بی شک هر زائر و بیننده‌ای که پا به حرم آسمانی حضرت رضا(ع) می‌گذارد، جاذبه معماری اسلامی در پیکر سازه‌ها، او را محصور می‌کند؛ معماری نابی که عاشقانه‌ترین لحظه‌های زیارت و بهترین ثانیه‌های شور و شعور زائر را در حافظه خود ثبت کرده‌اند. در 37 سال گذشته آستان قدس رضوی در توسعه و عمران اماکن متبرکه، همواره در پی ارائه الگویی اصیل از معماری آئینی بوده است که بدیع‌ترین و پرجذبه‌ترین نگاره‌های معنوی را در پیکره سازه‌ها و بناها به نمایش بگذارد.
آنچه در ادامه می‌آید گفتگوی خبرنگار پایگاه اطلاع‌رسانی آستان قدس رضوی با محمدعلی الهامی‌نیا، طراح و معمار 81 ساله حرم مطهر رضوی است که عمر خود را وقف خلق معماری در آستان نور کرده و در فضای قدسی حرم مطهر یادگاری‌های فراونی از خود به‌جای گذاشته است.
آقای الهامی‌نیا از چه زمانی در حرم مطهر مشغول به فعالیت هستید؟
تقریبا از سن 12 سالگی مشغول هستم. از سال 1327 زیر دست آقای «شکرالله خوش‌دست» معمار بزرگ و نامور آستان قدس رضوی شاگردی کردم. از ابتدا شاگردی و کارگری کردم تا این‌که کم‌کم توانستم گلیم خود را از آب بیرون بکشم. در همه جای آستان قدس رضوی هم کار کردم و یادگاری به جای گذاشتم.
نخستین کاری که انجام دادید مربوط به کجاست؟
نخستین کارم طراحی سردر ساعت صحن انقلاب است و پس از آن طراحی مقرنسی‌های سقف گنبد الله‌وردی خان را به دست گرفتم. آن زمان تقریبا 15 ساله بودم و در 17 سالگی به مرحله استادکاری رسیدم.
در این سال‌ها غیر از آستان قدس رضوی در جای دیگری نیز مشغول به فعالیت بودید؟
در نیمه سال 1339 در فعالیت‌های باستان شناسی قدمگاه نیشابور مشغول به کار شدم. این فعالیت در نیشابور تا سال 43 ادامه داشت و کارم چنان توسعه یافت که دیگر نتوانستم به آستان قدس رضوی برگردم. تا سال 65 که مدیرعامل وقت سازمان عمران و توسعه حریم حرم حضرت رضا(ع) برای فعالیت‌های مرتبط با معماری سنتی کتابخانه جدید دعوتم کرد. از من خواسته شد تا فعالیت‌های دیگر را رها کرده و فقط بر روی امور کتابخانه جدید متمرکز شوم و من نیز پذیرفتم.
آیا تغییری در معماری حرم مطهر از سال‌های ابتدایی کارتان تاکنون صورت گرفته است؟
هنر و به‌ویژه معماری سنتی و اسلامی ماندگار است و نمی‌تواند تفاوتی داشته باشد. تفاوت در دستی و ماشینی شدن کارهاست. کاشی‌ها را قبلا دستی و اکنون برقی برش می‌زنیم.
منبع : http://news.aqr.ir/
