در بعضي از روايات آمده است: روزي يکي از منافقان به امام رضا عليه السلام عرضه داشت: بعضي از شيعيان و دوستان شما خمر مي نوشند! امام عليه السلام فرمودند: سپاس خداوند حکيم را، که آن ها در هر حالتي که باشند، هدايت شده و در اعتقادات صحيح خود ثابت و مستقيم مي باشند. سپس يکي از همان منافقان که در مجلس حضور داشت، به امام عليه السلام گفت: بعضي از شيعيان و دوستان شما «نبيذ» مي نوشند. حضرت فرمودند:
بعضي از اصحاب رسول ا... صلي ا... عليه و آله نيز چنين بودند. منافق گفت: منظورم از نبيذ، آب عسل نيست، بلکه منظورم شراب مست کننده است. ناگاه حضرت با شنيدن اين سخن، عرق بر چهره مبارکشان نشست و فرمودند: خداوند، کريم تر از آن است که در قلب بنده مومن، علاقه به خمر و محبت ما اهل بيت رسالت(ع) را کنار هم قرار دهد و هرگز چنين نخواهد بود. سپس حضرت لحظه اي سکوت کردند و آن گاه فرمودند: اگر کسي چنين کند و نسبت به آن علاقه نداشته باشد و از کرده خود پشيمان شود، در روز قيامت مواجه خواهد شد با پروردگاري مهربان و دلسوز، با پيغمبري عطوف و دل رحم، با امام و رهبري که کنار حوض کوثر مي باشد و ديگر بزرگاني که براي شفاعت و نجات او آمده اند. وليکن تو و امثال تو در عذاب دردناک و سوزان برهوت گرفتار خواهيد بود.
(بحارالانوار، ج۲۷، ص۳۱۴، ح۱۲)
