عادت کرده بودم به این که از بالای آن گنبد و باروی پر نقش و نگارین صدای اذان بشنوم یا بانگ سازهای نقاره را که از آن بالا موج برمی دارد و توی صحن ها می پیچد. آوازهایی که حزین نیست؛ شورانگیز است. می بردت تا آسمان هفتم. سبک ات می کند.
حالا که دلم گرفته و می نشینم گوشه از صحن انقلاب رو به آن گنبد طلایی و با تو- ای امام مهربان- حرف می زنم، دوباره انتظار دارم بانگ اذان یا صدای سازهای نقاره خانه بلند شود و آرامم کند. با آن نوای آشنا هم اشک می ریزم ولی چه اشکی؛ زمین تا آسمان با اشکی که از غم فرو بریزد فرق دارد. اما امروز برخلاف همیشه حرم آواز غمین سر می دهد. گلدسته ها به حرف می آیند انگار و حنجره های گرفته ای شروع به خواندن می کنند و به غم انگیزی دلم دامن می زنند:
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو
کار جهان و خلق جهان جمله در هم است...
با هر بیت انگار گرد سیاه رنگی روی سر زائران پاشیده می شود. چند نفری را می بینم که بغض شان می ترکد.
کبوترها طاقت نمی آورند. می پرند. اوج می گیرند. نمی دانم شاید اینطوری آرام شوند.
صدای آب که از فواره توی حوض ها می چکد برای چند ثانیه قطع می شود. نفس آب بند می آید انگار. سکوت می کند.
بانگ صلات در حرم می پیچد.
300 سال است که خادمان با برآمدن خورشید در نخستین روز از ماه محرم از پله های گلدسته های حرم بالا می روند و این شعر محتشم را -که معروف ترین مرثیه در وصف محرم است- با صدای بلند می خوانند. به این ترتیب عاشقان و پیرغلامان خراسان با سر دادن مرثیه‌ها و مویه‌های سوزناک از فراز 6 گلدسته ایوان عباسی، گوهرشاد و گلدسته کنارگنبد، ورود ایام سوگواری سرور و سالار شهیدان را خبر می دهند. مراسم سنتی بانگ صلات به معنای دعوت به عزاداری و اعلام شروع عزاهای عمومی است: مردم؛ محرم شده است. ماه سرد. ماه آلوده به گناه بی مرامی و بی معرفتی مردمان. ماه آغشته به غم. ماه شرمندگی. ماه خون... مردم؛ محرم شده است...
خادم ها آن سه بیت را از فراز گلدسته ها می خوانند. نمی دانم. شاید بغض کنند وقت خواندنش یا نه. شاید دلشان بلرزد وقتی از آن بالا به خیل مردم سیاه پوش نگاه می کنند. شاید به حسین و مظلومیت اش فکر کنند یا به مظلومیت خاموش انسان های عصر حاضر در هر نقطه از جهان. نمی دانم. ولی مردمی که این پایین همراه من هستند را می بینم. که آگاه شده اند با این بانگ...راستی آگاه شده اند؟
پرچم سیاه بر فراز گنبد حرم امام رضا(ع) در اهتزاز است. آرام در باد.
پرچم سیاه بر فراز گنبد حرم امام رضا(ع) در اهتزاز است. آرام در باد.
صدای خادم ها عبور می کند و جایی در ثانیه های گذشته از عمر زمین ثبت می شود. امسال هم این هم‌آوازی به گذشته ملحق می‌شود. جایی در حافظه تاریخ. 1400 سال پیش که در چنین روزهایی آن حادثه رخ داد. حادثه‌ای تلخ و تکرارناشدنی...
موجی به جنبش آمد و برخاست کوه کوه
ابری به بارش آمد و بگریست زار زار
گفتی تمام زلزله شد خاک مطمئن
گفتی فتاد ز حرکت چرخ بی‌قرار
عرش آن زمان به لرزه درآمد که چرخ پیر
افتاد در گمان که قیامت شد آشکار
متن: مرضیه ناظری
منبع : http://photo.aqr.ir/
