یکی از اموری که در دین اسلام بسیار به آن تاکید شده است، مسأله توجه و کمک به نیازمندان و برآوردن حوائج ایشان است، به ویژه وقتی درخواست می کنند. آیات قرآن و دستورات معصومان علیهم السلام سرشار از تأکید بر این نکته و بیان فضیلت و آداب خدمت به نیازمندان است.
مروری کوتاه بر سیره ی حضرت امام رضا علیه السلام انسان را با این حقیقت آشنا می کند که حضرت عنایت ویژه ای به خدمت و کمک به نیازمندان داشته است.
معمر بن خلاد گوید: حضرت رضا علیه السلام چون مشغول غذا خوردن می شد، ظرفی کنار سفره می نهاد و از بهترین غذای حاضر جدا می کرد و دستور می داد به فقرا بدهند ....[1]
بزنطی که از اصحاب خاص حضرت رضا علیه السلام است می گوید: حضرت رضا علیه السلام در نامه ای به امام جواد علیه السلام (که در مدینه بودند) فرمود ای اباجعفر، به من خبر رسیده است که خدمتکاران، تو را از در کوچک (فرعی) بیرون می برند (تا مردم از تو تقاضا نکنند) این به جهت بخل آن ها ست که می خواهند از تو خیری به کسی نرسد، از تو می خواهم به حق من بر تو که ورود و خروج تو جز از در بزرگ (اصلی) باشد، وقتی بیرون می روی، طلا و نقره - درهم و دینار که پول رایج آن زمان بوده است - با خود بردار و به هر که درخواست کند، عطا کن، به هر یک از عموهای خود که متقاضی احسان بود کمتر از پنجاه دینار مده، بیشترش به اختیار توست، و به هر یک از عمه هایت که متقاضی احسان بود کمتر از بیست و پنج دینار مده و بیشترش به اختیار توست، من می خواهم با این کار، خداوند تو را بلند گرداند، انفاق کن و از صاحب عرش – خداوند - واهمه ی تنگی مدار.[2]
منبع: کتاب حکایت آفتاب، سید محمد نجفی یزدی، معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی
1- بحار، ج 49، ص97، از محاسن برقی.
2- وسائل الشیعه، ج9، ص 463 باب 43 کتاب الزکاة، ج1.
