خیلی خوب است با آن‌هایی که دوستشان داری، خاطره‌های «چه روزی بود، رفته بودیم حرم امام رضا(ع). یادش بخیر!» و بعد هم آه بکشی.
عکس‌ها امروز ما را به فردای ما پیوند می‌زنند و وقتی در بزرگسالی آن‌ها را نگاه می‌کنیم، با دیروزمان پیوند می‌خوریم. اصلاً راهی گذشته می‌شویم، راهی گذشته‌هایی که رفته‌اند و دلمان برای آن‌ها تنگ شده است و این خیلی خوب است.
بعضی وقت‌ها در عکس‌های دیروز حس‌های خوبی پیدا می‌شود که اسم آن‌ها را گذاشته‌ام «انرژی‌های مثبت» و چه قدر خوب است گاهی سراغ این انرژی‌های مثبت رفتن؛ مخصوصا که یادگار از زیارت امام مهربانی‌ها باشد.
آن روز وقتی دخترم را در جمع دوستانش در حرم امام دیدم، یاد سال‌ها پیش افتادم. یاد سال‌هایی که به حرم می‌رفتیم اما نه گروهی. با خودم فکر کردم کاش آن روزها لااقل برای یک بار گروهی به حرم می‌رفتیم، روبه‌روی عکاس می‌ایستادیم و بعد عکاس چند بار می‌گفت: «بچه‌ها آماده؟ نه! یه‌کم جمع‌تر بشین، لبخند بزنین یک، دو، سه...»
شعر : عباسعلی سپاهی یونسی
عکس : محمد علی رضائی
