1
علىّ بن إبراهیم قال: حدّثنى أبى عن محمّد بن الفضیل عن أبى الحسن علیه السلام قال: جاء العبّاس إلی أمیرالمؤمنین علیه السلام فقال: انطلق بنا نبایع لک النّاس، فقال أمیرالمؤمنین: أتراهم فاعلین؟ قال: نعم، قال: فأین قوله «ألم* أحسب النّاس أن یترکوا أن یقولوا آمنّا و هم لایفتنون* و لقدفتنّا الّذین من قبلهم -أى اختبرناهم- فلیعلمن الله الّذین صدقوا و لیعلمن الکاذبین* أم حسب الّذین یعملون السیّئات أن یسبقونا - أى یفوتونا - ساء ما یحکمون * من کان یرجو لقاء الله فإنّ أجل الله لَآت» قال: من أحبّ لقاء الله جاءه الأجل، (و من جاهد) آمال نفسه عن اللّذات و الشهوات و المعاصى «فإنّما یجاهد لنفسه إنّ الله لغنى عن العالمین».
تفسیر قمّى 2 / 148; و آیات در سوره عنکبوت /1 - 6 .
علی بن ابراهیم از پدرش، از محمد بن فضیل، از حضرت ابوالحسن الرضا(ع) روایت کرده است که فرمود: عباس نزد امیرالمؤمنین(ع) آمد و گفت: بیا برویم تا از مردم برایت بیعت بگیریم. امیرالمؤمنین(ع) فرمود: فکر می‌کنی این‌کار را بکنند؟ عرض کرد: آری. امیرالمؤمنین(ع) فرمود: پس، این آیه چه: «الف لام میم ، آیا مردم پنداشته اند واگذاشته می شوند که بگویند ایمان آوردیم و امتحان نشوند، و به طور قطع کسانی که قبل از آنها بودند نیز مورد امتحان قرار گرفتند، پس به تحقیق خداوند کسانی را که راست گفتند و کسانی را که دروغ گفتند می داند، یا کسانی که مرتکب گناه می شوند گمان می کنند از چنگ ما می‌گریزند بد حکمی کرده اند، کسی که امید به لقاء خداوند دارد پس اجل خداوند خواهد رسید، و کسی که نفس خود را از لذتها و خواهشهای نفسانی و گناهان باز دارد پس برای نفس خود مجاهدت کرده که خداوند از جهانیان بی نیاز است».
همچنین:
محمّد بن الحسین الصفار قال: حدّثنا عباد بن سلیمان، عن سعد بن سعد، عن محمّد بن الفضیل، قال: سألت أباالحسن الرضا علیه السلام عن قول الله تعالی «بل هو آیات بیّنات فى صدور الّذین اُوتوا العلم» قال: هم الأئمة خاصّة.
عنکبوت / 49. بصائر الدرجات 226.
محمد بن حسین صفار از عباد بن سلیمان، از سعد بن سعد، از محمد بن فضیل روایت کرده است که گفت: از ابوالحسن الرضا(ع) درباره این سخن خدای تعالی «بلکه آن نشانه های روشنی است در سینه کسانی که علم داده شدند» ، سؤال کردم، فرمود: مقصود از کسانی که علم داده شدند خصوص ائمه هستند.
منبع : پایگاه بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی
