در این خانه که چراغش مهربانی صاحبخانه است و صفای‌اش سخاوت او، برای هر زائری که با بغض و باران آمده باشد خلوتی فراهم می‌شود از نور و کاشی و آینه. گوشه‌نشینان این خانه عاشقانی هستند که مهربانی امام، باور آن‌هاست و لطف بی‌دریغ‌اش توشه‌ای به وقت بازگشتن. هر زائری کنجی را برمی‌گزیند برای گوشه‌نشینی و این کُنج می‌تواند گوشه‌ای از یک رواق بزرگ باشد، رواقی که سایه‌بان زائران است و سوی عاشقانه‌اش تا همیشه پذیرای دل هزار هزار عاشق. رواق‌های این خانه‌ی نورانی هرکدام به شکلی ویژه و خاص خلوت‌گاه زائران می‌شوند، انگار هر کدام شیوه‌ای از مهمان‌نوازی را به زائران عرضه می‌کنند که هرکدام در نوع خود زیبا و شکوهمند است؛
رواق دارالسیاده
دارالسیاده از رواق‌های روضه‌ی منوره است و این می‌تواند دلیلی باشد برای برتری‌اش در قیاس با سایر رواق‌ها. و با همه‌ی معماری بی‌نظیر و اصیلی که دل زائر را به لرزه می‌اندازد نزدیکی‌اش به سرچشمه‌ی نور انگار زیبایی‌اش را تشدید می‌کند. در قدیم این رواق محل اجتماع سادات و منسوبان به خاندان حضرت علی(ع) بود، پس مبارک است سنگفرش‌هایی که قدوم سادات بر آن نشسته باشد و این دیوارها، سالیان دراز نوای عاشقانه‌ی سادات را با امام‌شان شنیده‌اند. صدای دعای سیدی در میان زه‌کشی کاشی‌ها هنوز به گوش می‌رسد و کسی انگار پشت در بسته‌‌ای مویه می‌کند به انتظار گشایش.
دارالسیاده از رواق‌های روضه‌ی منوره است و این می‌تواند دلیلی باشد برای برتری‌اش در قیاس با سایر رواق‌ها. و با همه‌ی معماری بی‌نظیر و اصیلی که دل زائر را به لرزه می‌اندازد نزدیکی‌اش به سرچشمه‌ی نور انگار زیبایی‌اش را تشدید می‌کند. در قدیم این رواق محل اجتماع سادات و منسوبان به خاندان حضرت علی(ع) بود، پس مبارک است سنگفرش‌هایی که قدوم سادات بر آن نشسته باشد و این دیوارها، سالیان دراز نوای عاشقانه‌ی سادات را با امام‌شان شنیده‌اند. صدای دعای سیدی در میان زه‌کشی کاشی‌ها هنوز به گوش می‌رسد و کسی انگار پشت در بسته‌‌ای مویه می‌کند به انتظار گشایش.
رواق دارالحجه
این سرای باشکوه در قیاس با همتایانش تازه‌تر است، کف رواق سنگ‌های سفید و کرم، نشانی از تواضع زائری است که در برابر صاحب این بارگاه نورانی به خاک می‌افتد. چیزی ندارد جز دلی که آمده است گره بخورد به مهربانی‌های بسیار امام. دیوارها و سقف‌ها اما طلاکاری‌اند و آینه‌کاری تا هر جا زائر چشمان خیسش را بر بلندای این خانه دوخت، تکثیر سخاوت حضرت را در روشنای آینه‌ها تماشا کند. گویی ستون‌های این رواق ایستاده‌اند تا هر کدام نقش خویش را در تبادل خوب‌ترین احوالات زائر ایفا کنند و تیرگی از جانش بزدایند. این رواق باشکوه در سطح اماکن متبرکه رضوی تنها رواقی است که در آن، قبله با سوی زیارت هم‌راستا می‌شود و تماماً شرایطی ایجاد می‌کند در بهترین و ایده‌آل‌ترین شکل خود برای زائران.
رواق دارالاجابه
اینجا خانه‌ی استجابت است. زائر می‌آید، در کنجی می‌نشیند و دست‌های خالی‌اش را بلند می‌کند به سوی رافت صاحبخانه تا ذره‌ای سخاوت همچون بارانی از نور و روشنایی بر سرش بریزد و چه لحظه‌ی نابی خواهد بود آن لحظه. رواق دارالاجابه با نقوش و هنرهای اسلامی اصیلش چشم مشتاق زائران را به سوی خود می‌کشاند و معناهایی از رستگاری و سعادت در ذهن‌شان تداعی می‌کند. آینه‌کاری‌ها، طلاکاری‌هایی که با ظرافت میان رنگ‌ها و نقش‌ها نشسته‌اند روح زائر را طور دیگری جلا می‌دهند. اینجا میان انابت زائر و اجابت الهی، پیوندی هست از واسطه‌ای که همگان به بزرگواری و کرامتش توسل و تمسک می‌جویند.
اینجا خانه‌ی استجابت است. زائر می‌آید، در کنجی می‌نشیند و دست‌های خالی‌اش را بلند می‌کند به سوی رافت صاحبخانه تا ذره‌ای سخاوت همچون بارانی از نور و روشنایی بر سرش بریزد و چه لحظه‌ی نابی خواهد بود آن لحظه. رواق دارالاجابه با نقوش و هنرهای اسلامی اصیلش چشم مشتاق زائران را به سوی خود می‌کشاند و معناهایی از رستگاری و سعادت در ذهن‌شان تداعی می‌کند. آینه‌کاری‌ها، طلاکاری‌هایی که با ظرافت میان رنگ‌ها و نقش‌ها نشسته‌اند روح زائر را طور دیگری جلا می‌دهند. اینجا میان انابت زائر و اجابت الهی، پیوندی هست از واسطه‌ای که همگان به بزرگواری و کرامتش توسل و تمسک می‌جویند.
رواق دارالمرحمه
گشایش این رواق در روز میلاد مبارک پیامبر، رسول مهربانی‌ها و امام صادق(ع) بوده است و بدون شک هم‌خوانی صفات زیبای بزرگان آسمانی به دل زائر خوش می‌آید. زائر آمده است برای مهربانی‌های بی‌کرانه‌ی صاحب این خانه، زائر آمده است برای رحمت، برای مرحمت، لطف و کرامت امام. اینجا پیوندی برقرار می‌شود میان دل و دوست. زائر متوسل می‌شود، امام دوباره لطف خویش را مثل باران بهاری، بی‌دریغ و پربار بر سر او می‌ریزد. ابرهای اندوه کنار می‌رود و زائر روشنایی مرحمت امام را دریافت می‌کند. چه حالی دارد زائر در این خانه، در این رواق مرحمت در دارالمرحمه؟ ناگفتنی است، نه به زبان می‌آید و نه در قالب جملات می‌نشیند، ارتباط عمیقی هست بین زائر در خلوت کوچکش با امام.
گشایش این رواق در روز میلاد مبارک پیامبر، رسول مهربانی‌ها و امام صادق(ع) بوده است و بدون شک هم‌خوانی صفات زیبای بزرگان آسمانی به دل زائر خوش می‌آید. زائر آمده است برای مهربانی‌های بی‌کرانه‌ی صاحب این خانه، زائر آمده است برای رحمت، برای مرحمت، لطف و کرامت امام. اینجا پیوندی برقرار می‌شود میان دل و دوست. زائر متوسل می‌شود، امام دوباره لطف خویش را مثل باران بهاری، بی‌دریغ و پربار بر سر او می‌ریزد. ابرهای اندوه کنار می‌رود و زائر روشنایی مرحمت امام را دریافت می‌کند. چه حالی دارد زائر در این خانه، در این رواق مرحمت در دارالمرحمه؟ ناگفتنی است، نه به زبان می‌آید و نه در قالب جملات می‌نشیند، ارتباط عمیقی هست بین زائر در خلوت کوچکش با امام.
رواق دارالحفاظ
خانه حافظان قرآن است. جایگاه ویژه‌ی مقربان به آیات الهی که می‌آیند در کنج و گوشه‌ی این رواق و زمزمه می‌کنند کلام زیبای خداوند را. مکانی که در هر سوی‌اش اتفاقی قرآنی می‌افتد. در این رواق صدای رحل می‌آید و تورق کتاب آسمانی، صدای حافظان و قاریان قرآن که انگار به واسطه‌ی صوتی که تلاوت می‌کنند نزدیک‌ترند، فرق دارند با دیگران. از همین روی نام این رواق به نام آنان است. انگار همه‌ی آدم‌هایی که به این سرا می‌آیند قرآنی در دست دارند و اشتیاقی برای تلاوت، برای به یاد آوردن آیاتی که تعالی‌بخش است و بسیار نورانی.
-(3).jpg)
رواق دارالهدایه
امام(ع) چراغ هدایت زائر است در ظلمات جهان، نجات‌بخش است از گمراهی و راهنمایی است به سوی سعادتمندی. زائری که به این بارگاه نورانی مشرف می‌شود گاهی می‌آید تا فارغ از دنیای پرهیاهویی که او را درحصار گرفته، روشنی بگیرد از امام خویش، رهایی یابد از بند تعلقات دنیا و همچون کبوتری که هر لحظه در حرم از ایوانی به سایه‌‌بانی بال می‌زند، سبکبال شود و بی‌بند. زائر می‌خواهد تا هدایت شود به راهی که شایسته‌ی اوست تا بندها را از خود باز کند و در آرامشی بی‌بدیل مسیر خویش را به سوی تعالی پیش بگیرد. رواق دارالهدایه یادآور هدایت‌گری امام است و نیاز زائر به این خصلت آسمانی.
امام(ع) چراغ هدایت زائر است در ظلمات جهان، نجات‌بخش است از گمراهی و راهنمایی است به سوی سعادتمندی. زائری که به این بارگاه نورانی مشرف می‌شود گاهی می‌آید تا فارغ از دنیای پرهیاهویی که او را درحصار گرفته، روشنی بگیرد از امام خویش، رهایی یابد از بند تعلقات دنیا و همچون کبوتری که هر لحظه در حرم از ایوانی به سایه‌‌بانی بال می‌زند، سبکبال شود و بی‌بند. زائر می‌خواهد تا هدایت شود به راهی که شایسته‌ی اوست تا بندها را از خود باز کند و در آرامشی بی‌بدیل مسیر خویش را به سوی تعالی پیش بگیرد. رواق دارالهدایه یادآور هدایت‌گری امام است و نیاز زائر به این خصلت آسمانی.
رواق دارالکرامه
هر گوشه از حریم حرم نشانی دارد از خصائل آسمانی امام. این رواق خصلتی از امام را بر نام خود دارد که زائران زیاد طعم شیرینش را چشیده‌اند. بزرگواری و کرامت از ویژگی‌های امام است و دیگر کسی نیست که دل شکسته‌اش را به این خانه آورده باشد و با گره‌های باز شده‌ی دعاها و بغض‌‌ها بازگشته باشد. انگار هر زائری که تنها یک‌بار به حرم بیاید تا همیشه‌ی عمر زیر سایبان مهربانی حضرت رضا(ع) قرار می‌گیرد. دارالکرامه یعنی صاحب این خانه، کریم است، بزرگوار است و گستره‌ی سخاوتش از مرزهای جغرافیایی گذشته و همه‌گیر شده است.
متن: نعیمه بخشی
منبع : http://photo.aqr.ir/
