یکی از علمای بزرگ اسلام در قرن ششم هجری و مجاور ابدی ثامن الحجج(ع)، فضل بن حسن بن فضل طَبرِسی معروف به شیخ طبرسی است. فضل بن حسن در سال 470 هجری قمری در تفرش ( معرب طَبرِس) به دنیا آمد و در ایام جوانی در شهر مشهد به تحصیل پرداخت و سپس به شهر سبزوار مهاجرت کرد تا ضمن ریاست مدرسه دینی دروازه عراق، تشنگان علوم اسلامی را سیراب کند.
این عالم بزرگ ملقب به امین الدین و امین الاسلام در سن 66 سالگی کتاب ده جلدی تفسیر مجمع البیان را نگاشت. از دیگر تالیفات وی می توان به تاج الموالید، آداب آدینه، معارج المسوول، اسرار الائمه نورالمبین و حقایق الانوار اشاره کرد.
شیخ طبرسی پس از 78 سال عمر پربار در سال 548 هجری قمری در سبزوار دار فانی را وداع گفت. به سبب ارادت این عالم به حضرت رضا(ع) جنازه اش به مشهد منتقل و در قتلگاه دفن شد.
در سال 53 شمسی مزار شیخ دارای بارگاه بود. این مزار بعدها به مرور زمان تخریب شد و در طرح توسعه میدان حرم مطهر تنها همان مزار شیخ باقی ماند. بعدها در سال 70 طی اجرای طرح زیرگذر میدان، قبر سیمانی شیخ طبرسی با طرحی کارشناسی و تشریفات خاص و با حضور علما و شخصیت های برجسته دینی به فاصله 200 متر به محل فعلی انتقال یافت. انجام این کار یکی از مثال زدنی ترین نمونه های توان کارشناسان و مدیران اجرایی داخلی بود که به سرپرستی مهندس مهدی عزیزیان و در دوران مدیریت ایشان به انجام رسید.
قبر شیخ طبرسی به صورت پلکانی در سه طبقه ساخته شده که طبقه زیرین 3 در 4 متر به ارتفاع 10 سانتیمتر و طبقه دوم 3 در 2 متر به ارتفاع 20 سانتیمتر از بتن ساخته شده است همچنین طبقه بالا به طول 2 متر و عرض 60 سانتیمتر به ارتفاع 10 سانتیمتر از سنگ مرمر ساخته شده است. بنای این مقبره با گنبد لاجوردی مزین شده و برای محوطه مزار شیخ طبرسی نیز مساحت 500 متر مربع در نظر گرفته شده است.
از مجموعه دانشنامه جامع مشهد
منبع : news.aqr.ir/
