علىّ بن إبراهیم قال: حدّثنى أبى عن الحسین بن خالد عن أبى الحسن الرضا علیه السلام فى قوله «عمّ یتساءلون عن النبأ العظیم الّذى هم فیه مختلفون» قال: قال أمیرالمؤمنین علیه السلام: ما للّه نبأ أعظم منّى، و ما للّه آیة أکبر منّى، و لقد عرض فضلى علی الاُمم الماضیة علی اختلاف ألسنتها فلم تقرّ بفضلی، و قوله «ألم نجعل الأرض مهاداً» قال: یمهّد فیها الإنسان مهداً «و الجبال أوتاداً» أى أوتاد الأرض، «و جعلنا اللّیل لباساً» قال: یلبس علی النهار، «و جعلنا سراجاً وهّاجاً» قال:
الشمس المضئیة، «و أنزلنا من المعصرات» قال: من السّحاب،«ماء ثجّاجاً» قال: صبّ علی صبّ، «و جنّات ألفافاً»، قال: بساتین ملتفّة الشجر،«و فتحت السّماء فکانت أبواباً» قال: تفتح أبواب الجنان، «و سیّرت الجبال فکانت سراباً» قال: تسیر الجبال مثل السراب الّذى یلمع فى المفازة، قوله «إنّ جهنّم کانت مرصاداً» قال: قائمة، «للطّاغین مآباً» أی: منزلاً، «لابثین فیها أحقاباً» قال: الأحقاب السنین، و الحقب ثمانون سنة، و السنة ثلاثمائة و ستّون یوماً، و الیوم کألف سنة ممّا تعدّون.
تفسیر قمّى2/ 401- 402، و آیات در سوره نبأ / 1-23.
علی بن ابراهیم از پدرش، از حسین بن خالد روایت کرده است که ابوالحسن الرضا(ع) درباره آیه شریفه «از چه می پرسند، از خبر عظیم که در آن اختلاف دارند» فرمود: امیرالمؤمنین فرمود: خداوند را خبری بزرگتر از من نیست، و خداوند را آیت و نشانهای بزرگتر از من نیست، فضل و برتری من بر امتهای پیشین، با وجود اختلاف زبانهایشان عرضه شد اما به فضل و برتری من اعتراف نکردند. و درباره آیه «آیا زمین را بستر قرار ندادیم» فرمود: یعنی انسان در روی زمین به نحوی بایسته آماده میشود. «و کوهها را میخها قرار دادیم» یعنی میخهای زمین «و شب را پوشش قرار دادیم» یعنی شب روز را می پوشاند. «و چراغی تابان قرار دادیم» یعنی خورشید تابان را آفریدم. «و از فشارنده فرو فرستادیم» یعنی از ابرها «آب ریزان» یعنی باران پیاپی «و باغهای به هم پیچیده» یعنی بستانهای پر درخت درهم تنیده «و آسمان گشوده می شود پس دارای درهایی می شود» یعنی درهای بهشت گشوده میشود «و کوهها روان می شوند همانند سراب» یعنی کوهها همچون سرابی که در بیابان میدرخشند، به حرکت در میآیند «همانا جهنّم کمین گاهی است» یعنی دوزخ بر پا می شود «برای طغیان گران جایگاه است» یعنی منزلگاه «درنگ کنندگان در آن روزگارها» فرمود: احقاب به معنای سالهاست، هر حَقْب (دوره) هشتاد سال است، و هر سال سیصد و شصت روز، و هر روز (قیامت) به اندازه هزار سال از سالهایی که شما میشمارید.
منبع : پایگاه بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی