احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

پدرم می‌ایستاد، نگاهم می‌کرد و لبخند می‌زد. چقدر لبخند پدر خوب است. بعید می‌دانم در این دنیا چیزی به دلچسبی لبخند پدر آدم وجود داشته باشد.
دلتنگی شب‌های اول دانشجویی را هنوز در خاطر دارم. آخر شیراز کجا، مشهد کجا. شب دوم رفتم و از میدان شهدا، به نیت لبخند پدرم یک گلدان شمعدانی خریدم. اما باز هم دلم قرار نمی‌گرفت. غروب که ‌شد انگار به سینه‌ام چنگ می‌زدند. دلتنگی، نفسم را سنگین کرده بود که یاد سقاخانه حرم افتادم. خوب یادم هست. مثل کسی که به بازوهای پدرش پناه می‌برد، خودم را به حرم رساندم. سلام کردم، یک لیوان آب ریختم و آرام و جرعه جرعه نوشیدم. آبی بود روی آتش. بوی شمعدانی وجودم بلند شده بود. از آن به بعد هر کجا بودم، آخر شب باید خودم را می‌رساندم به حرم و بعد می‌رفتم خوابگاه. داروی دلتنگی غربت را یافته بودم. لبخندی پدرانه را کشف کرده بودم.