رافت و مهربانی امام رضا علیه السلام :
امام رضا علیه السلام کانون مهر و عاطفه نسبت به مردم و مظهر عشق و محبت نسبت بدانان بود . از این رو ، در زیارت نامه ی آن حضرت یکی از ویژگی هایش رافت و مهربانی وی یاد شده است و چنین می خوانیم :
« السلام علی الامام الرئوف » ؛ سلام و درود بر امام و پیشوای با رافت و مهربان (مفاتیح الجنان)
به راستی باید گفت : این لقبی است که از سوی پروردگار درباره ی آن بزرگوار عنایت شده است . مهربانی ، محبت و رافت آن بزرگوار بر کسی پوشیده نیست به گونه ای که اگر بخواهیم در این باره مطالبی بنگاریم ، از بحث در این نوشتار خارج می شویم .
فریاد رس درماندگان :
امام رضا علیه السلام یاور درماندگان و پناه بی پناهان بود . زیرا چه بسا یتیمانی که گرمی دست او را بر سر و صورت خود احساس کرده اند و چه بسیار بودند مستضعفان و گرفتارانی که در سایه ی یاری رساندن های او به خیری دست یافتند .
آری ، او پناه غم دیدگان و فریادرس دردمندان بود . از این رو ، در زیارت وی نیز این عبارت را می خوانیم . « الغوث اللهفان » (مفاتیح الجنان)
این جمله خود حکایت از همین دیدگاه و نظریه دارد و تاریخ نیز به یاد دارد که افراد بسیاری بودند که نان آور خود را از دست داده و چشم به عنایت آن بزرگوار دوخته بودند و این امام بود که مسئولیت رسیدگی آنان را بر عهده داشت .
تشییع جنازه ی مومنی ناشناس :
موسی بن سیار می گوید : با امام رضا علیه السلام در یکی از کوچه های طوس می رفتیم که صدای گریه و زاری شنیدیم . به دنبال صدا رفتیم . جنازه ای بود . مولایم از اسب پیاده شد و به سوی جنازه رفت و با حالتی که رحمت و مهربانی از سر تا پای آن حضرت می بارید ، تابوت آن مومن را مسح و لمس کرد ، سپس رو به من کرد و فرمود :
موسی بن سیار ! هر کس جنازه ی یکی از دوستان ما را تشییع کند ، از گناهان خود بیرون می رود همانند روزی که از مادر به دنیا آمده است .
بعد از آن که میت را بر لب قبر گذاشتند ، مولایم به کنار قبر رفت ، دست مبارک را بر سینه ی آن مرد گذاشت و او را به سعادت ابدی و رحمت خداوند مژده داد و سپس فرمود :
بعد از این بر تو ترس و باکی نیست .
من از حضرت پرسیدم : فدایت شوم ! این مرد را می شناسید؟ شما که هیچ گاه به این محل نیامده اید ؟
فرمود : پسر سیار ! مگر نمی دانی که هر صبح و شام کارهای شیعیان ما بر ما عرضه می شود ، اگر در آن کارها تقصیری یافتیم از خداوند برای صاحب آن طلب گذشت (یعنی توفیق توبه و تدارک) می کنیم و اگر در آن ها رفتار شایسته و نیکو یافتیم از خداوند برای صاحب آن شکر (و توفیق) درخواست می نماییم . (بحار الانوار جلد 49 صفحه ی 99 و مناقب جلد 4 صقحه ی 341)
* ظاهرا منظور حضرت این است که از خداوند می خواهیم ، با پاداش نیکو از او تقدیر کند .
منبع : http://www.razavi.ir/
