دارند و بسوی قبه‏ی هارون می‏برند. 

مأمون خواهد خواست که قبر پدر خود هارون را قبله‏ی قبر من گرداند، ولی این هرگز نخواهد شد و هر چه کلنگ به زمین زنند بقدر یک ریزه ناخن نیز نمی‏توانند جدا بکنند. 

چون اینحالت را مشاهده کردی، نزد مأمون برو و از جانب من بگو که: «این اراده‏ای که کرده‏ای عملی نمی‏شود و باید قبر امام مقدم می‏باشد.» 

چون در پیش روی هارون یک کلنگ بر زمین بزنند، قبر کنده و ضریح ساخه شده‏ای ظاهر خواهد شد. چون قبر ظاهر شود از ضریح آب سفیدی بیرون خواهد آمد و آن قبر از آن آب پر خواهد شد و ماهی بزرگی به طول قبر، در میان آب پدید خواهد آمد. بعد از ساعتی ماهی ناپیدا خواهد شد و آب فرود خواهد رفت، پس در آن وقت مرا در قبر بگذار و نگذار که در قبر خاک بریزند زیرا که قبر خود پر خواهد شد.» 

سپس حضرت فرمود: «آنچه گفتم حفظ کن و به عمل بیاور و در مورد هیچ یک از دستوراتم مخالفت نکن.» 

گفتم: «ای سید من! پناه می‏برم به خدا که در مورد از دستورات شما سرپیچی نمایم.» 

پس از خدمت امام رضا علیه‏السلام محزون و گریان و نالان بیرون آمدم و غیر از خدا کسی بر ضمیر من مطلع نبود. 

چون روز شد مأمون مرا طلبید و تا چاشت نزد او ایستاده بودم، پس گفت: «ای هرثمه! برو و سلام مرا به امام رضا علیه‏السلام برسان و بگو: اگر بر شما آسان است به نزد من بیاید و اگر رخصت می‏فرمائی من به خدمت شما بیایم؛ و اگر آمدن را قبول کند اصرار کن که زودتر بیاید.» 

چون به خدمت آن حضرت رفتم، پیش از آنکه سخن بگویم، حضرت فرمود: «آیا سفارشات مرا حفظ کرده‏ای؟» 

گفتم: «بلی.» 

پس کفش‏های خود را طلبید و فرمود: «می‏دانم که تو را برای چه کاری فرستاده است.» و کفش پوشید و ردای مبارک بر دوش افکند و به راه افتاد. 

چون داخل مجلس آن لعین گردید، او برخاست و از حضرت استقبال کرد و دست در گردنش در آورد و پیشانی نورانی‏اش را بوسید و آن حضرت را بر تخت خود نشانید. در آنجا مأمون با امام رضا علیه‏السلام بسیار سخن گفت، سپس به یکی از غلامان خود دستور داد که: «انگور و انار بیاورید.» من چون نام انگور و انار شنیدم. سخنان سید ابرار را بخاطر آوردم. پس لرزه بر اندامم افتاد و بخاطر اینکه مأمون متوجه احوالات من نشود، از مجلس بیرون رفتم. 

نزدیک ظهر بود که حضرت از مجلس مأمون بیرون آمد و به خانه تشریف برد، بعد از ساعتی مأمون امر نمود که اطبا به خانه آن حضرت بروند. 

سبب آن را پرسیدم، گفتند: «آن حضرت دچار مرضی شده است.» چون ثلثی از شب گذشت، صدای شیون از خانه‏ی آن امام مظلوم بلند شد، و مردم به در خانه‏ی آن حضرت می‏شتافتند. 

من نیز به سرعت رفتم، دیدم که مأمون ایستاده است و سر خود را برهنه کرده و بندهای خود را گشوده است و با صدای بلند گریه و نوحه می‏کند. چون من آن حالت را مشاهده کردم بی‏تاب و گریان شدم. 

چون صبح شد آن ملعون به عزاداری آن حضرت نشست. بعد از ساعتی داخل خانه‏ی آن امام مظلوم شد و گفت: «اسباب غسل را حاضر کنید که می‏خواهم او را غسل بدهم.»

چون من این سخن را شنیدم، به فرموده‏ی امام رضا علیه‏السلام نزدیک او رفتم و پیام آن حضرت را رساندم. 

او چون آن تهدید را شنید، ترسید و دست از غسل برداشت و تغسیل را به من واگذاشت. 

چون بیرون رفت، بعد از ساعتی خیمه‏ای که حضرت فرموده بود برپا شد. من با عده‏ی دیگری در بیرون خیمه بودیم و آواز تسبیح و تکبیر و تهلیل حق تعالی می‏شنیدیم و صدای ریختن آب و حرکت ظرفها به گوش ما می‏رسید و بوی خوشی از پس پرده استشمام می‏کردیم که هرگز چنان بوی خوبی به مشام ما نرسیده بود. 

ناگهان دیدم مأمون که از بام خانه مشرف شده بود مرا صدا زد و گفت: «ای هرثمه! شما شیعیان می‏گوئید که امام را غسل نمی‏دهد مگر امامی مثل او پس در این وقت امام رضا علیه‏السلام را چه کسی غسل می‏دهد و حال آنکه پسرش در مدینه است و ما در طوس هستیم؟» 

من که بنابر فرمایش امام رضا علیه‏السلام می‏دانستم که چه بگویم گفتم: «ما شیعیان می‏گوئیم که بر امام واجب است که امام را غسل دهد تا آن وقتی که ظالمی مانع نشود، پس اگر کسی تعدی بکند و در میان امام و فرزندش جدایی بیفکند امامت امام باطل نمی‏شود، اگر امام رضا علیه‏السلام را در مدینه می‏گذاشتی، پسرش که امام زمان است او را غسل می‏داد و در این وقت نیز پسرش غسل می‏دهد به نحوی که دیگران نمی‏دانند.» 

پس دیدم که خیمه برخاست و مولایم را در کفن پیچیده،طاهر و مطهر و خوشبو بر روی نعش گذاشته‏اند. 

پس نعش آن حضرت را بیرون آوردیم، و مأمون و جمیع حاضران بر آن حضرت نماز خواندند. 

چون به قبه‏ی هارون رفتیم، دیدیم که کلنگ داران می‏خواهند که قبر آن حضرت را پشت قبر هارون حفر نمایند، ولی هر چقدر که بر زمین کلنگ می‏زدند ذره‏ای از آن خاک جدا نمی‏شد. 

مأمون به من گفت: «می‏بینی چگونه زمین از حفر قبر او امتناع می‏نماید؟» 

گفتم: «امام رضا علیه‏السلام به من امر کرده است که یک کلنگ در پیش روی قبر هارون بر زمین بزنند، و خبر داده است که قبر ساخته ظاهر خواهد شد.» 

مأمون گفت: «سبحان الله! این سخن بسیار عجیبی است اما از امام رضا علیه‏السلام هیچ امری عجیب نیست، ای هرثمه! آنچه گفته است را به عمل بیاور.» 

من کلنگ را گرفتم و در جانب قبله هارون بر زمین زدم، با یک کلنگ زدن، قبری کنده شد و در میانش ضریحی ساخته شده، آشکار شد. 

مأمون گفت:«ای هرثمه! او را در قبر بگذار.» 

گفتم: «به من دستور داده است که او را در قبر نگذارم تا چند چیزی ظاهر شود و مرا خبر داد که از قبر آب سفیدی خواهد جوشید و قبر از آن آب مملو خواهد شد و ماهی در میان آب ظاهر می‏شود که طولش مساوی طول قبر است و فرمود چون ماهی غایب شد و آب خشک شد، بدن شریف او را در قبر بگذارم و آن کسی که خدا خواسته است او را در لحد خواهد گذاشت.» 

مأمون گفت: «ای هرثمه! آنچه فرموده است را به عمل بیاور.» 

چون آب و ماهی ظاهر شد و من نعش مطهر آن حضرت را در کنار قبر گذاشتم، ناگاه دیدم که پرده‏ی سفیدی بر روی قبر پیدا شد و من قبر را نمی‏دیدم، پس آن حضرت را به قبر بردند بی‏آنکه من دستی بر او بگذارم. 

پس مأمون به حاضران گفت: «خاک در قبر بریزند.» 

گفتم: «آن حضرت فرمود که خاک نریزند.» 

مأمون گفت: «وای بر تو پس چه کسی قبر را پر خواهد کرد.» 

گفتم: «او به من خبر داده که است قبر خودش پر خواهد شد.»

پس مردم خاکهایی که در دستانشان بود را بر روی زمین ریختند و بسوی آن قبر نظر می‏کردند و از عجایب و غرایبی که ظهور می‏آمد متعجب بودند. ناگهان قبر پر شد و از زمین بلند گردید. 

چون مأمون به خانه برگشت مرا به خلوت طلبید و گفت: «به خدا سوگند می‏دهم که آنچه از آن حضرت شنیدی را برای من بیان کنی.» 

گفتم: «آنچه را که آن حضرت فرمود به شما عرض کردم.» 

گفت: «تو را به خدا سوگند می‏دهم که غیر از آنها، هر چه گفته است را بگویی.» 

چون من خبر انگور و انار را نقل کردم رنگ آن لعین متغیر شد و از رنگ به رنگی می‏رفت و سرخ و زرد و سیاه می‏شد. سپس بر زمین افتاد و مدهوش گردید و در بیهوشی می‏گفت: «وای بر مأمون از خدا، وای بر مأمون از رسول خدا، وای بر مأمون از علی مرتضی، وای بر مأمون از فاطمه‏ی زهرا. وای بر مأمون از حسن مجتبی، وای بر مأمون از حسین شهید کربلا، وای بر مأمون از حضرت امام زین‏العابدین، وای بر مأمون از امام محمدباقر، وای بر مأمون از امام جعفرصادق، وای بر مأمون از امام موسی‏کاظم وای بر مأمون از امام به حق علی بن موسی الرضا! به خدا سوگند که این است زیانکاری آشکار و هویدا.» 

مکرر این سخنان را می‏گفت و می‏گریست و فریاد می‏کرد. من از مشاهده احوال او ترسیدم و به کنج خانه خزیدم. 

چون آن ملعون به حال خود باز آمد مرا طلبید و مانند مستان مدهوش بود پس گفت: «به خدا سوگند که تو و جمیع اهل آسمان و زمین نزد من از آن حضرت عزیزتر نیستند، اگر بشنوم که یک کلمه از این سخنان را در جایی ذکر کرده‏ای تو را به قتل می‏رسانم.» 

گفتم: «اگر کلمه‏ای از این سخنان را جایی اظهار کنم خون من بر شما حلال باشد.» 

پس عهدها و پیمانهایی از من گرفت و سوگندهای عظیمی به من داد که این اسرار را اظهار نکنم. 

چون پشت کردم بر دست خود زد و این آیه را خواند: «یستخفون من الناس و لا یستخفون من الله و هو معهم اذ یبیتون ما لا یرضی من القول و کان الله بما یعملون محیطا» [1] . 

«یعنی: آنها زشتکاری خود را از مردم پنهان می‏دارند، اما از خدا پنهان نمی‏دارند، و هنگامی که در مجالس شبانه، سخنانی که از خدا راضی نبود می‏گفتند، خدا با آنها بود و خداوند به آنچه انجام می‏دهند احاطه دارد.» [2] . 

در نقل دیگری ابوالصلت هروی می‏گوید: روزی در خدمت حضرت امام رضا علیه‏السلام ایستاده بودم، حضرت فرمود: «داخل قبه‏ی هارون الرشید شو و از چهار جانب قبر آن ملعون، از هر جانب، یک کف خاک بیاور.» 

چون آن خاک را که از پشت قبر آن لعین برداشته بودم آوردم، آن حضرت آن را بوئید و انداخت و فرمود: «مأمون خواهد خواست که قبر پدر خود را قبله‏ی من کند و مرا در این مکان مدفون سازد. در آن وقت سنگی ظاهر خواهد شد که اگر همه‏ی کلنگ داران خراسان جمع شوند و بخواهند که آن را حرکت دهند یا ذره‏ای را از آن جدا کنند موفق نخواهند شد.» 

سپس آن حضرت خاک بالای سر و پائین پا را استشمام نمود و چنین فرمود. 

چون خاک طرف قبله را بوئید فرمود:«بزودی قبر مطهر مرا در این موضع حفر خواهد شد، پس به ایشان دستور بده که هفت درجه به زمین فرو برند، و لحد آن را دو گز و شبری بسازند که حق تعالی چندان که خواهد آن را گشاده سازد و باغی از باغستانهای بهشت گرداند. 

آنگاه از جانب سر رطوبتی ظاهر می‏شود، پس دعائی به آن را به تو تعلیم می‏نمایم بخوان تا به قدرت خدا آن آب جاری گردد و قبر از آن آب پر شود. 

بعد ماهی‏های ریزی در آن آب ظاهر می‏شوند، چون آن ماهیان آمدند، این نان را که به تو می‏دهم در آن آب، ریز ریز کن که آن ماهیان بخورند، آنگاه ماهی بزرگی ظاهر می‏شود و آن ماهیان کوچک را می‏خورد، در آن حال دست بر آب بگذار و دعائی که آن را به تو تعلیم می‏نمایم بخوان تا آب آب داخل زمین فرو برود و قبر خشک گردد، و همه‏ی این را در حضور مأمون انجام بده.» 

سپس فرمود: «من فردا به مجلس این کافر داخل خواهم شد، اگر از خانه‏ی آن شقی سر برهنه بیرون آمدم با من حرف بزن و اگر چیزی بر سر پوشانده بودم با من سخن نگو.» 

چون روز دیگر حضرت امام رضا علیه‏السلام نماز صبح را ادا نمود، جامه‏هایش خویش را پوشید و در محراب نشست تا غلامان مأمون به طلب وی آمدند. 

آنگاه کفش خود را پوشید و ردای مبارک خود را بر دوش انداخت و به مجلس آن ملعون رفت. 

من در خدمت امام رضا علیه‏السلام بودم، در آن وقت چند طبق از میوه‏های مختلف نزد وی نهاده بودند و آن ملعون خوشه‏ی انگوری که زهر را با رشته در بعضی از دانه‏های آن دوانده بود در دست داشت، و بعضی از آن دانه‏ها که به زهر آلوده نشده بود را از برای دفع تهمت، زهرمار می‏کرد. چون نظرش بر امام رضا علیه‏السلام افتاد، از جای خود برخاست و دست در گردن مبارکش انداخت و میان دو چشم آن نور دیده‏ی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را بوسید و بسیار به آن حضرت احترام و اکرام نمود و آن جناب را بر بساط خود نشاند و آن خوشه‏ی انگور را به وی داد و گفت: «ای فرزند رسول خدا! از این انگور بهتر و نیکوتر انگوری ندیده‏ام.» 

حضرت فرمود: «شاید انگور بهشت از این نیکوتر باشد.» مأمون گفت: «از این انگور میل بفرما.» 

حضرت فرمود: «مرا از خوردن این انگور معاف دار.» 

پس آن ملعون بسیار اصرار کرد. گفت: «بدرستی که باید تناول نمائی، آیا با این همه اخلاصی که از من مشاهده می‏نمائی مرا متهم می‏کنی؟ این چه گمان است که به من می‏بری؟!» 

و آن خوشه‏ی انگور را گرفته و چند دانه از آن را خورد و باز به دست امام رضا علیه‏السلام داد و آن حضرت را مجبور به خوردن نمود. 

آن امام مظلوم چون سه دانه از آن انگور زهر آلوده تناول نمود، حالش دگرگون گردید و باقی خوشه را بر زمین انداخت و متغیر الاحوال از آن مجلس برخاست. 

مأمون گفت: «ای پسرعمو! به کجا می‏روی؟» 

حضرت فرمود: «به آنجا که مرا فرستادی.» 

و آن حضرت ناراحت و غمگین و نالان سر مبارک را پوشیده، از خانه مأمون بیرون آمد. 

من بنابر فرموده‏ی امام رضا علیه‏السلام، با آن حضرت سخن نگفتم تا ایشان به سرای خود داخل گردید و فرمود: «درب را ببند.» 

سپس رنجور و نالان بر فراش خویش تکیه فرمود. چون آن امام معصوم بر بستر قرار گرفت، درب سرا را بسته و در میان خانه محزون و غمگین ایستاده بودم. 

ناگهان جوان خوشبویی را در میان سرا دیدم که سیمای ولایت و امامت از پیشانی نورانی و مبارکش ظاهر بود و بسیار به امام رضا علیه‏السلام شباهت داشت. 

بسوی او رفتم و سؤال کردم: «من درب را محکم بسته بودم، تو از کدام راه داخل شدی؟» 

او فرمود: «آن قادری که در یک لحظه مرا از مدینه به طوس آورد. از درهای بسته نیز مرا داخل ساخت.» 

پرسیدم: «تو چه کسی هستی؟» 

حضرت فرمود: «من حجت خدا بر تو هستم ای ابوالصلت! من محمد بن علی هستم و آمده‏ام که با پدر غریب و مظلوم مسموم خودم وداع کنم.» 

آنگاه در حجره‏ای که حضرت امام رضا علیه‏السلام در آنجا بود رفت. چون چشم آن امام مسموم بر فرزند معصوم خود افتاد از جای خود برخواست و یعقوب وار یوسف گم گشته‏ی خود را در آغوش کشید و دست در گردن وی انداخت و او را به سینه‏ی خود فشرد و میان دو چشم او را بوسید. 

سپس آن فرزند معصوم را در فراش خود داخل کرد و او را می‏بوسید و با وی از اسرار ملک و ملکوت و خزاین علوم حی لا یموت می‏گفت که من نمی‏فهمیدم. پس امام رضا علیه‏السلام ابواب علوم اولین و آخرین و ودایع حضرت سید المرسلین صلی الله علیه و آله و سلم را به وی تسلیم کرد. 

آنگاه بر لبهای مبارک حضرت امام رضا علیه‏السلام کفی را دیدم که از برف سفیدتر بود، حضرت امام محمدتقی علیه‏السلام آن را لیسید و دست در میان سینه‏ی پدر بزرگوار خود برد و چیزی مانند عصفور بیرون آورد. و فرو برد، و آن طایر قدسی به جانب ریاض رضوان قدس پرواز کرد. 

سپس حضرت امام محمدتقی علیه‏السلام فرمود: ای ابوالصلت! به درون این خانه برو و آب و تخته بیاور.» 

گفتم: «ای فرزند رسول خدا! در آن خانه نه آب است و نه تخته.» 

حضرت فرمود: «به آنچه دستور می‏دهم عمل کن و به این چیزها کاری نداشته باش.» 

چون به خانه رفتم، در آنجا آب و تخته را دیدم، پس به حضور او بردم، و آماده شدم که آن جناب را در غسل دادن کمک نمایم. 

امام جواد علیه‏السلام فرمود: «کسی دیگری هست که مرا کمک نماید! ملائکه‏ی مقربین مرا یاری می‏نمایند و به تو احتیاجی ندارم.» 

چون از غسل فارغ گردید فرمود: «به خانه برو و کفن و حنوط بیاور.» 

چون داخل خانه شدم، سبدی را دیدم که کفن و حنوط بر روی آن گذاشته بودند، و هرگز آن را در آن خانه ندیده بودم، پس آن را برداشتم و به خدمت حضرت آوردم. 

آن حضرت پدر بزرگوار خود را کفن نمود و بر محل سجده‏هایش حنوط پاشید. سپس با ملائکه کروبین و ارواح انبیاء مرسلین بر آن فرزند خیرالبشر نماز گزاردند. آنگاه فرمود: «تابوت را به نزد من بیاور.» 

گفتم: «ای فرزند رسول خدا به نزد نجار می‏روم و تابوت را می‏آورم؟» 

حضرت فرمود: «از خانه بیاور.» 

چون به خانه رفتم تابوتی را دیدم که هرگز در آنجا ندیده بودم که دست قدرت حق تعالی از چوب سدرة المنتهی درست شده بود. 

پس آن حضرت را در تابوت گذاشت و دو رکعت نماز بجا آورد، هنوز از نماز فارغ نگشته بود که تابوت به قدرت حق تعالی از زمین جدا گشت، و سقف خانه شکافته شد و به جانب آسمان بالا رفت و از نظر غایب شد. 

چون از نماز فارغ گردید، گفتم: «ای فرزند رسول خدا! اگر مأمون بیاید و آن حضرت را از من طلب نماید، در جواب او چه بگویم؟» 

فرمود: «خاموش شو که بزودی مراجعت خواهد کرد، ای ابوالصلت! اگر پیغمبری در مشرق رحمت نماید و وصی او در مغرب وفات کند، بدرستی که حق تعالی اجساد مطهر و ارواح منور ایشان را در اعلای علیین با یکدیگر جمع می‏نماید.» 

حضرت جواد علیه‏السلام در این سخن بود که باز سقف شکافته شد، و آن تابوت به رحمت حی لا یموت، فرود آمد. 

سپس آن حضرت، بدن مطهر امام رضا علیه‏السلام از تابوت برگرفت و در فراش به نحوی خواباند که گویا او را غسل نداده‏اند و کفن نکرده‏اند. 

بعد فرمود: «برو و در سرا را بگشا تا مأمون داخل شود.» چون در خانه را باز کردم مأمون را دیدم با غلامان خود بر در خانه ایستاده بودند، پس آن ملعون داخل خانه شد و شروع به نوحه و زاری و گریه نمود، گریبان خود را چاک زد و دست بر سر زد و فریاد برآورد که: «ای سید و سرور ما! در مصیبت خود دل مرا به درد آوردی.» 

بعد داخل آن حجره شد و نزدیک سر آن حضرت نشست و فرمان داد که شروع کنید در تجهیز آن حضرت، و امر کرد که قبر شریف آن حضرت را حفر نمایند. 

چون شروع به حفر کردند، آنچه آن سرور اوصیاء فرمود به ظهور آمد، یعنی چون خواستند که در پس سر هارون، قبر منور آن حضرت را حفر نمایند، زمین کنده نشد. 

یکی از اهل مجلس به آن لعین گفت: «تو اقرار به امامت او می‏نمائی؟» 

او گفت: «بلی.» 

آن مرد گفت: «امام می‏باید که در حیات و ممات بر همه کس مقدم باشد.» 

پس مأمون دستور داد که قبر را در جانب قبله حفر نمایند. 

چون آب و ماهیان پیدا شدند، مأمون گفت: «پیوسته امام رضا علیه‏السلام در حال حیات، عجایب و معجزاتی به مان نشان می‏داد، حال بعد از وفات نیز غرایب و کرامات خود را بر ما ظاهر می‏نماید.» 

چون ماهی بزرگ ظاهر شد و ماهیان کوچک را خورد یکی از وزرای مأمون به او گفت: «می‏دانی که امام رضا علیه‏السلام در ضمن آن کرامات چه چیزی را به تو خبر داده است؟» 

مأمون گفت: «نه! نمی‏دانم.» 

او گفت: «آن حضرت اشاره فرموده است به آنکه مثل حکومت و پادشاهی شما بنی‏عباس مثل این ماهیان است و بزودی حکومت شما نابود می‏شود و سلطنتان به آخر می‏رسد، و حق تعالی شخصی را بر شما مسلط می‏سازد که همچنان که این ماهی بزرگ ماهیان کوچک را خورد، شما را از روی زمین برمی‏اندازند و انتقام اهل بیت رسالت علیهم‏السلام را از شما می‏گیرد.» 

مأمون گفت: «راست می‏گوئی.» 

و آن حضرت را مدفون ساخت و برگشت. [3] . 

پی نوشت ها :

1- سوره نساء آیه 108

2- عیون اخبار الرضا (ع)

3- عیون اخبار الرضا (ع)

منبع: کتاب امام رضا(ع)