امام علیه السلام در سخاوت و عنایت به فقرا یگانه ی دوران بود. یک سال در روز عرفه تمام اموال خویش را بخشید، فضل بن سهل گفت: این زیان و خسارت است، حضرت فرمود: هرگز چیزی را که با آن پاداش و بزرگواری به دست آوردی، زیان حساب نکن.[1]
روزی مردی به حضرت گفت: به مقدار مروت خود به من عطا کن، حضرت فرمود: نمی توانم، گفت: به مقدار مروت خود به من عطا کن، حضرت فرمود: نمی توانم، گفت: به مقدار مروت من به من عطا کن، حضرت فرمود: این را می توانم، سپس دستور داد دویست دینار به او بدهند.[2]
منبع: کتاب حکایت آفتاب، سید محمد نجفی یزدی، معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی
1- بحار، ج49، ص100.
2- همان.
