آسمان لبخند می‌زند. کبوترهای حرم، پرواز شادی آغاز می‌کنند. زمین، خاک خود را فرش راه زائران حریم رضا(ع) می‌کند و ملائک، هلهله‌کنان در گوش هم خبر از رسیدن ایامی خجسته می‌دهند. ایام ماه ربیع‌‌الاول و میلاد رسول مهرورزی‌ها. ایامی که زیباترین گل باغ هستی و برترین بنده‌ی خدا حضرت محمد مصطفی(ص) قدوم مبارکش را بر زمین می‌گذارد تا آخرین رسالت نبوت را به سرانجام برساند. تا به همه عرشیان و فرشیان نشان دهد: «محمد زنده و جاوید خواهد ماند... محمد تا ابد تابنده چون خورشید خواهد ماند...»
صحن و سرای سیاه‌پوش هشتمین امام از سلاله‌ی پاک رسول خدا به استقبال این ماه سرتاسر شادی رفته است. رخت مشکی از تن به در کرده و سبز سبز شده است. به رنگ نوبهاران.
غم و غربت و حزن، از خانه صاحبش، دور شده تا زائران را به میهمانی لبخند و مهر دعوت کند. با خادمان خدومی که پرچم‌های سیاه را از هر گوشه و کنار می‌چینند و به جای هر سیاهی، پرچمی سبز می‌افشانند.
سیاهی رنگ می‌بازد و همه جا بوی بهار می‌گیرد در باب‌الرضا که آغاز همه‌ی زیبایی‌ها است. آنجا که تمام مسیرها به سرچشمه‌ی خوبی‌ها، علی بن موسی‌الرضا(ع) ختم می‌شود.
عکس: احمد حسنی
متن: هدیه سادات میرمرتضوی
