احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

آنها گفتند: «نمی‏توانی با امام ملاقات کنی!» 

گفتم: چرا؟ 

گفتند: زیرا امام رضا علیه‏السلام در شبانه‏روز هزار رکعت نماز می‏خواند. [1] . 

در حفظ این لباس بکوش

«احتفظ بهذا القمیص، فقد صلیت فیه الف لیلة، کل لیلة، الف رکعة و ختمت فیه القرآن الف ختمة؛ 

در حفظ این پیراهن بکوش، چرا که من با این پیراهن (که در تنم بود) هزار شب و در هر شب آن هزار رکعت نماز خوانده‏ام و هزار بار قرآن را ختم نموده‏ام.» [2]  [3] . 

اقامه نماز در زندان

عبد السلام بن صالح هروی گفت: رفتم در آن خانه‏ای که حضرت رضا علیه‏السلام در آن محبوس بودند در سرخس در حالی که حضرت مقید بودند، از زندان‏بان اجازه خواستم که حضرت را ملاقات کنم، گفت: ممکن نیست تو او را ملاقات کنی! 

گفتم: به سبب چیست؟ 

گفت: چه بسا حضرت در شبانه‏روز هزار رکعت نماز می‏گزارد، فقط ساعتی در صدر نهار و قبل از زوال، و هنگام زردی آفتاب از نماز فارغ است که در این اوقات در جایگاه نمازش نشسته و با پروردگارش مناجات می کند (وقتی برای ملاقات ندارد) 

 عبد السلام می‏گوید: من به او گفتم: در همین ساعات که از نماز فارغ است، برای من اجازه بگیر، زندانبان اجازه گرفت، خدمت حضرت رسیدم و هو قاعد فی مصلاة متفکرا، در حالی که جایگاه نمازش نشسته بود متفکر، ابوالصلت می‏گوید، به حضرت عرض کردم: یا بن رسول الله! ما شی‏ء یحکیه عنکم الناس؟ این چیست که مردم از شما حکایت می‏کنند؟ 

فرمود: چه می‏گویند؟ 

عرض کردم: شما ادعا می‏کنید که مردم بندگان ما هستند. 

حضرت گفتند: 

اللهم فاطر السماوات و الارض عالم الغیب و الشهادة أنت شاهد بانی لم أقل ذلک قط و لا سمعت أحدا من آبائی علیهم‏السلام قاله قط و أنت العالم بما لنا من المظالم عند هذه الامة و ان هذه منها. 

بار خدایا! توئی به وجود آورنده آسمانها و زمین، عالم به غیب و شهود، تو شاهدی که من هیچگاه این مطلب را نگفته‏ام و هیچگاه نشنیدم از پدرانم چنین حرفی بزنند. 

سپس حضرت رو کرد به من و فرمود: ای عبد السلام! اگر مردم همه بندگان ما باشند بنابر آنچه از قول ما حکایت کرده‏اند؛ پس از برای چه کسی بیعت از آنها می‏گیریم؟ 

عرض کردم: یا بن رسول الله! درست فرمودید. 

بعد فرمود: یا عبد السلام! أمنکر أنت لما أوجب الله تعالی لنا من الولایة کما ینکره غیرک؟ قلت: معاذ الله بل أنا مقر بولایتکم. [4] . 

آیا تو منکری ولایتی را که خداوند متعال برای ما واجب کرده است، کما اینکه دیگران انکار می‏کنند؟ 

عرض کردم: به خدا پناه می‏برم، بلکه من کسی هستم که مقر به ولایت شما هستم 

[5] . 

پی نوشته ها :

[1] بحارالانوار، ج 2، ص 307؛ اصول وافی، ج 2، ص 113.

[2] بحارالانوار، ج 82، ص 310.

[3] جامع آیات و احادیث موضوعی نماز، ج 2، ص 98.

[4] عیون اخبار الرضا علیه‏السلام، ج 2، ص 182، ح 6 از باب 44.

[5] مجالس الشیعة، 337 و 338.