الهه سه بار رفته و قرار است سه هفته دیگر هم برود. می‌گوید خیلی خوب است. این خیلی خوب را من می‌فهمم ولی او اینطور فکر نمی‌کند. می‌گوید: « تو که نرفتی چطور می‌توانی بفهمی من چه می‌گویم؟ چطور حال آنجا بودن را درک می‌کنی؟ چطور می‌توانی تصور کنی وقتی آدم رو به رویش می‌نشیند و زانوهایش را بغل می‌کند و فقط نگاهش می‌کند چه حالی دارد؟» اما الهه واقعا نمی‌داند من همه این‌ها را می‌فهمم. هر بار که می‌رود به او می‌گویم: «چادرم را به چادرت گره کن تا من هم همراهت باشم. تا من هم با تو قدم به قدم بیایم.» همیشه گردن‌بند چهار قُل‌ام را به گردنش آویزان میکنم، جانماز و کتاب دعایم را به او می‌دهم. می‌گویم: «الهه، سرِ جدت روی همین نماز بخوان، با همین دعا بخوان...»
الهه می‌رود. چادرم را به چادرش گره زده‌ام. توی قطار می‌بینمش. توی شهر. توی مسافرخانه. وقتی وارد می‌شود، دلم هُری می‌ریزد. صدای دریا، بوی دریا دارد خفه‌ام می‌کند. دلم می‌خواهد بال در بیاورم و هزار کیلومتر آن طرف‌تر باشم. به الهه می‌گویم: «تو پارتی‌ات کلفت است که خودش زیاد می‌طلبدت» می‌گوید حکمت دارد. توی دلم داد می‌زنم آخر چرا ما بنده‌ها حکمت را نمی‌فهمیم؟ راستش حسودی میکنم. به الهه حسودی میکنم که این همه نصیبش می‌شود رفتن و من فقیرِ این حس و حالم... باز الهه می‌گوید حکمت دارد...
توی قطار... توی شهر... توی مسافرخانه... سرم را که بلند میکنم، می‌بینمش. واقعا می‌بینمش. صدای دریا نمی‌آید. بوی دریا نمی‌آید. کبوترها دور و برم پر می‌زنند. پاهایم دارند روی موزاییک‌ها قدم برمی‌دارند. صدای نقاره‌ها توی گوشم می‌پیچد. نفس عمیقی می‌کشم و چادرم را نگاه میکنم که به چادر الهه گره خورده است...
متن: مهشاد عزیزی
عکس: آرزو قاسمی
